Σεμινάρια-Ασφαλείας Seminaria-Asfaleias (Blogspot): Ιανουαρίου 2017

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Οι Τρομοκράτες Δε Κάνουν Σενάρια Ταινιών

Μπρους Σνάιερ
Περιοδικό Wired
8 Σεπτεμβρίου 2005

Μερικές φορές φαίνεται λες και οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια της πατρίδας ξοδεύουν πάρα πολύ χρόνο βλέποντας ταινίες δράσης. Αμύνονται ενάντια σε συγκεκριμένα σενάρια ταινιών αντί για το ευρύτερο φάσμα απειλών της τρομοκρατίας.

Όλοι το κάνουμε. Η φαντασία μας τρέχει ανεξέλεγκτα σε λεπτομερείς και συγκεκριμένες απειλές. Φανταζόμαστε άνθρακα να ψεκάζεται από αεροπλάνα. Ή μία παρτίδα μολυσμένου γάλατος. Ή τρομοκράτες δύτες οπλισμένους με αναλυτικά ημερολόγια. Πριν από καιρό, οραματιζόμασταν ένα ολόκληρο σενάριο ταινίας, χωρίς τον Μπρους Γουίλις για να σώσει τη μέρα. Και φοβόμαστε.

Ψυχολογικά, όλα αυτά είναι λογικά. Οι άνθρωποι έχουν καλή φαντασία. Κοπίδια και βόμβες σε παπούτσια φέρνουν ζωντανές εικόνες στο μυαλό. Το «Πρέπει να προστατέψουμε το πρωτάθλημα Super Bowl» περιέχει περισσότερη συναισθηματική φόρτιση από ένα γενικότερο «πρέπει να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από τη τρομοκρατία».

Οι τρομοκράτες της 11ης Σεπτεμβρίου χρησιμοποίησαν μικρά μυτερά πραγματάκια για να καταλάβουν αεροπλάνα, άρα απαγορεύσαμε τα μικρά μυτερά πραγματάκια στα αεροπλάνα. Ο Ρίτσαρντ Ρέιντ προσπάθησε να κρύψει μία βόμβα στα παπούτσια του, άρα τώρα όλοι πρέπει να βγάζουμε τα παπούτσια μας. Πρόσφατα, το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας είπε ότι ίσως να χαλαρώσει τους κανόνες ασφαλείας των αεροπλάνων. Δεν είναι ότι υπάρχει μικρότερος κίνδυνος από παπούτσια, ή τα μικρά μυτερά πραγματάκια είναι ξαφνικά λιγότερο επικίνδυνα. Είναι ότι αυτά τα σενάρια ταινιών δε μπαίνουν στη φαντασία των ανθρώπων όπως έκαναν μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, και όλοι αρχίζουν να βλέπουν το πόσο ανόητα (ή άχρηστα) είναι κάθε φορά.

Η τρομοκρατία του ταξιδιώτη είναι το νέο σενάριο ταινίας. Οι βομβιστές του Λονδίνου μετέφεραν βόμβες μέσα στο μετρό, άρα τώρα ψάχνουμε τους ανθρώπους που μπαίνουν στο μετρό. Χρησιμοποιούσαν κινητά τηλέφωνα, άρα συζητάμε για τρόπους να απενεργοποιούμε τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας.

Είναι πολύ νωρίς για να πούμε αν οι τυφώνες θα είναι το επόμενο σενάριο-απειλή ταινίας που θα τραβάει τη φαντασία μας.

Το πρόβλημα με την ασφάλεια από σενάρια ταινιών είναι ότι λειτουργεί μόνο αν υποθέσουμε σωστά. Αν ξοδεύουμε δισεκατομμύρια να ασφαλίσουμε τα μετρό μας, και οι τρομοκράτες ανατινάξουν ένα λεωφορείο, πετάξαμε όλα τα λεφτά μας. Σίγουρα, η ασφάλιση των μετρό κάνει τη μετακίνηση ασφαλέστερη. Αλλά η συγκέντρωση στα μετρό επίσης έχει επίπτωση στη μετάβαση των επιθέσεων προς λιγότερο ασφαλείς στόχους, και το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει γενική ασφάλεια.

Οι τρομοκράτες δεν ενδιαφέρονται αν θα ανατινάξουν μετρό, λεωφορεία, στάδια, θέατρα, εστιατόρια, κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, σχολεία, εκκλησίες, πολυσύχναστες αγορές ή διασταυρώσεις με κίνηση. Λογικά επιχειρήματα είναι ότι κάποιοι στόχοι είναι πιο ελκυστικοί από άλλους: τα αεροπλάνα διότι μία μικρή βόμβα μπορεί να σκοτώσει όλους τους επιβάτες, τα μνημεία λόγω της εθνικής σημασίας τους, τα μεγάλα εθνικά γεγονότα λόγω της τηλεοπτικής τους κάλυψης, και μέσα μεταφοράς γιατί με αυτά κινούνται οι περισσότεροι άνθρωποι καθημερινά. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μία μεγάλη χώρα, δε μπορούμε να προστατέψουμε τα πάντα.

Ένα πρόβλημα είναι ότι οι ηγέτες του έθνους μας μας δίνουν ότι θέλουμε. Παρ’όλα τα κομματικά ζητήματα, να φαίνεσαι σκληρός ενάντια στη τρομοκρατία είναι σημαντικό. Αλλά μία ψηφοφορία για πυραυλική άμυνα κάνει καλύτερη προεκλογική εκστρατεία από την αύξηση των χρηματοδοτήσεων για υπηρεσίες πληροφοριών. Οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι θέλουν να κάνουν κάτι ορατό, ακόμα και αν αποδειχθεί ανώφελο.

Το άλλο πρόβλημα είναι ότι πολλές αποφάσεις ασφαλείας λαμβάνονται σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Η απόφαση να κλείνουν τα κινητά σε μερικά τούνελ πάρθηκε από αυτούς που διαχειρίζονταν τα τούνελ. Έτσι ακόμα και αν οι τρομοκράτες βάλουν βόμβα σε ένα τούνελ κάπου αλλού στη χώρα, αυτό το άτομο έκανε τη δουλειά του.

Και οποιοσδήποτε υπεύθυνος ασφαλείας γνωρίζει ότι θα κριθεί μετά το συμβάν. Εάν η επόμενη τρομοκρατική επίθεση στοχοποιεί ένα εργοστάσιο χημικών, θα απαιτήσουμε να μάθουμε γιατί δεν υπήρχαν περισσότερα μέτρα προστασίας των χημικών εργοστασίων. Εάν στοχοποιεί μαθητές σχολείων, θα απαιτήσουμε να μάθουμε γιατί η απειλή είχε αγνοηθεί. Δε δεχόμαστε το «δε γνωρίζαμε το στόχο» ως απάντηση. Η άμυνα συγκεκριμένων στόχων προστατεύει μόνο τη φήμη και τις καριέρες.

Πρέπει να αμυνθούμε ενάντια σε μία ευρύτερη απειλή της τρομοκρατίας, όχι ενάντια σε συγκεκριμένα σενάρια ταινιών. Η ασφάλεια είναι πιο αποτελεσματική όταν δεν κάνει αυθαίρετες υποθέσεις για την επόμενη τρομοκρατική ενέργεια. Πρέπει να ξοδέψουμε περισσότερα χρήματα σε πληροφορίες και έρευνες: αναγνώριση των ίδιων των τρομοκρατών, διακοπή των χρηματοδοτήσεων τους, και εξουδετέρωση τους ανεξάρτητα με το τι σχέδια έχουν. Πρέπει να ξοδέψουμε περισσότερα χρήματα στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης: μείωση του πλήγματος μίας τρομοκρατικής επίθεσης, ανεξάρτητα με του τι είναι. Και χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της εξωτερικής πολιτικής μας και πως βοηθάει ή παρεμποδίζει τη τρομοκρατία.

Αυτά τα αόριστα πράγματα είναι λιγότερο ορατά, και δεν κάνουν για ωραία πολιτικά πρωτοσέλιδα. Αλλά θα μας κάνουν πιο ασφαλείς. Το να πετάμε λεφτά στην απειλή από το σενάριο της ταινίας της χρονιάς δε θα μας κάνει.

10 καθημερινές συνήθειες για ασφάλεια

Το ιδιαίτερο πράγμα με τις συνήθειες είναι ακριβώς το ότι είναι συνήθειες, δηλαδή έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα δε χρειάζεται συνειδητή σκέψη για να τις ακολουθήσει κανείς. Κάπως έτσι, συλλέξαμε 10 συνήθειες μας που αποδεδειγμένα μας έχουν βοηθήσει στη καθημερινή ασφάλεια μας.

Οι παρακάτω 10 επιλογές δεν είναι οι μοναδικές μας συνήθειες και η σειρά τους δε παίζει κάποιο ρόλο. Είναι όμως 10 συνήθειες που αποδεδειγμένα μας έχουν βοηθήσει και είναι εύκολο να τις υιοθετήσει κανείς σε βαθμό που γίνονται μηχανικά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ας τις δούμε λοιπόν.

1. Κοίταγμα δεξιά-αριστερά σε εισόδους/εξόδους
Σε κάθε είσοδο ή έξοδο, είτε αυτό είναι η οικεία σας, το αυτοκίνητο, το μετρό, το γραφείο σας, είτε οτιδήποτε άλλο, προτού κάνετε το βήμα να βγείτε έξω ή να μπείτε μέσα, ρίξτε μία γρήγορη ματιά δεξιά αριστερά. Είναι μία συνήθεια που δε κοστίζει τίποτα καθώς μιλάμε για μία κίνηση διάρκειας λιγότερης του ενός δευτερολέπτου η οποία όμως μπορεί να σας σώσει τη ζωή.

2. Έξοδοι κινδύνου
Μία επίσης πολύ χρήσιμη συνήθεια είναι η παρατήρηση των εξόδων κινδύνου. Είτε μιλάμε για αεροπλάνα, τραίνα (δηλαδή παράθυρα/πόρτες έκτακτης ανάγκης), είτε ακόμα και για ξενοδοχεία, εστιατόρια ή οτιδήποτε άλλο, όλα έχουν εξόδους κινδύνου. Σύμφωνα με το FAA (Federal Aviation Administration, Ομοσπονδιακή Διοίκηση Αεροπορίας) οι περισσότεροι άνθρωποι σε αεροπορικά δυστυχήματα πεθαίνουν γιατί δεν βγήκαν έγκαιρα από το αεροσκάφος και έπαθαν ασφυξία. Αντίστοιχα, σύμφωνα με τις προτάσεις ασφαλείας του DoD (Department of Defense, Υπουργείο Άμυνας), στις περισσότερες χώρες δεν υπάρχουν σκάλες πυροσβεστικών οχημάτων που να φτάνουν πάνω από το τρίτο όροφο. Αυτοί είναι μόνο δύο λόγοι για τους οποίους πρέπει να είμαστε κοντά σε εξόδους κινδύνου. Με το που μπαίνουμε κάπου πρέπει να εντοπίζουμε που βρίσκονται και να βρίσκουμε τρόπο να είμαστε κοντά τους.

3. Θέση μέσα σε καταστήματα
Εξίσου καλή συνήθεια είναι να καθόμαστε με τη πλάτη στο τοίχο στα σημεία που έχουν τη μεγαλύτερη ορατότητα και τη μικρότερη έκθεση. Κατά κανόνα αυτές είναι οι θέσεις στο βάθος των καταστημάτων αλλά αυτό δεν είναι κανόνας. Πρέπει να έχουμε καθαρή ορατότητα της/των εισόδων του χώρου ώστε γρήγορα να αντιληφθούμε αν κάτι πάει στραβά. Εάν είστε δύο ή περισσότερα άτομα προτιμήστε να κάθεστε αντικριστά αντί ο ένας δίπλα από τον άλλο, με αυτό το τρόπο έχετε καλύτερη κάλυψη του χώρου. Όλα αυτά ισχύουν τόσο όταν καθόμαστε κάπου όσο και όταν απλά σταματάμε στην άκρη του δρόμου και μιλάμε στο κινητό ή σε κάποιον άνθρωπο. Βέβαια, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλύτερο να κινούμαστε αλλά εάν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, τότε προσπαθήστε να έχετε τη μέγιστη οπτική κάλυψη των εισόδων/εξόδων και άμεση πρόσβαση σε κάποια έξοδο κινδύνου. Στις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, οι περισσότεροι που επιβίωσαν ήταν αυτοί που ήταν σε αυτές τις θέσεις και διέφυγαν από τις κουζίνες και τις πίσω πόρτες των καταστημάτων. Έχοντας το πλεονέκτημα του χρόνου λόγω της απόστασης και θέσης ο επιτιθέμενος χάνει το τακτικό πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.

4. Σενάρια επιθέσεων
Πολλές φορές στη καθημερινότητα μας το μυαλό μας τριγυρνάει σε τυχαίες σκέψεις, κατασκευάζει διάφορες ιστορίες, κτλ. Είναι καλό να συνηθίσουμε αυτές τις σκέψεις να τις κάνουμε για πιθανά σενάρια υψηλού κινδύνου. Δηλαδή, είστε μέσα σε ένα λεωφορείο και οι σκέψεις σας χάνονται κάποια στιγμή. Από το να ταξιδεύουν σε διάφορα θέματα προσπαθήστε να σκεφτείτε τι θα κάνετε αν εκείνη τη στιγμή γίνονταν μία επίθεση. Κάντε το όσο πιο ζωντανά μπορείτε στο μυαλό σας. Για παράδειγμα, ένα όχημα εμβολίζει το λεωφορείο ή ένας ένοπλος αρχίζει να πυροβολεί από το απέναντι πεζοδρόμιο. Τι θα κάνατε; Ο εγκέφαλος μας δημιουργεί συνάψεις και εμπειρίες από όλες τις σκέψεις μας. Έτσι, με αυτό τον απλό τρόπο τον «εκπαιδεύουμε» χωρίς να κουνιόμαστε καν από τη θέση μας. Ασφαλώς, αν ποτέ γίνει κάτι τέτοιο δε θα είναι ακριβώς όπως το είχαμε φανταστεί-σχεδιάσει στο μυαλό μας. Αλλά από την άλλη πλευρά, ο εγκέφαλος αμέσως θα ανακαλέσει τις «εμπειρίες» που έχει δημιουργήσει και θα αντιδράσει μηχανικά σε ότι είχε σκεφτεί ότι πρέπει να κάνει. Μπορεί να μην είναι η ιδανική αντίδραση αλλά τουλάχιστον, είναι μία αντίδραση. Σε τέτοια περιστατικά είναι αδύνατο να κατασκευάσουμε ένα σχέδιο επί τόπου και γι’αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουν σε αυτό που επιστημονικά ονομάζεται «αρνητικός πανικός» (δηλαδή, προσπαθούν να επεξεργαστούν πολλές πληροφορίες και να κατασκευάσουν ένα σχέδιο αντίδρασης τη τελευταία στιγμή οδηγώντας σε απόλυτο πάγωμα). Να θυμάστε, οποιαδήποτε αντίδραση είναι καλύτερη από καμία αντίδραση.

5. Έλεγχος ασφαλείας πριν τον ύπνο
Μία άλλη συνήθεια που μας έχει βοηθήσει πολλές φορές είναι ο έλεγχος ρουτίνας πριν τον ύπνο. Ο έλεγχος αυτός περιλαμβάνει κάποια πράγματα που ίσως να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά μπορούν κυριολεκτικά να σας σώσουν τη ζωή. Για το σπίτι μπορεί να είναι πράγματα όπως, έλεγχος όλων των θυρών, έλεγχος του γκαζιού στη κουζίνα, έλεγχος του εξοπλισμού πρώτης ανάγκης στο κομοδίνο, κτλ. Κάθε, μα κάθε φορά, προτού πέσουμε για ύπνο κάνουμε αυτό τον έλεγχο ρουτίνας που ίσως να απαιτεί 2-5 λεπτά αλλά προσφέρει πολύ σημαντική ασφάλεια. Από τη παρατήρηση ότι κάποια πόρτα δεν είναι κλειδωμένη, ή ο φακός δεν έχει μπαταρία, ή ότι το γκάζι είχε μείνει ανοικτό σε ένα μάτι της κουζίνας, κτλ., αυτή η συνήθεια αποτρέπει να γίνουμε θύματα από μία τόσο ασήμαντη παράληψη μας. Είναι μία πολύ απλή και χρήσιμη συνήθεια και πρέπει να την προσαρμόζουμε και να την ακολουθούμε παντού. Στο σπίτι, σε ξενοδοχεία, σε κατασκηνώσεις, σε επιχειρησιακές ασκήσεις, σε εμπόλεμες ζώνες, κτλ.

6. Κίνηση σε πεζοδρόμια
Μία άλλη συνήθεια που έχουμε αποκτήσει με τα χρόνια είναι αυτή της κατεύθυνσης κατά τη μετακίνηση σε πεζοδρόμια με τα πόδια. Οι δεξιόχειρες αποτελούν από το 70% μέχρι το 95% (ανάλογα τη στατιστική έρευνα) του πληθυσμού σήμερα. Άρα όταν περπατάμε σε ένα πεζοδρόμιο θέλουμε τα άτομα που έρχονται προς τα εμάς να είναι με το κυρίαρχο χέρι τους μακριά από εμάς. Έτσι, σε περίπτωση που προσπαθήσουν να μας επιτεθούν θα έχουμε ένα μικρό τακτικό πλεονέκτημα καθώς θα χρειαστεί να μετατοπίσουν το σώμα τους. Μία παρόμοια καλή συνήθεια είναι να οριοθετείτε τον εαυτό σας έτσι στο πεζοδρόμιο ώστε να είστε από τη πλευρά που όσοι έρχονται προς τα εσάς έχουν απασχολημένο το χέρι τους. Δηλαδή, αν κάποιος κρατάει μία τσάντα ή οτιδήποτε άλλο, θέλετε να είστε από εκεί για να κερδίσετε χρόνο σε περίπτωση που σας επιτεθεί. Αυτή η συνήθεια προσφέρει σε βάθος χρόνου μία άλλη συνήθεια που σώζει ζωές, ότι ασυνείδητα παρατηρείτε τα χέρια όσων σας πλησιάζουν. Για τις κυρίες είναι εξίσου απαραίτητο να συνηθίσουν να βάζουν τη τσάντα τους από τη πλευρά που βρίσκεται μακριά από το δρόμο. Για παράδειγμα, αν περπατούσαμε και βλέπαμε το σκηνικό που φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία, θα πηγαίναμε αριστερά καθώς το χέρι του ατόμου είναι απασχολημένο με το σακίδιο και είμαστε λιγότερο εκτεθειμένοι από απειλές που έρχονται από το δρόμο όπως διερχόμενα αυτοκίνητα.

7. Προετοιμασία νέας διαδρομής
Οι περισσότεροι άνθρωποι κινούμαστε στις ίδιες περίπου περιοχές το μεγαλύτερο διάστημα. Μία συνήθεια που έχουμε για αυτό είναι πάντα όταν πηγαίνουμε σε μία νέα περιοχή να κάνουμε μία σύντομη περιήγηση στο σημείο με την υπηρεσία Google Maps, Street View ή Google Earth. Δε χρειάζεται να ξοδέψετε ώρες, λίγα λεπτά αρκούν. Δείτε τι χαρακτηριστικά σημεία υπάρχουν γύρω, τι καταστήματα, πιθανά σημεία όπως αδιέξοδα, κλειστοί δρόμοι, διασταυρώσεις, κτλ. Είναι κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 10-20 λεπτά και μπορεί να σας σώσει τη ζωή. Φυσικά αν πηγαίνετε κάπου για μεγάλο διάστημα καλό είναι να αγοράσετε και να μελετήσετε και κάποιο χάρτη της περιοχής. Ωστόσο, αν για παράδειγμα αύριο έχετε μία συνάντηση στη πόλη όπου ζείτε αλλά σε μία περιοχή όπου δεν έχετε ξαναπάει, τότε αυτή η συνήθεια μπορεί να σας σώσει τη ζωή.

8. Περπάτημα και γωνίες
Οι εγκληματίες βασίζονται σε τεράστιο βαθμό στον αιφνιδιασμό. Γι’αυτό συχνά επιτίθενται σε κλειστές γωνίες όπου ο πεζός δεν έχει καλή ορατότητα. Για αυτό το λόγο είναι καλή συνήθεια όταν περπατάμε να στρίβουμε στις γωνίες κάνοντας μεγάλη ακτίνα (ίσως θυμίζει το «CQB: Κόψιμο της Πίτας (τακτική)» σε κάποιους). Έτσι κερδίζουμε χρόνο λόγω της απόστασης και μπορούμε να δούμε τι υπάρχει προτού στρίψουμε πλήρως.

9. Παραπληροφόρηση
Με την εποχή της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης είναι σημαντικό να ελέγχουμε τις πληροφορίες που δίνουμε. Σίγουρα όλοι θέλουν να μοιραστούν που ήταν με την οικογένεια και τους φίλους τους αλλά πρέπει να έχουμε πάντα τη λογική του «ότι δημοσιεύω, το βλέπει όλος ο πλανήτης», ακόμα και αν οι ρυθμίσεις μας λένε διαφορετικά. Άρα, όταν πηγαίνετε κάπου μην αλλάζετε τις δημοσιεύσεις σας. Μπορείτε να ανεβάσετε τις φωτογραφίες σας 1-2 εβδομάδες αργότερα όταν θα είστε πίσω. Αντίστοιχα, μειώστε ή σταματήστε τελείως οποιεσδήποτε επικοινωνίες με μέσα κοινωνικής δικτύωσης από συσκευές κινητής τηλεφωνίας και περιορίστε τη χρήση μόνο σε ασφαλείς σταθερούς ή φορητούς υπολογιστές από δίκτυα που γνωρίζετε. Αυτές «έξυπνες» φορητές συσκευές (κινητά, τάμπλετ, κτλ.) στέλνουν αυτόματα το που βρίσκεστε, από που συνδέεστε, κτλ. Αποφύγετε τη χρήση τους πάση θυσία. Τέλος, μην βάζετε ετικέτες σε οτιδήποτε. Ακόμα και αν διαγράψετε αυτές τις φωτογραφίες στο μέλλον οι μηχανές αναγνώρισης προσώπων έχουν τα στοιχεία αντιστοιχίας προσώπου-ταυτότητας για αναγνώριση σε άλλες φωτογραφίες. Όπως με όλα τα βιομετρικά στοιχεία (ίριδα, αποτυπώματα, πρόσωπο, κτλ.) να θυμάστε, όταν κάποιος κλέψει το κωδικό πρόσβασης σας μπορείτε να τον αλλάξετε, όταν κάποιος κλέψει τα βιομετρικά αναγνωριστικά σας τι θα κάνετε; Σήμερα οι εγκληματίες χρησιμοποιούν τακτικές αναγνώρισης στόχων από μέσα κοινωνικής δικτύωσης όλο και περισσότερο. Από κλέφτες μέχρι απαγωγείς, παιδεραστές, και κάθε είδους άλλος εγκληματίας χρησιμοποιεί αυτά τα μέσα για συλλογή πληροφοριών για τους στόχους του.

10. Μην σαμποτάρετε τον εαυτό σας
Το 1984 το αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης έκανε μία έρευνα όπου έδειχνε σε καταδικασμένους εγκληματίες βίντεο από δρόμους και τους ρώταγε σε ποιόν θα επιτίθονταν. Η έρευνα περιελάμβανε πάνω από 60 βίντεο και εκατοντάδες κρατούμενους. Τα αποτελέσματα ήταν αναμενόμενα. Άτομα που φαίνονταν απασχολημένα, άτομα όπως παιδιά και ηλικιωμένους, κτλ. Δηλαδή, αυτό που θα λέγαμε εύκολους στόχους. Μην σαμποτάρετε τον εαυτό σας δείχνοντας ότι είστε εύκολος στόχος. Όταν βρίσκετε έξω να σαρώνετε συνεχώς το περιβάλλον για απειλές, να περπατάτε με αυτοπεποίθηση, ποτέ μη χρησιμοποιείτε ακουστικά ή κινητά τηλέφωνα στο δρόμο, κτλ. Είναι πολύ απλά πράγματα που μειώνουν δραστικά τις πιθανότητες να γίνετε θύμα μίας επίθεσης και ταυτόχρονα, αυξάνουν την επαγρύπνηση σας και κατ’επέκταση το χρόνο αντίδρασης σας σε ένα πιθανό περιστατικό. Φυσικά και αν σας καλέσει κάποιος θα απαντήσετε αλλά μπορείτε να απαντήσετε με κάτι όπως «θα σε πάρω σε λίγο γιατί είμαι στο δρόμο» εφόσον δεν είναι θέμα ζωής και θανάτου.

Οι άνθρωποι είμαστε όντα της συνήθειας. Άρα ότι συνήθειες και αν έχετε σκεφτείτε εάν σας βοηθάνε ή όχι. Εάν δε σας βοηθάνε αλλάξτε τις, εάν σας βοηθάνε ενισχύστε τις. Σίγουρα, όπως κάθε άνθρωπος, έχουμε πολύ περισσότερες από δέκα συνήθειες αλλά θεωρούμε ότι αυτές οι δέκα είναι αρκετά χρήσιμες συνήθειες για όλους και αποδεδειγμένα μας έχουν βοηθήσει στη καθημερινότητα μας. Έτσι, ίσως να βοηθήσουν και άλλους. Αν έχετε κάποια αντίστοιχη συνήθεια και θέλετε να τη μοιραστείτε μαζί μας μπορείτε να μας τη γράψετε στα σχόλια παρακάτω.

Μπορείς να σκοτώσεις; (Ρ. Γκορ)

Γεια άνθρωποι των όπλων!

(Θα κάνω ένα βίντεο με τα άλογα μου στο παρασκήνιο, θα εστιάσω λίγο ώστε να μπορείτε να τα βλέπετε από πίσω και θα κάτσω εκεί δίπλα από το δέντρο για να τα δω αν κάνουν τίποτα τρελό και αρχίσουν να τσακώνονται…
https://youtu.be/_p2W_69lnAs)

Λοιπόν, έλαβα μία ερώτηση για το τι κάνεις… Πως ξέρεις ότι μπορείς να πυροβολήσεις κάποιον. Πως ξέρεις ότι δε θα παγώσεις κρατώντας ένα όπλο και τι γίνεται αν κάποιος έρθει μέσα και δε θα μπορείς να τον πυροβολήσεις. Και έλαβα αυτή την ερώτηση από μία γυναίκα, αν και μερικοί άντρες αντιμετωπίζουν το ίδιο. Όμως οι γυναίκες έχουν αυτό το μητρικό ένστικτο που θέλουν να προστατεύουν τα παιδιά και βλέπουν το κόσμο μέσα από αυτό το πρίσμα την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι άντρες δεν έχουν αυτό το εσωτερικό μητρικό ένστικτο ως κίνητρο που έχουν οι μητέρες. Άρα συνήθως οι γυναίκες έχουν δυσκολία με αυτή την απόφαση. Μπορώ να πυροβολήσω ή να σκοτώσω κάποιον; Σίγουρα κάποιες θα λένε «αν κάποιος ακουμπήσει το παιδί μου θα τον σκοτώσω, θα του ξεριζώσω τη καρδιά», μη με παρεξηγείτε, υπάρχουν γυναίκες που πολύ εύκολα παίρνουν αυτή την απόφαση και είναι καλές στο να παίρνουν αυτή την απόφαση. Αλλά στη πλειοψηφία των ένοπλων πολιτών που λένε «ξέρεις, θέλω να έχω ένα όπλο για αυτοάμυνα», υπάρχει αυτό το ερώτημα στο πίσω μέρος του μυαλού τους… Θα μπορούσα πραγματικά να πυροβολήσω κάποιον;

Στις ένοπλες δυνάμεις και στην αστυνομία πρέπει να το αντιμετωπίσεις αυτό. Και συνήθως είναι ομάδες αποτελούμενες κυρίως από άντρες άρα υπάρχει η τεστοστερόνη, η επιθετικότητα, ο ανδρισμός, ο προγραμματισμός σου από το στρατό για να ακολουθείς διαταγές… Και όλοι αυτοί οι εξωγενείς παράγοντες σε βοηθάνε να αποφασίσεις λίγο πιο εύκολα και νοιώθεις καλύτερα για αυτό.

Είχα μιλήσει για το πείραμα του Μίλγκραμ σε μερικά άλλα βίντεο και θέλω να κάνω και ένα βίντεο για αυτό, αλλά βασικά είναι το εξής. Ένας τύπος φοράει μία ιατρική ποδιά και λέει ότι είναι γιατρός, και λέει σε ανθρώπους να κάνουν ηλεκτροσόκ σε άλλους ανθρώπους μέχρι να πεθάνουν και αυτοί συνεχίζουν να το κάνουν παρότι ξέρουν ότι θα σκοτώσουν έναν άνθρωπο. Και ξέρεις, 1-2 άνθρωποι είπαν «δε μπορώ να το κάνω, σταματάω» αλλά οι περισσότεροι ακολούθησαν τις διαταγές και ήταν σε θέση να μεταφέρουν την ευθύνη από τον εαυτό τους στον ειδικό ιατρό με τη δικαιολογία ότι είναι διαταγή. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζουν από ιστορία γνωρίζουν ότι το να ακολουθείς διαταγές δεν είναι δικαιολογία για απάνθρωπες ενέργειες. Τώρα ο ορισμός του «απάνθρωπου» όταν προσπαθείς να κερδίσεις ένα πόλεμο είναι άλλο θέμα. Αλλά, το να ακολουθείς διαταγές δε πρέπει να δικαιολογεί ακραίες πράξεις για τις οποίες αργότερα θα είσαι εσύ υπεύθυνος. Από την άλλη, το να ακολουθείς διαταγές σου δίνει αυτό το κίνητρο, το σπρώξιμο… Αυτό το λίγο που θέλεις όταν δε ξέρεις τι να κάνεις και κάποιος λέει πρέπει να το κάνεις και κάπως στο μυαλό σου το δικαιολογείς με το ότι «ακολουθούσα διαταγές», ή «ήταν μέρος των καθηκόντων μου», ή «έπρεπε να…». Γιατί ως άνθρωποι πρέπει να δικαιολογούμε τις πράξεις μας.

Πρέπει να καταλάβεις ότι αν πάρεις ένα όπλο στο χέρι σου και δεν έχεις αποφασίσει, χωρίς ούτε τη παραμικρή αμφιβολία ή σκέψη, ότι μπορείς και θα πυροβολήσεις κάποιον… Τότε φίλε μου έχουμε μία πολύ άσχημη κατάσταση.

Όταν πιάνεις ένα όπλο όπως όταν πηγαίνεις στο σκοπευτήριο και ρίχνεις σε χάρτινους στόχους, με τις όμορφες ροζ και μωβ λαβές… Ξέρεις, με τα όμορφα όπλα που φαίνονται ωραία και οι άνθρωποι σου λένε «πολύ ωραίο όπλο», και είσαι μέσα σε μία κοινότητα, μία παρέα που βοηθάει και όλα αυτά τα ωραία πράγματα. Αλλά, με αυτό το συγκεκριμένο όπλο, αν το έχεις για να προστατέψεις τον εαυτό σου και την οικογένεια σου, πρέπει οπωσδήποτε να έχεις αποφασίσει ότι εάν χρειαστεί θα πυροβολήσεις κάποιον χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.

Εντάξει; Κανένα πρόβλημα. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να πυροβολήσω κάποιον. Δε θέλω να σκοτώσω κανέναν, δεν ψάχνω να σκοτώσω κάποιον, αλλά αν είναι ανάμεσα στη ζωή μου και τη ζωή σου, θα είναι η δική σου. Τελεία. Τέλος συζήτησης. Αν είναι ανάμεσα στη ζωή σου, τη δική μου ή της οικογένειας μου, θα είναι η δική σου ζωή. Δεν υπάρχει γκρίζα ζώνη, δεν υπάρχει ιδιαίτερη σκέψη, έχω πάρει την απόφαση και ξέρω ότι, κοίτα να δεις, έχω δει πάρα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν. Έχω δει τι παθαίνουν όσοι δεν αντεπιτίθενται. Έχω δει ανθρώπους με κομμένα χέρια, αποκεφαλισμένους, κρεμασμένους… Πυροβολισμούς, βιασμούς… Σκληρά πράγματα χάρη στα οποία ξέρω τι γίνεται εάν δεν είσαι διατεθειμένος να αντεπιτεθείς και έχω δει πως θα σε βλάψει. Απλά το ξέρω. Άρα για εμένα είναι μία πολύ εύκολη απόφαση και κουβαλάω όπλα από όταν ήμουν 12 και πήρα το πρώτο μου όπλο και οπλοφορώ για τη κυβέρνηση από όταν ήμουν 17.

Έτσι έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Για εμένα είναι κάτι που δε χρειάζεται σκέψη. Αλλά για κάποιον νέο ή τη δεσποινίδα που ρώτησε αυτή την ερώτηση είναι μάλλον μία πολύ καλή ερώτηση. Βλέποντας το από τις προσωπικές μου εμπειρίες θα έλεγα «πως θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι υπάρχει τέτοιο ερώτημα;». Δεν τίθεται τέτοιο ερώτημα για εμένα. Αλλά πρέπει να καταλάβετε και οι άνθρωποι να κατανοήσουν όταν λένε πως όταν πιάνουν ένα όπλο, αυτό το όπλο θα καταστρέψει, θα σκοτώσει, θα διαλύσει… Θα χτυπήσει ένα ανθρώπινο σώμα με τεράστια ταχύτητα και θα προκαλέσει απώλεια αίματος και θα σκοτώσει κάποιον. Δε με νοιάζει! Χαίρομαι! Είμαι ευγνώμων που το κάνει αυτό! Εύχομαι να έκανε χειρότερα! Εύχομαι να είχα ένα όπλο που όταν θα σε πυροβολούσα θα ανατιναζόσουν και δε θα χρειάζονταν να ανησυχώ για τίποτα. Εύχομαι να είχα ένα όπλο που όταν θα σε πυροβολούσα ακόμα και αν ήταν κοντά σου θα ανατιναζόσουν! Αυτό θα ήταν τέλειο.

Και τώρα θα μου λένε μερικοί «αυτό είναι τρελό», «αυτό είναι διαβολικό»… Κοίτα, έχω δει τι συμβαίνει όταν άνθρωποι πυροβολούν ανθρώπους και αστοχούν, ή τους χτυπάνε στο χέρι, ή τους πετυχαίνουν στη καρδιά και παρότι στο νοσοκομείο θα είναι νεκροί, έχουν αρκετό χρόνο να σκοτώσουν 2-3 ακόμα ανθρώπους. Ξέρω τι συμβαίνει. Ένα όπλο μπορεί να σκοτώσει κάποιον αλλά δε γίνεται αμέσως. Και πρέπει να έχεις αυτό το τρόπο σκέψης του πολεμιστή, τη επιθετική διάθεση που σου λέει «αν είναι ανάμεσα στη ζωή μου και τη ζωή σου θα είναι η ζωή σου, και πρέπει να σε εξουδετερώσω, πρέπει να σε εξουδετερώσω μέχρι το τέλος γιατί αν σηκωθείς και αστοχήσω, ή σε πετύχω κάπου που δε θα σε σταματήσει, θα μπορείς να συνεχίσεις την επίθεση σου», αυτό είναι είτε μιλάμε για μαχαίρι, πιστόλι, βιτριόλι, να πετάς οτιδήποτε χημικό ή βιολογικό ή κάτι άλλο… Εάν δε σε σκοτώσω για να σε σταματήσω κατά την επίθεση, θα είμαι εγώ στο νεκροτομείο ή η οικογένεια μου, ή θα είμαι φυτό για την υπόλοιπη ζωή μου, ή θα με βιάσει αν είμαι γυναίκα, ή οτιδήποτε άλλο.

Πρέπει να πάρεις αυτή την απόφαση. Μπορώ να σου πω να πάρεις την απόφαση; Όχι. Αλλά για να μπορέσεις να φτάσεις σε αυτή την απάντηση μπορείς να μελετήσεις. Μπορείς να δεις φωτογραφίες που δεν θέλεις να δεις, όπως ανθρώπων που έχουν μαχαιρωθεί και έχω μερικές στη σελίδα μου. Δες ανθρώπους που έχουν κοπεί, έχουν μαχαιρωθεί, έχουν αποκεφαλιστεί, έχουν πυροβοληθεί με βλήματα υψηλής ταχύτητας. Μπορείς να βλέπεις ειδήσεις και κάθε τόσο όταν δε λογοκρίνουν μπορείς να δεις ανθρώπους που μάχονται και ανατινάζονται και διαμελίζονται. Μπορείς να πας στο αεροδρόμιο να δεις ανθρώπους να επιστρέφουν χωρίς χέρια, χωρίς πόδια… Υπάρχουν πολλές πληροφορίες εκεί έξω που τεκμηριώνουν τι συμβαίνει όταν είσαι σε μία βίαιη κρίσιμη κατάσταση ζωής ή θανάτου και χάσεις. Υπάρχουν απεριόριστες πληροφορίες, και καμία τους δεν είναι κάτι καλό.

Εάν χάσεις σε μία κατάσταση ζωής ή θανάτου, τίποτα καλό δε θα βγει από αυτό. Άρα η μοναδική επιλογή που υπάρχει για εμένα και είναι πολύ απλή, είναι ότι δε θα χάσω. Θα δώσω μάχη μέχρι να πεθάνω, θα βγάλω τα μάτια, θα χτυπήσω στο λαιμό, στα γεννητικά όργανα, δε με ενδιαφέρει. Θέλω να πεθάνεις για να σταματήσεις. Δε θέλω να έχεις καμία δεύτερη ευκαιρία για να με σκοτώσεις. Γιατί χρειάζεται μόνο ένα τυχερό χτύπημα από εσένα που θα χτυπήσει τη σφαγίτιδα φλέβα μου με ένα καρφάκι ή ένα μαχαιράκι τσέπης, και θα πεθάνω. Ακόμα και αν κερδίσω, εάν σε πυροβολήσω και σε σκοτώσω, πάλι θα πεθάνω. Άρα αυτό δεν είναι νίκη για εμένα. Αν πεθάνω δεν είναι νίκη. Αν φύγω τραυματισμένος ή ακρωτηριασμένος, δεν είναι νίκη για εμένα. Η νίκη για εμένα είναι να πεθάνεις εσύ και εγώ να φύγω περπατώντας.

Εκτός και αν μπορείς να βάλεις αυτό το τρόπο σκέψης στο μυαλό σου, πραγματικά πρέπει να αναλογιστείς εάν πρέπει να οπλοφορείς. Εάν έχω αυτό εδώ το μαχαίρι και δεν είμαι διατεθειμένος να σε μαχαιρώσω και να το χρησιμοποιήσω, και σκέφτομαι «θα σε απειλήσω και ίσως να φύγεις», αλλά αν με αρπάξεις και μου πεις «φέρε εδώ αυτό το μαχαίρι» θα σου πω «ορίστε, πάρτο»… Σκέψου, μόλις όπλισα τον εχθρό μου για να μου επιτεθεί. Άρα αν οπλοφορείς πρέπει να είσαι διατεθειμένος και ικανός να πεις «ξέρεις τι; Θα το χρησιμοποιήσω χωρίς δεύτερη σκέψη» γιατί πάνω στη μάχη, εάν το σκεφτείς είσαι νεκρός. Γιατί αυτό προκαλεί καθυστέρηση αντίδρασης. Αυτό που έχουμε εμείς οι αστυνομικοί όταν πυροβολούμε κάποιον. Πρέπει να σκεφτόμαστε, είναι κανείς πίσω; Έχω εξουσιοδότηση; Είναι αληθινό όπλο; Είναι γεμάτο το όπλο; Είναι ο τύπος μαύρος; Γιατί τότε θα με πουν ρατσιστή. Είμαι εντός των κανόνων; Πρέπει να σκέφτομαι όλα αυτά τα σκατά προτού τραβήξω τη σκανδάλη.

Ξέρεις τι; Ως πολίτης, όταν βρίσκεται σε αυτοάμυνα η μόνη ερώτηση είναι «εάν δεν το κάνω αυτό μπορεί να είμαι νεκρός ή σοβαρά τραυματισμένος;» και αν η απάντηση είναι ναι, τότε τελείωσε. Τέλος. Η απόφαση πάρθηκε αμέσως. Μάλιστα πολλές φορές η απόφαση μπορεί να παρθεί πριν από αυτό. Εάν δω κάποιον να τρέχει και να πυροβολεί ανθρώπους, μπορώ να τραβήξω το όπλο μου, να καλυφθώ και μπορώ να εξασφαλίσω ότι θα τον σκοτώσω πριν πλησιάσει. Δηλαδή, δε χρειάζεται καν να το σκεφτώ. Πήρα την απόφαση προτού καν μου επιτεθεί. Έχω ένα σχέδιο, θα κρυφτώ στη γωνία, όταν περάσει μπροστά μου θα κολλήσω το όπλο μου στο σβέρκο του και θα διαλύσω τη σπονδυλική του στήλη. Ήδη το ξέρω άρα δεν υπάρχει καμία απόφαση, καθυστέρηση ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά αυτό ήταν μία περίπτωση που γνωρίζω ότι θανατηφόρα ενέργεια επιτρέπεται και μπορώ να το κάνω. Τώρα χρειάζεται μόνο να σκεφτώ το πως θα το κάνω.

Αλλά σε μία περίπτωση που είσαι στο σπίτι σου και ακούς ένα θόρυβο και πιάνεις το όπλο σου από το κομοδίνο, και δε ξέρεις ποιος έρχεται και σκέφτεσαι «Ω, Θεέ μου, ποιος θα με βοηθήσει;». Ξέρεις κάτι; Κανένας δεν είναι εκεί για να σε βοηθήσει. Αν νοιώθεις άσχημα φώναξε «έχω όπλο, βγες έξω». Αλλά αυτό προδίδει και το που βρίσκεσαι. Προσωπικά δε μου αρέσει να προειδοποιώ. Αν με φέρεις σε μία θέση που πρέπει να κάνω κάτι, θα το κάνω και δε πρόκειται να σε προειδοποιήσω. Ως αστυνομικός έπρεπε να προειδοποιώ πολλές φορές για το τι θα κάνω γιατί η νομοθεσία το απαιτεί, γιατί έχεις επίπεδα βίας και κλιμάκωση καταστάσεων, και όλα αυτά που παίζουν κάποιο ρόλο. Αλλά ως πολίτης δε πρόκειται να σε προειδοποιήσω. Και ακόμα και ως αστυνομικός, εάν ληστεύεις μία τράπεζα ο πολιτειακός νόμος λέει ότι δε πρέπει να σε προειδοποιήσω πριν σε πυροβολήσω, ακόμα και στη πλάτη γιατί αν η προειδοποίηση μου βάζει σε κίνδυνο πολίτες, δε χρειάζεται να προειδοποιήσω.

Πρέπει να καταλάβεις πως όταν οπλίζεις τον εαυτό σου και πηγαίνεις στο σκοπευτήριο και πυροβολείς στο χαρτί πρέπει να σκέφτεσαι, εάν αυτός ο χάρτινος στόχος ήταν κάποιος που έρχονταν για να με βιάσει, θα μπορούσα να το κάνω; Και φαντάσου έναν άνθρωπο και πάρε την απόφαση να πυροβολήσεις αυτό τον άνθρωπο. Θέλω να σκοτώσω αυτό το άτομο, θέλω να το σταματήσω. Θα τον πυροβολήσω τρεις φορές, όχι μία. Δε θα πυροβολήσω μία φορά και θα κοιτάξω αν τον πέτυχα, θα αδειάσω το γεμιστήρα μου γιατί φοβάμαι.

Ο φόβος είναι η νομική δικαιολογία για χρήση βίας. Αν έχεις το λεγόμενο «φυσιολογικό φόβο» θα είσαι μια χαρά. Αλλά δε θα είσαι μια χαρά αν προσπαθείς να αποφασίσεις πάνω στη μάχη, να πάρεις αποφάσεις, να έχεις αυτή τη καθυστέρηση της απόφασης, μπορώ; Πρέπει; Γίνεται; Δε μπορώ να το κάνω. Πως θα πυροβολήσω; Είναι κακή ιδέα. Τι κάνω τώρα; Μήπως είναι άδειο; Να το κρύψω;… Ξέρεις; Είσαι θύμα.

Για εμένα αν αγοράσεις ένα όπλο έχεις το τρόπο σκέψης ότι δε θέλεις να είσαι θύμα. Αλλά χρειάζεται να έχεις πάρει αυτή την απόφαση και να έχεις περάσει από τη διαδικασία σκέψης καταλήγοντας ότι μπορείς και θα σκοτώσεις κάποιον. Γιατί αν δε το κάνεις, οι συνέπειες είναι κάτι που δε μπορείς να το αντέξεις. Εντάξει; Και αυτό μπορεί να είναι θάνατος, μόνιμη βλάβη, κτλ. Δε μπορείς να προστατέψεις τα παιδιά σου αν είσαι νεκρή. Άρα αν δε θέλεις να σκοτώσεις κάποιον για να είσαι καλή και γιατί είναι παιδί κάποιου και εσύ είσαι γονιός, και μπορεί να έχει ψυχολογικά προβλήματα και ίσως να μην ήταν δικό του λάθος, και ίσως φταίει το σύστημα ή φταίει το χρώμα του, και έχεις όλες αυτές τις δικαιολογίες για τους λόγους που κάνουν οι άνθρωποι εγκλήματα… Τότε ξέρεις κάτι; Θα είσαι ένα θύμα. Μπορεί να μπεις στη φυλακή γιατί το όπλο σου χρησιμοποιήθηκε σε τρίτους ή εναντίον σου. Εάν είσαι δικαιολογημένη να χρησιμοποιήσεις θανατηφόρα βία, νομικά τελείωσε, δεν υπάρχει κανένα άλλο προαπαιτούμενο. Απλά το κάνεις. Από τη στιγμή που η θανατηφόρα βία είναι δικαιολογημένη τελείωσε. Υπάρχει ένας παράγοντας χρόνου, δε μπορείς να πας 20 λεπτά αργότερα και να πεις πριν από 20 λεπτά ήμουν δικαιολογημένος για θανατηφόρα βία και τον σκότωσα. Αυτό δε δουλεύει. Αλλά τη στιγμή που πήρα την απόφαση ότι δικαιολογείται η θανατηφόρα βία, σε πυροβολώ και δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Η μόνη μου δουλειά είναι να σκοτώσω και να σταματήσω την απειλή, και να προστατέψω τη ζωή μου ή τις ζωές άλλων.

Και αυτό είναι αυτό που πρέπει να θυμάστε αλλά δε ξέρω πως να σας κάνω να πάρετε αυτή την απόφαση. Δε νομίζω ότι κανένας άνθρωπος μπορεί να το κάνει. Είναι κάτι προσωπικό που πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα είναι η ζωή του για τη ζωή σου. Εγώ είμαι ο καλός εδώ. Δεν είμαι αυτός που έψαχνε φασαρίες. Δε κλέβω εγώ. Εγώ προστατεύω την οικογένεια μου και προστατεύω τον εαυτό μου. Και ξέρεις, για εμένα αυτό κλείνει το βιβλίο. Βέβαια όλοι οι τρελοί αριστεροί θα μου γράφουν ότι πρέπει να δίνουμε λουλούδια στους ληστές που μπαίνουν στα σπίτια μας και πρέπει να γίνουμε φίλοι. Τέλος πάντων, θα κλείσουμε εδώ το θέμα της απόφασης για το αν μπορείς να πυροβολήσεις και να σκοτώσεις κάποιον. Να θυμάστε ότι την απόφαση πρέπει να την έχετε πάρει από πριν.

Πηγή: YouTube.com/channel/UCsgkhimI0MthrMZo-F2zrTQ