Η CIA (Central Intelligence Agency, Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) πάντα δοκιμάζει οτιδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για συλλογή πληροφοριών. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι αναμφισβήτητα ο «Πομπός T-1151». Ωστόσο, τη δεκαετία του 1960 ένα ακόμα πρόγραμμα δοκιμάστηκε το οποίο όμως απέτυχε για έναν σχετικά αστείο λόγο.
Τη δεκαετία του 1960 η CIA έκανε τεράστιες μελέτες για τη κατασκευή κοριών και ένας από αυτούς ήταν κάπως ιδιαίτερος. Ήταν μία έρευνα του Directorate of Science & Technology (Διεύθυνση Επιστημών & Τεχνολογίας) που υπάγεται στη CIA των ΗΠΑ. Από προηγούμενες ανακαλύψεις το τμήμα είχε κατασκευάσει ένα μικροσκοπικό, αδιάβροχο μικρόφωνο ακριβείας εξαιρετικά ανθεκτικό σε θόρυβο και κραδασμούς.
Οι συγκυρίες έστρεψαν την προσοχή της υπηρεσίας στις γάτες όταν προσπαθούσαν να συλλέξουν πληροφορίες από έναν ηγέτη μίας Ασιατικής χώρας και στα κεντρικά του γραφεία υπήρχαν πολλές αδέσποτες γάτες και έτσι δεν θα κινούσε υποψίες. Σύντομα, ήρθε και η επιπρόσθετη ιδέα της παρακολούθησης με γάτες-κοριούς στις πρεσβείες της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του ίδιου του Κρεμλίνου! Η ιδέα αμέσως χαρακτηρίστηκε ως υψηλού κινδύνου τόσο από το τμήμα Έρευνας & Ανάπτυξης όσο και από το OTS (Office of Technical Service, Γραφείο Τεχνικών Υπηρεσιών) της CIA.
Οι επιστήμονες έπρεπε σχεδιάσουν μία λύση ώστε να μην επηρεάζει τη γάτα με ορατό τρόπο, να μην προκαλεί περίεργη συμπεριφορά που θα αποκαλύψει τον κοριό και πάνω απ’όλα, θα έπρεπε να κρύψει μέσα στη γάτα ένα μικρόφωνο, ένα πομπό, μία κεραία και κάποια πηγή ενέργειας, μία μπαταρία. Το μικροσκοπικό μικρόφωνο ήταν ήδη διαθέσιμο και σύντομα στα εργαστήρια κατασκεύασαν και ένα πομπό μετάδοσης που ήταν μόλις 3 χιλιοστά!
Έπειτα από δοκιμές σε ομοιώματα αρχικά κατέληξαν ότι η καλύτερη θέση για τον πομπό ήταν στη βάση του κρανίου της γάτας όπου είχε λίγες νευρικές απολήξεις και αρκετό λίπος ώστε να κρυφτεί η συσκευή. Έτσι κατασκεύασαν τον πομπό με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται από τα υγρά και τη θερμοκρασία αυτού του σημείου. Το μικρόφωνο ωστόσο δεν μπορούσε να καταγράψει καλά κάτω από το δέρμα της γάτας, έτσι η λύση βρέθηκε και ήταν το κανάλι του αυτιού της γάτας. Για τη μέγιστη εμβέλεια για κεραία χρησιμοποιήθηκε ένα λεπτό σύρμα που θα ράβονταν προσεκτικά στη γούνα της γάτας κατά μήκος της σπονδυλικής της στήλης. Όμως, έπρεπε να βρεθεί και το σημείο τοποθέτησης της μπαταρίας. Έτσι, ένας νέος πομπός κατασκευάστηκε που είχε ενσωματωμένες μπαταρίες και θα τοποθετούνταν κοντά στο στέρνο της γάτας. Παρακάτω βλέπετε το επίσημο σχέδιο της CIA για το «Πρόγραμμα Ακουστική Γατούλα» (Project Acoustic Kitty) που ήταν το επίσημο όνομα του απόρρητου προγράμματος.
Σύντομα το OTS έλαβε το πράσινο για το πρόγραμμα και έτσι, μία μέρα ένας κτηνίατρος της CIA, παρουσία όλων όσων συνέβαλαν στο πρόγραμμα, έκανε τη θεωρία πράξη σε μία επέμβαση ολικής αναισθησίας διάρκειας μίας ώρας πάνω σε μία ασπρό-γκρι θηλυκή γάτα. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά, η γάτα ανάρρωσε γρήγορα, δεν φαίνονταν να έχει επηρεαστεί και η υπηρεσία κατέγραφε καθαρά ηχητικά σήματα. Το πρόβλημα άρχισε όταν παρατήρησαν ότι παρά την μακροχρόνια εκπαίδευση που είχαν κάνει στη γάτα, εκείνη δεν ήταν ικανή να υπακούσει σε εντολές.
Το 1995 ο πρώην υποδιοικητής της CIA, κύριος Βίκτωρ Μαρτσέτι είχε δηλώσει σε συνέντευξη του στο Βρετανικό δίκτυο BBC, χωρίς να αναφερθεί συγκεκριμένα στη γάτα-κοριό αλλά αφήνοντας τέτοια υπονοούμενα, ότι είχαν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν τη γάτα σε παρακολούθηση έξω από τη πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης στην οδό Ουισκόνσιν της Ουάσινγκτον τα μέσα της δεκαετίας του 1960 αλλά η γάτα έτρεξε προς κάτι που είδε και την χτύπησε ένα ταξί σχεδόν αμέσως μετά την απελευθέρωση της. Παρακάτω βλέπετε μία φωτογραφία του κυρίου Βίκτωρ Μαρτσέτι.
Ο συνδυασμός του ήδη υψηλού κόστους του προγράμματος για την εποχή, $20 εκατομμύρια κατά τον κύριο Βίκτωρ Μαρτσέτι, αλλά βασικότερα η αδυναμία εκπαίδευσης της γάτας οδήγησαν στο τέλος του προγράμματος. Το 2001 έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο όταν αποχαρακτηρίστηκαν τα απόρρητα έγγραφα που το αφορούσαν. Ωστόσο, λίγο αργότερα, το 2013, ο πρώην Διοικητής του OTS της CIA, κύριος Ρόμπερτ Γουάλας, δήλωσε στη τηλεοπτική εκπομπή «The World’s Weirdest Weapons» (Τα Πιο Περίεργα Όπλα του Κόσμου), στο έκτο επεισόδιο της πρώτης χρονιάς που είχε τίτλο «Weapons of the Superspies» (Όπλα των Υπερ-κατασκόπων), ότι «το πρόγραμμα σταμάτησε λόγω δυσκολίας εκπαίδευσης της γάτας για να συμπεριφέρεται όπως απαιτούνταν» και είπε επίσης «ο εξοπλισμός αφαιρέθηκε από τη γάτα, η γάτα έκανε δεύτερη επέμβαση και έζησε μια χαρούμενη μεγάλη ζωή στη συνέχεια». Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε τον κύριο Ρόμπερτ Γουάλας.
Παρότι το παραπάνω πρόγραμμα ήταν μία μεγάλη αποτυχία που κόστισε πολλά χρήματα στους Αμερικανούς φορολογούμενους, ήταν και το ξεκίνημα για μία σειρά αντίστοιχων συστημάτων παρακολουθήσεων. Σήμερα γνωρίζουμε για δεκάδες ειδικά εκπαιδευμένα ζώα (δελφίνια, ποντίκια, μέλισσες, κτλ.) που φέρουν ειδικό εξοπλισμό, είτε πολεμικό είτε κατασκοπευτικό, και αυτό ήταν ένα από τα πρώτα βήματα σε αυτό το χώρο. Επιπρόσθετα, μας δίνει μία εικόνα από τις ιδέες και τις υλοποιήσεις των τεχνικών υπηρεσιών της Αμερικανικής CIA
Τη δεκαετία του 1960 η CIA έκανε τεράστιες μελέτες για τη κατασκευή κοριών και ένας από αυτούς ήταν κάπως ιδιαίτερος. Ήταν μία έρευνα του Directorate of Science & Technology (Διεύθυνση Επιστημών & Τεχνολογίας) που υπάγεται στη CIA των ΗΠΑ. Από προηγούμενες ανακαλύψεις το τμήμα είχε κατασκευάσει ένα μικροσκοπικό, αδιάβροχο μικρόφωνο ακριβείας εξαιρετικά ανθεκτικό σε θόρυβο και κραδασμούς.
Οι συγκυρίες έστρεψαν την προσοχή της υπηρεσίας στις γάτες όταν προσπαθούσαν να συλλέξουν πληροφορίες από έναν ηγέτη μίας Ασιατικής χώρας και στα κεντρικά του γραφεία υπήρχαν πολλές αδέσποτες γάτες και έτσι δεν θα κινούσε υποψίες. Σύντομα, ήρθε και η επιπρόσθετη ιδέα της παρακολούθησης με γάτες-κοριούς στις πρεσβείες της Σοβιετικής Ένωσης αλλά και του ίδιου του Κρεμλίνου! Η ιδέα αμέσως χαρακτηρίστηκε ως υψηλού κινδύνου τόσο από το τμήμα Έρευνας & Ανάπτυξης όσο και από το OTS (Office of Technical Service, Γραφείο Τεχνικών Υπηρεσιών) της CIA.
Οι επιστήμονες έπρεπε σχεδιάσουν μία λύση ώστε να μην επηρεάζει τη γάτα με ορατό τρόπο, να μην προκαλεί περίεργη συμπεριφορά που θα αποκαλύψει τον κοριό και πάνω απ’όλα, θα έπρεπε να κρύψει μέσα στη γάτα ένα μικρόφωνο, ένα πομπό, μία κεραία και κάποια πηγή ενέργειας, μία μπαταρία. Το μικροσκοπικό μικρόφωνο ήταν ήδη διαθέσιμο και σύντομα στα εργαστήρια κατασκεύασαν και ένα πομπό μετάδοσης που ήταν μόλις 3 χιλιοστά!
Έπειτα από δοκιμές σε ομοιώματα αρχικά κατέληξαν ότι η καλύτερη θέση για τον πομπό ήταν στη βάση του κρανίου της γάτας όπου είχε λίγες νευρικές απολήξεις και αρκετό λίπος ώστε να κρυφτεί η συσκευή. Έτσι κατασκεύασαν τον πομπό με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται από τα υγρά και τη θερμοκρασία αυτού του σημείου. Το μικρόφωνο ωστόσο δεν μπορούσε να καταγράψει καλά κάτω από το δέρμα της γάτας, έτσι η λύση βρέθηκε και ήταν το κανάλι του αυτιού της γάτας. Για τη μέγιστη εμβέλεια για κεραία χρησιμοποιήθηκε ένα λεπτό σύρμα που θα ράβονταν προσεκτικά στη γούνα της γάτας κατά μήκος της σπονδυλικής της στήλης. Όμως, έπρεπε να βρεθεί και το σημείο τοποθέτησης της μπαταρίας. Έτσι, ένας νέος πομπός κατασκευάστηκε που είχε ενσωματωμένες μπαταρίες και θα τοποθετούνταν κοντά στο στέρνο της γάτας. Παρακάτω βλέπετε το επίσημο σχέδιο της CIA για το «Πρόγραμμα Ακουστική Γατούλα» (Project Acoustic Kitty) που ήταν το επίσημο όνομα του απόρρητου προγράμματος.
Σύντομα το OTS έλαβε το πράσινο για το πρόγραμμα και έτσι, μία μέρα ένας κτηνίατρος της CIA, παρουσία όλων όσων συνέβαλαν στο πρόγραμμα, έκανε τη θεωρία πράξη σε μία επέμβαση ολικής αναισθησίας διάρκειας μίας ώρας πάνω σε μία ασπρό-γκρι θηλυκή γάτα. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ ενθαρρυντικά, η γάτα ανάρρωσε γρήγορα, δεν φαίνονταν να έχει επηρεαστεί και η υπηρεσία κατέγραφε καθαρά ηχητικά σήματα. Το πρόβλημα άρχισε όταν παρατήρησαν ότι παρά την μακροχρόνια εκπαίδευση που είχαν κάνει στη γάτα, εκείνη δεν ήταν ικανή να υπακούσει σε εντολές.
Το 1995 ο πρώην υποδιοικητής της CIA, κύριος Βίκτωρ Μαρτσέτι είχε δηλώσει σε συνέντευξη του στο Βρετανικό δίκτυο BBC, χωρίς να αναφερθεί συγκεκριμένα στη γάτα-κοριό αλλά αφήνοντας τέτοια υπονοούμενα, ότι είχαν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν τη γάτα σε παρακολούθηση έξω από τη πρεσβεία της Σοβιετικής Ένωσης στην οδό Ουισκόνσιν της Ουάσινγκτον τα μέσα της δεκαετίας του 1960 αλλά η γάτα έτρεξε προς κάτι που είδε και την χτύπησε ένα ταξί σχεδόν αμέσως μετά την απελευθέρωση της. Παρακάτω βλέπετε μία φωτογραφία του κυρίου Βίκτωρ Μαρτσέτι.
Ο συνδυασμός του ήδη υψηλού κόστους του προγράμματος για την εποχή, $20 εκατομμύρια κατά τον κύριο Βίκτωρ Μαρτσέτι, αλλά βασικότερα η αδυναμία εκπαίδευσης της γάτας οδήγησαν στο τέλος του προγράμματος. Το 2001 έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο όταν αποχαρακτηρίστηκαν τα απόρρητα έγγραφα που το αφορούσαν. Ωστόσο, λίγο αργότερα, το 2013, ο πρώην Διοικητής του OTS της CIA, κύριος Ρόμπερτ Γουάλας, δήλωσε στη τηλεοπτική εκπομπή «The World’s Weirdest Weapons» (Τα Πιο Περίεργα Όπλα του Κόσμου), στο έκτο επεισόδιο της πρώτης χρονιάς που είχε τίτλο «Weapons of the Superspies» (Όπλα των Υπερ-κατασκόπων), ότι «το πρόγραμμα σταμάτησε λόγω δυσκολίας εκπαίδευσης της γάτας για να συμπεριφέρεται όπως απαιτούνταν» και είπε επίσης «ο εξοπλισμός αφαιρέθηκε από τη γάτα, η γάτα έκανε δεύτερη επέμβαση και έζησε μια χαρούμενη μεγάλη ζωή στη συνέχεια». Στην επόμενη φωτογραφία βλέπετε τον κύριο Ρόμπερτ Γουάλας.
Παρότι το παραπάνω πρόγραμμα ήταν μία μεγάλη αποτυχία που κόστισε πολλά χρήματα στους Αμερικανούς φορολογούμενους, ήταν και το ξεκίνημα για μία σειρά αντίστοιχων συστημάτων παρακολουθήσεων. Σήμερα γνωρίζουμε για δεκάδες ειδικά εκπαιδευμένα ζώα (δελφίνια, ποντίκια, μέλισσες, κτλ.) που φέρουν ειδικό εξοπλισμό, είτε πολεμικό είτε κατασκοπευτικό, και αυτό ήταν ένα από τα πρώτα βήματα σε αυτό το χώρο. Επιπρόσθετα, μας δίνει μία εικόνα από τις ιδέες και τις υλοποιήσεις των τεχνικών υπηρεσιών της Αμερικανικής CIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου