Το οικονομικό κόστος της τρομοκρατίας στην Ευρώπη

Εκτός από τους τραυματισμούς που προκαλούν απώλεια ζωής και μερικές φορές μεταβάλλουν τη ζωή των θυμάτων, η τρομοκρατία οδηγεί σε σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις, καθώς οι επιχειρήσεις, οι πόλεις και τα έθνη χάνουν δισεκατομμύρια μετά τις επιθέσεις.Οι υπολογισμοί δείχνουν ότι η τρομοκρατία έχει μια μεγάλη αρνητική σχέση με την οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη. Μεταξύ του 2004 και του 2016, τα 28 κράτη μέλη της ΕΕ έχασαν περίπου € 180 δισ. Σε σχέση με το ΑΕΠ λόγω τρομοκρατικών επιθέσεων.Η απειλή που συνιστά η τρομοκρατία στην Ευρώπη είναι πραγματική για τους πολίτες και τους κατοίκους της ΕΕ.Από το 2004, οι επιθέσεις στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στη Νίκαια και στο Βερολίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις σημαίνουν ότι το φαινόμενο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των μυαλών των πολιτών και των πολιτικών.Οι αξιολογήσεις από τις υπηρεσίες πληροφοριών και των αρχών επιβολής του νόμου σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ δείχνουν ότι μια τρομοκρατική επίθεση είναι η πολύ πιθανή ή αναμένεται. Ως εκ τούτου, οι εθνικές κυβερνήσεις, οι πολιτικοί και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής εξετάζουν συνεχώς τις απαντήσεις σε αυτές τις αυξημένες απειλές.Εκτός από το προφανές συναισθηματικό τραύμα που προκαλείται από τρομοκρατικές επιθέσεις εξαιτίας των τραυματισμών και των θανάτων σε αμάχους, υπάρχουν διάφορες άλλες επιπτώσεις που προκύπτουν, από τις οικονομικές απώλειες των κρατών μελών έως τις έντονες ψυχολογικές επιπτώσεις στους πολίτες της ΕΕ που παρακολουθούν αυτές τις επιθέσεις. Παρά τη σπάνια φύση των τρομοκρατικών επιθέσεων, το εύρος των επιπτώσεων στους πολίτες της ΕΕ παραμένει σημαντικό.

Η μελέτη RAND Europe , που ανατέθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, διερεύνησε το κόστος που προκάλεσε η τρομοκρατία εντός της ΕΕ μεταξύ του 2004 και του 2016. Αυτό κάλυψε τους ακόλουθους τομείς:

1. Ο αντίκτυπος της τρομοκρατίας στην κατά κεφαλήν αύξηση του ΑΕΠ σε κάθε κράτος μέλος της ΕΕ.

2. Το ανθρώπινο και φυσικό κόστος της τρομοκρατίας, το οποίο επικεντρώθηκε στο κόστος των ανθρωποκτονιών, των τραυματισμών και των υλικών ζημιών μετά από τρομοκρατική επίθεση.

3. Οι ευρύτερες ψυχολογικές επιπτώσεις της τρομοκρατίας, όπως η ικανοποίηση από την ζωή, η ευτυχία και η εμπιστοσύνη μεταξύ των πληθυσμών των κρατών μελών της ΕΕ.

Η μελέτη χρησιμοποίησε τεχνικές οικονομετρικής μοντελοποίησης για να ποσοτικοποιήσει τις επιπτώσεις της τρομοκρατίας στην οικονομία εξετάζοντας τις επιπτώσεις στην κατά κεφαλήν αύξηση του ΑΕΠ κατά τη διάρκεια της δωδεκαετίας μεταξύ 2004 και 2016.Το ανθρώπινο κόστος της τρομοκρατίας υπολογίστηκε χρησιμοποιώντας τη μεθοδολογία του Ινστιτούτου Οικονομίας και Ειρήνης για το κόστος βίας , η οποία περιλαμβάνει τα έσχατα κέρδη από τη ζωή και το κόστος των ιατρικών θεραπειών από περιστατικά τρομοκρατίας.Οι ευρύτερες ψυχολογικές επιπτώσεις της τρομοκρατίας διερευνήθηκαν μέσω της διερεύνησης των συσχετίσεων μεταξύ της τρομοκρατικής δραστηριότητας εντός μιας χώρας και των μέσων επιπέδων αυτοπεποίθησης της ικανοποίησης από την ζωή, της ευτυχίας και της εμπιστοσύνης μεταξύ των πληθυσμών των κρατών μελών της ΕΕ.

Ευρήματα

• Η τρομοκρατία συνδέεται αρνητικά με την οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη. Τα 28 κράτη μέλη της ΕΕ έχουν χάσει περίπου 180 δισεκατομμύρια ευρώ σε σχέση με το ΑΕΠ λόγω τρομοκρατίας μεταξύ 2004 και 2016.

• Το Ηνωμένο Βασίλειο (43,7 δισεκατομμύρια ευρώ) και η Γαλλία (43 δισεκατομμύρια ευρώ) ήταν τα έθνη που υπέστησαν τις μεγαλύτερες οικονομικές απώλειες σε σχέση με το ΑΕΠ λόγω τρομοκρατίας. Αυτό ακολουθήθηκε στενά από την Ισπανία (40,8 δισ. Ευρώ) και στη συνέχεια από τη Γερμανία (περίπου 19,2 δισ. Ευρώ).

• Η εκτεταμένη κάλυψη των τρομοκρατικών επιθέσεων μέσω των πολλαπλών μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης οδήγησε σε μια εκθετική αύξηση των αυτόματων μαρτύρων τρομοκρατικών επιθέσεων. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και εκείνοι που δεν εμπλέκονται άμεσα σε επιθέσεις μπορεί να επηρεαστούν ψυχολογικά.

• Οι ψυχολογικές επιπτώσεις από την εμφάνιση τρομοκρατικών επιθέσεων μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους και τις επιχειρήσεις να αλλάξουν τις συμπεριφορές τους, γεγονός που έχει άμεσο αντίκτυπο στις οικονομίες των χωρών της ΕΕ. Για παράδειγμα, οι πολίτες της ΕΕ είναι πιθανό να καταναλώσουν περισσότερα και να εξοικονομήσουν λιγότερα, με αποτέλεσμα την αύξηση της κατανάλωσης. Ωστόσο, είναι πιθανό να υπάρξει μείωση των επιτοκίων εξοικονόμησης και επενδύσεων από τις εταιρείες.

• Παρά τις οικονομικές απώλειες σε σχέση με το ΑΕΠ, οι καταναλωτικές συνήθειες των καταναλωτών παρέμειναν σχετικά σταθερές σε ολόκληρη την ΕΕ και ορισμένες φορές αυξήθηκαν ακόμη και μετά την τρομοκρατική επίθεση. Δεν υπάρχει επίσης σημαντική μεταβολή στο μερίδιο των δημοσίων δαπανών από τα κράτη μέλη της ΕΕ σε σχέση με το ΑΕΠ τους υπό το πρίσμα της τρομοκρατίας.

• Οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ μετά την τρομοκρατία τείνουν να είναι βραχύβιες και να ισχύουν μόνο εντός του έτους του τρομοκρατικού περιστατικού. Για παράδειγμα, ο τουριστικός τομέας, παρά την αρχική σημαντική οικονομική κρίση, φαίνεται να επανέρχεται στο φυσιολογικό εντός ενός έως τριών μηνών μετά από τρομοκρατική επίθεση.

• Το κόστος ανθρωπίνων και υλικών κεφαλαίων της τρομοκρατίας στην ΕΕ εκτιμάται ότι ανέρχεται σε επιπλέον 5,6 δισ. Ευρώ μεταξύ του 2004 και του 2016. Αυτά περιλαμβάνουν το κόστος των ανθρωποκτονιών μέσω των απωλειών από την απώλεια χρόνου ζωής, των τραυματισμών λόγω του κόστους ιατρικής περίθαλψης και του κόστους υλικών ζημιών.

• Οι περισσότερες τρομοκρατικές επιθέσεις συνδέονται με χαμηλότερα επίπεδα ικανοποίησης και ευτυχίας από τον πληθυσμό της ΕΕ. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις μειώνουν επίσης την εμπιστοσύνη των πολιτών της ΕΕ στους συμπολίτες, τους εθνικούς πολιτικούς θεσμούς, το νομικό σύστημα και την αστυνομία.

• Οι εκτιμήσεις κόστους που παρουσιάζονται στην έκθεση είναι πιθανόν να υποεκτιμήσουν το συνολικό κόστος της τρομοκρατίας, καθώς ορισμένοι παράγοντες δεν έχουν ποσοτικοποιηθεί λόγω έλλειψης δεδομένων. Επιπλέον, η μελέτη δεν συμπεριέλαβε αρκετές πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στα τέλη του 2016 και 2017 λόγω της έλλειψης στοιχείων σχετικά με το κόστος αυτή τη στιγμή.

Συστάσεις

Η πλειοψηφία των συστάσεων πολιτικής που περιγράφονται στην έκθεση προτείνει την εντατικοποίηση της χρήσης των υφιστάμενων μέτρων και αρμοδιοτήτων ή τη διασφάλιση της πλήρους εφαρμογής των αλλαγών και των μέτρων που έχουν ήδη προταθεί και σε ορισμένες περιπτώσεις σε εξέλιξη. Αυτά περιλαμβάνουν:

• Την καθιέρωση νέων μόνιμων μηχανισμών για την αναθεώρηση της εφαρμογής της αντιτρομοκρατικής πολιτικής στην ΕΕ •

• Ενίσχυση της υπάρχουσας υποστήριξης για την έρευνα και ενίσχυση της παρακολούθησης στον τομέα της καταπολέμησης της ριζοσπαστικοποίησης •

• Την οικοδόμηση μεγαλύτερου συντονισμού σε επίπεδο ΕΕ και την ανταλλαγή γνώσεων σχετικά με τις αποτελεσματικότερες πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την ριζοσπαστικοποίηση •

• Δημιουργία μεγαλύτερης ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των διαφόρων κρατών μελών της ΕΕ και με την Europol και την Eurojust.

• Υιοθέτηση και εφαρμογή της υφιστάμενης νομοθεσίας της ΕΕ για τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα η χρηματοδότηση της τρομοκρατίας

• Επανεξέταση της αποτελεσματικότητας του προγράμματος παρακολούθησης της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ με σκοπό την ενημέρωση μιας απόφασης σχετικά με τη δυνατότητα δημιουργίας ενός συστήματος παρακολούθησης της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας της ΕΕ.

Ωστόσο, η έκθεση επισημαίνει ότι ορισμένες από αυτές τις συστάσεις πολιτικής θα μπορούσαν να έχουν επιπτώσεις στη νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα και στην προστασία των δεδομένων σε ολόκληρη την ΕΕ.

πηγή: Το άρθρο αυτό αποτελεί μέρος της πλατφόρμας Γεωστρατηγικής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟΥ

Τα πρώτα αλεξίσφαιρα γιλέκα που φορούσαν οι πολεμιστές  ξεκίνησαν το 1890, αλλά το αλεξίσφαιρο γιλέκο δεν κέρδισε μεγάλη δημοτικότητα επειδή η πλειοψηφία ήταν σίγουρη ότι δεν είχε νόημα,Όμως μετά τη δολοφονία του πρόεδρου των  Ηνωμένων Πολιτειών από τον William McKinley, το αμερικανικό Κογκρέσο έθιξε ένα πολύ σημαντικό ζήτημα για τη δημιουργία ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού .

Το 1905, ένας σοβιετικός μηχανικός, Αλέξανδρος Yakovlevich Chemerzin, παρείχε την εκδοχή του για θωράκιση σώματος ικανή να σταματήσει μια σφαίρα από πιστόλια όπλων και parabellum . Η επιτροπή αξιολόγησε το σχέδιο και αποφάσισε να παραδώσει 1300 κομμάτια αλεξίσφαιρων γιλέκων στην αστυνομία της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης.

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αναπτύχθηκαν 3 τύποι θωράκισης σώματος για την προστασία των πεζών στρατιωτών. 

Το πρώτο και το πιο αδύναμο αναπτύχθηκε από Άγγλους μηχανικούς που το ονόμαζαν Armor Day Day Shield 'Armor, το οποίο προοριζόταν μόνο για την προστασία από τα θραύσματα,  ενώ από  ένα πιστόλι  η μια σφαίρα από  τουφέκι  διαπερνούσαν εύκολα τις θωρακίσεις σώματος.

Η δεύτερη θωράκιση σώματος δημιουργήθηκε από Γερμανούς μηχανικούς υπό την επωνυμία Sappenpanzer, η οποία σχεδιάστηκε για να προστατεύεται από ένα φυσίγγιο  από τουφέκι, ωστόσο μόνο αν ο σκοπευτής βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 500 μέτρων.

Το τρίτο αναπτύχθηκε στην Αμερική με την ονομασία Brewster Body Shield (πανοπλία Brewster), το πιο επιτυχημένο από όλες τις επιλογές, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε στα πεδία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά ήταν σε θέση να σταματήσει την σφαίρα από βρετανικό  τουφέκι.

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο στόχος ήταν να αυξηθεί η προστασία του στρατιωτικού προσωπικού, για το σκοπό αυτό αναπτύχθηκε ειδικά μια χαλύβδινη προστασία . Οι μονάδες των ταξιαρχών με μηχανές επίθεσης ήταν εξοπλισμένες με τέτοια θωράκιση · η θήκη CH-42 ήταν σε θέση να αντέξει το χτύπημα πιστόλι 9 mm των πολυβόλων MP 38 και MP 40.

πηγή  https://zen.yandex.ru

Τα όπλα έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν επιθετικές σκέψεις?

.......Η μελέτη εξέτασε επίσης πώς το όπλο μπορεί να επηρεάσει την επιθετικότητα.

Από την αρχή της δεκαετίας του '60 οι ερευνητές προσπαθούσαν  να καταλάβουν εάν η πραγματική παρουσία ενός όπλου αυξάνει την επιθετικότητα . Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Social Psychological and Personality Science , οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όχι μόνο η παρουσία όπλου μπορεί να αυξήσει τις επιθετικές σκέψεις, αλλά οι φωτογραφίες ατόμων που κατέχουν όπλο μπορούν να προκαλέσουν επιθετικές σκέψεις ανεξάρτητα από τις προθέσεις ή το ρόλο των υποκειμένων στην κοινωνία. Αυτό το ζήτημα μπορεί να οφείλεται στο φαινόμενο των όπλων.

Το Εφέ Όπλων

Πόσο ξέρεις για το αποτέλεσμα του όπλου; Μετά από μια μελέτη που διενήργησε ο  Leonard Berkowitz και ο Anthony LePage το 1967, ο Berkowitz δήλωσε: "Τα όπλα δεν επιτρέπουν μόνο τη βία, αλλά μπορούν και να την διεγείρουν, ενώ το δάχτυλο τραβά τη σκανδάλη, αλλά και  η σκανδάλη μπορεί επίσης να τραβήξει το δάκτυλο".

Κατά τη διάρκεια της μελέτης, οι συμμετέχοντες ήταν εξοργισμένοι  από ένα πρόσωπο που προσποιείται ότι είναι ένας άλλος συμμετέχων. Για το επόμενο μέρος του πειράματος, οι μισοί  συμμετέχοντες καθόταν σε ένα τραπέζι που είχε ένα κυνηγετικό όπλο και ένα περίστροφο σε αυτό, ή  και οι άλλοι στην κατάσταση ελέγχου, το τραπέζι είχε ρακέτες μπάντμιντον και τένις .

Μην  γνωρίζοντας το ρόλο των αντικειμένων στο τραπέζι, οι συμμετέχοντες στη συνέχεια κλήθηκαν να αποφασίσουν για το επίπεδο ηλεκτροπληξίας που θα έδιναν σε αυτόν  που τους είχε εξοργίσει και το ψεύτικο  ηλεκτρικοσοκ χρησιμοποιήθηκε  για τη μέτρηση της  επιθετικότητας . Οι συμμετέχοντες που εκτέθηκαν σε όπλα ήταν πολύ πιο επιθετικοί απ 'ό, τι οι άλλοι συμμετέχοντες που είδαν τα αθλητικά αντικείμενα. Αυτό είναι το φαινόμενο των όπλων.

Η Νέα Μελέτη

Προηγούμενες μελέτες με επίκεντρο τις επιπτώσεις των όπλων δέχτηκαν ευρέως ότι τα όπλα προκαλούν αυτόματα επιθετικές σκέψεις χωρίς να  αναγνωρίζουν το ρόλο των παραγόντων συμφόρησης στο φαινόμενο των όπλων. Αυτή η νέα έρευνα του κρατικού πανεπιστημίου του Οχάιο, που πραγματοποιήθηκε από τον Brad J. Bushman του State University του Οχάιο, επικεντρώθηκε ακριβώς στην επίδραση των παραγόντων του περιβάλλοντος στο φαινόμενο αυτό.

Η μελέτη επικεντρώθηκε γύρω από το κατά πόσον ή όχι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων που κρατούν ένα όπλο εξακολουθούν να εκκινούν επιθετικές σκέψεις ανεξάρτητα από τον αντιληπτό ρόλο του θέματος. Η μελέτη περιελάμβανε δύο ξεχωριστά πειράματα. Το πρώτο πείραμα είχε 470 συμμετέχοντες με ηλικίες ηλικίας 18-82 ετών . Τα θέματα περιελάμβαναν οκτώ φωτογραφίες με όπλα σε χάρτινους στόχους, με ανθρώπινες φιγούρες  τα οποία εντάσσονταν σε πέντε κατηγορίες, όπως: εγκληματίες που φέρουν όπλα, στρατιώτες στρατιωτικού εξοπλισμού με όπλα, αστυνομικούς με όπλα, αστυνομικούς σε απλά ρούχα και χωρίς όπλα αστυνομικούς που μεταφέρουν όπλα. 

Μετά την ολοκλήρωση των θεμάτων, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες, ζητήθηκε από τα υποκείμενα να ολοκληρώσουν με ένα   ερωτηματολόγιο 22 ενοτήτων  όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να μετρήσουν τις αρνητικές σκέψεις.

Για το δεύτερο πείραμα, οι ερευνητές έκαναν το ίδιο πράγμα, αλλά είχαν θέματα που εξετάζουν αθλητές  Ολυμπιακών αγώνων  που κρατούν όπλα που προορίζονται για μη ανθρώπινους στόχους. Η μελέτη διαπίστωσε ότι όταν οι συμμετέχοντες είδαν κάποιον με όπλο, έγραψαν πιο επιθετικά λόγια σε σύγκριση με την προβολή αυτών των φωτογραφιών χωρίς όπλα και τους Ολυμπιονίκες 

Το γενικότερο σημείο της μελέτης ήταν να ρίξει περισσότερο φως στο φαινόμενο των όπλων και να επιδείξει ότι η χρήση του όπλου μπορεί να προκαλέσει επιθετικότητα. 

Πηγή  interestingengineering.com
Από τον  Donovan Alexander

Επιλεκτική προσοχή.Πώς ο εγκέφαλος “τυφλώνεται” προσωρινά

ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Επιλεκτική προσοχή είναι η εγκεφαλική διεργασία της εστίασης της προσοχής μας σε ένα συγκεκριμένο θέμα στο περιβάλλον μας για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα.

Η προσοχή είναι ένας περιορισμένος πόρος για τον εγκέφαλό μας. Έτσι, η επιλεκτική προσοχή είναι η “λύση” που έχει βρει ο εγκέφαλος για να προλαβαίνει να επεξεργάζεται πρώτα τις απαραίτητες πληροφορίες και να αφήνει σε δεύτερη μοίρα τις υπόλοιπες. Έτσι, καταφέρνουμε να εστιάζουμε την προσοχή μας σε αυτό που μας απασχολεί και να μην μας επηρεάζουν ασήμαντες λεπτομέρειες στο περιβάλλον εκείνη την στιγμή.

Πώς λειτουργεί η επιλεκτική προσοχή

Σε κάθε δεδομένη στιγμή ο εγκέφαλός μας δέχεται τεράστια ροή αισθητηριακών πληροφοριών. Ο ήχος από την κόρνα ενός αυτοκινήτου, η φλυαρία κάποιων ατόμων στο διπλανό τραπέζι, το βουητό του ανεμιστήρα, είναι μερικά μόνο παραδείγματα από μία και μόνο αίσθηση, την ακοή. Σκεφτείτε ότι ο εγκέφαλος λαμβάνει διαρκώς πληροφορίες και από τις πέντε αισθήσεις. Αν εστίαζε την προσοχή του στην παραμικρή πληροφορία, τότε θα αδυνατούσαμε σχεδόν να λειτουργήσουμε.

Πώς ακριβώς αποφασίζει ο εγκέφαλος σε τι θα δώσει προσοχή και τι θα αγνοήσει;

Φανταστείτε ότι είστε σε ένα πολύβουο εστιατόριο με την παρέα σας. Πολλαπλές συζητήσεις, ήχος από τα πιάτα και τα πιρούνια και πολλοί ακόμα ήχοι “ανταγωνίζονται” για να τραβήξουν την προσοχή σας. Αλλά ο εγκέφαλος πρέπει να εστιάσει στην κουβέντα που έχετε με την παρέα σας. Έτσι, απομονώνει τους υπόλοιπους ήχους, δηλαδή αφήνει τις πληροφορίες που αυτοί οι ήχοι μεταφέρουν σε δεύτερη μοίρα, και επεξεργάζεται κατά προτεραιότητα τους ήχους από την συνομιλία με την παρέα σας.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα επιλεκτικής προσοχής. Επειδή η ικανότητά μας να ασχοληθούμε με τα πάντα γύρω μας είναι περιορισμένη, όσον αφορά τόσο την ικανότητα και τη διάρκεια, πρέπει να είμαστε επιλεκτικοί σχετικά με τα πράγματα στα οποία εστιάζουμε.

Αναγκαστικά πρέπει να είμαστε εκλεκτικοί στην προσοχή μας, εστιάζοντας σε ορισμένα γεγονότα εις βάρος άλλων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η προσοχή είναι σαν ένα αγαθό που πρέπει να “διανεμηθεί” σε αυτά τα γεγονότα με σειρά προτεραιότητας.

Επιλεκτική προσοχή στο οπτικό πεδίο

Αντίστοιχα παραδείγματα με το προαναφερθέν, υπάρχουν και για τις άλλες αισθήσεις. Και εκείνα που είναι τα πιο διασκεδαστικά, είναι τα παραδείγματα που αναδεικνύουν το πόσο περιορισμένη ορισμένες φορές είναι η επιλεκτική προσοχή του εγκεφάλου στις οπτικές πληροφορίες που λαμβάνει.

Πηγή: https://www.iatropedia.gr/psychiki-ygeia/epilektiki-prosochi-kante-ena-apistefto-test-pos-o-egkefalos-den-vlepei-afto-pou-pernaei-mprosta-sas/59223/

Το κακό! Γιατί είναι πιο δυνατό από το καλό, και τι να κάνουμε γι’ αυτό!

Στην τηλεόραση, στις ιστορίες, στα παραμύθια, στις θρησκείες, αλλά και στην καθημερινότητα γινόμαστε συχνά μάρτυρες της μάχης μεταξύ καλού και κακού. Αυτό που προτιμούμε φυσικά είναι να υπερισχύσει το καλό στο τέλος. Αλλά γίνεται πάντα έτσι; Και πόσο εύκολο είναι για το καλό να τα καταφέρει; Φανταστείτε ότι έχετε πάει στον κινηματογράφο και ότι βλέπετε μία ταινία η οποία δεν είναι κακή. Έχετε συμπαθήσει τον πρωταγωνιστή, αλλά στο τέλος το κακό νικά και ο καλός πρωταγωνιστής χάνει. Στην περίπτωση αυτή είναι πολύ πιθανό να μείνετε με την απορία φεύγοντας από την αίθουσα. Όταν όμως υπερισχύει το καλό, το κάνει με πολύ κόπο, προσπάθεια και αγώνες. 

Ή θυμηθείτε για λίγο τα διδάγματα των διαφόρων θρησκειών. Αν ανατρέξει κανείς στα κείμενα και τις παραδόσεις τους θα παρατηρήσει και εκεί ένα παρόμοιο μοτίβο. Πόση προσπάθεια κάνει κάποιος ενάρετος άνθρωπος για να μείνει έτσι και στο τέλος να αγιοποιηθεί μετά από χρόνια προσπαθειών; Και πόσο εύκολο είναι να γίνει ένα στραβοπάτημα και να πέσει ξανά στην αμαρτία και το κακό; Η φήμη αυτού του ανθρώπου ως ενάρετου μπορεί να καταποντιστεί εν μία νυκτί. Για τον ίδιο λόγο είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς μία καλή φήμη για τον εαυτό του και πολύ εύκολο να τη χάσει. Και όταν τη χάσει θα απαιτηθούν πολλές προσπάθειες και περιστάσεις για να την ξαναποκτήσει. 

Όταν διαβάζετε τις ειδήσεις σε ποια είδηση θα εστιάσετε; Την κακή ή την καλή; Γενικά, ποια είδηση προτιμάτε να ακούσετε πρώτη; Την κακή ή την καλή; Οι πιο πολλοί θα απαντήσουν ότι προτιμούν να ακούσουν πρώτα την κακή είδηση, ενώ παράλληλα το μάτι τους θα πάει σε αρνητικές ειδήσεις πρώτα (άλλωστε, πολλά άρθρα ή ειδήσεις δεν ξεκινούν με αρνητικές και πομπώδεις λέξεις για να τραβήξουν το ενδιαφέρον;). 

 Το κακό και το καλό αναμετρώνται και μέσα στον γάμο και τις σχέσεις γενικότερα. Κάθε μέρα δεν είναι το ίδιο καλή με την προηγούμενη. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μία κακή στιγμή δεν έχει την ίδια συναισθηματική ισχύ με μία καλή στιγμή. Μάλιστα βρήκαν ότι σε φυσιολογικά ζευγάρια η αναλογία καλού-κακού ήταν 5:1. Αυτό σημαίνει ότι μια κακιά στιγμή αντισταθμίζεται με 5 καλές (μία μόνο δεν είναι αρκετή). Απεναντίας, στα προβληματικά ζευγάρια, αυτά που οδεύουν προς χωρισμό και διαζύγιο, η αναλογία καλού-κακού είναι 3:4. 

Στην εργασία τα πράγματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά. Στον χώρο εργασίας υπάρχουν 3 ειδών κατηγορίες εργαζομένων που μπορούν να προκαλέσουν κακό στην ομάδα: 

α. οι τεμπέληδες, β. οι αρνητικοί (οξύθυμοι, απαισιόδοξοι, αγχώδεις και ανασφαλείς) και τέλος, γ. οι αγενείς και άξεστοι. 

 Από ερευνητές εκτιμάται ότι ένα και μόνο άτομο που ανήκει σε μία από αυτές τις κατηγορίες είναι σε θέση να μειώσει την απόδοση της ομάδας κατά 30%-40%. Επίσης, τα αρνητικά συναισθήματα που ενδεχομένως θα νιώσει ο εργαζόμενος από μία κακή συναναστροφή με τον προϊστάμενό του ή έναν συνεργάτη του είναι 5 φορές πιο ισχυρά από 1 θετική αλληλεπίδραση. Το να εξαλειφθεί λοιπόν το κακό δεν είναι το ίδιο με το να τονιστεί το καλό. Και τα δύο είναι απαραίτητο να συμβούν για να δουλέψει μία ομάδα σωστά. 

Στην πραγματικότητα ο εγκέφαλός μας είναι σαν σφουγγάρι για το κακό και σαν αντικολλητικό τηγάνι για το καλό. Είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος και το αποτέλεσμα της εξέλιξης χιλιάδων ετών. Εστιάζοντας στο αρνητικό ο άνθρωπος επιβίωσε. Στη σημερινή εποχή όμως πρέπει να προσέχουμε πώς μπορεί να λειτουργήσει αυτό το φαινόμενο (negativity bias) σε βάρος μας. Ένα άσχημο σχόλιο είναι όντως κάτι αρνητικό. Αλλά πριν και μετά από αυτό υπήρξαν και θα υπάρξουν θετικά σχόλια. Ας εστιάσουμε στα τελευταία. Και όταν κάνουμε το λάθος και κάνουμε οι ίδιοι κάτι αρνητικό ας θυμόμαστε την αναλογία καλού-κακού 5:1. 

Για περισσότερα διαβάστε το βιβλίο "Σπάζοντας τον Κώδικα της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς" 

Πηγή:
https://glossa-soma.blogspot.com/2019/03/blog-post.html?fbclid=IwAR1ZL-H5XVk0fj8qzSwQRtzbVqOX-3fa-MkEg9lcrErOKuDQ3s99_VAAKQ0

'Η θρησκευτική ευλάβεια των μοντέρνων τρομοκρατών'.

Το παρακάτω κείμενο είναι ο πρόλογος από το πρωτότυπο στα ιταλικά ''Alessandro Orsini, 'Anatomia delle Brigate rosse: Le radici ideologiche del terrorismo rivoluzionario'' (2009), εκδ. Rubbettino Editore και αγγλικής μετάφρασης ''Alessandro Orsini, 'Anatomy of the Red Brigades: The Religious Mind-set of Modern Terrorists'' (2011), Cornell University Press. Παραλείψαμε σκοπίμως τις παραπομπές του ξενόγλωσσου κειμένου, διότι κρίναμε ότι ο αναγνώστης θα επιβαρύνονταν με πολύπλοκες λεπτομέρειες και εντάξαμε επιλεκτικώς τις σημειώσεις στο σώμα του κειμένου, ώστε να ανατρέξει σε ελληνικές πηγές για περισσότερα. Ακολουθεί το κείμενο. 

Φαντάζει τρομακτικό ότι ο φθόνος, η δυσαρέσκεια, και το μίσος μπορούν να έχουν αποφασιστική επίδραση στην πορεία της ιστορίας. Μία ορθολογική άποψη για την πολιτική, βάσει της οποίας οι αποφάσεις των 'πρωταγωνιστών' εδράζονται πάνω σε έναν υπολογισμό κόστους-ωφέλειας, θεωρείται πιο ψύχραιμη (*Περισσότερα στο James Coleman, 'Foundations of Social Theory', Cambridge: Harvard University Press', 1990. 

Στο βιβλίο αυτό θα εξιστορήσω ό,τι αφορά το πάθος που μετατράπηκε σε πολιτικό κίνημα και έθεσε μία ολόκληρη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας για περίπου είκοσι χρόνια, εξωθώντας την στα όρια ενός εμφύλιου πολέμου (*Περισσότερα στο Luigi Manconi 'Terroristi Italiani. Le Brigate Rosse e la guerra totale, 1970-2008', Milano, Rizzoli, 2008). Δεν ομιλούμε περί ενός στρατού, τουναντίον για μία χούφτα άνδρες και γυναίκες που παρακινήθηκαν από έναν ιδεολογικό φανατισμό. Η ιστορία των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών' και της δολοφονικής μανίας τους είναι συνώνυμα της ιστορίας μίας κοινωνικοψυχολογικής διαδικασίας που απεκδύεται το θύμα της ανθρωπότητας. Θα ονομάσω αυτή την διαδικασία ως 'παιδαγωγική της μισαλλοδοξίας'. 

Το άμεσο αντικείμενο των παιδαγωγικών θεωριών, όπως μας δίδαξε ο κοινωνιολόγος Émile Durkheim, είναι να καθοδηγήσουμε την συμπεριφορά. Τέτοιες θεωρίες δεν δικαιώνονται βάσει της δράσεως, τουναντίον στρώνουν το έδαφος για αυτήν (*Περισσότερα στο 'Ηθική και εκπαίδευση' του Emile Durkheim). Η παιδαγωγική της μισαλλοδοξίας βρίσκει την αιτιολόγησή της (το 'raison d’être' της) μέσω της δράσεως · αυτή καθαυτή ως εργαλείο κοινωνικού μετασχηματισμού. Προτού καθείς δολοφονηθεί, ο εχθρός υποβιβάζεται πρώτα σε υποανθρώπινο είδος. Για τον τρομοκράτη των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών', ο οποίος έχει ολοκληρώσει τυπικά την εκπαιδευτική ατραπός του/της, ο εχθρός είναι απλά ένα γουρούνι το οποίο προκαλεί μία 'άνευ όρων σιχαμάρα'. Οπόταν ο εχθρός ανυψώνεται σε ένα 'βρωμογούρουνο', η ζωή του έχει απολέσει οιασδήποτε αξίας. Η πολιτική εξόντωση στις ακροαριστερές τρομοκρατικές γκρούπες είναι πάνω από όλα αφηγηματική, μονομερής εκδοχή των γεγονότων χωρίς διασταύρωση · όπου ο κόσμος είναι ένας βούρκος (*Περισσότερα στο Β.Ι.Λένιν 'Τί να κάνουμε') , βυθισμένος 'στο σκοτάδι της πολιτικής δουλείας'. Και για αυτή την κατάσταση ευθύνονται ορισμένοι άνθρωποι. Η δολοφονία τους αποτελεί απλά μία 'πράξη απονομής δικαιοσύνης' · μία χειρονομία αγάπης στο όνομα της ανθρωπότητος που προσμένει μία 'αποκαλυπτική παλιγεννεσία' (*Περισσότερα στο Eric John Hobsbawm 'Η Εποχή των άκρων'). 

Ο εχθρός ισοδυναμεί με 'τέρας'.

Εν συντομία, αυτή είναι η θέση που προτίθεμαι να επεξηγήσω και να τεκμηριώσω διαμέσου της ιστορίας των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών'. 

Για ποιον λόγο οι μπριγκαντιστές (ενν. 'Τα μέλη των Ταξιαρχιών', εκ του 'brigade') θεωρούν ότι είναι εντεταλμένοι να γονατίσουν τον εχθρό; Με ποιον τρόπο επενεργούν η δυναμική της ομάδας και η διανοητική προεργασία λειτουργούν, ώστε να προετοιμάσουν και να δικαιολογήσουν την αιματοχυσία; Ποιοί παράγοντες τους προσφέρουν την δύναμη και την ψυχολογική υποστήριξη, ώστε να ζήσουν εν πολέμω με το περιβάλλον τους; Προκειμένου να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, θα επιχειρήσουμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των επαγγελματιών επαναστατών. Πρέπει να ανακατασκευάσουμε το διανοητικό σύμπαν των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών', εντός του οποίου 'η πολιτική είναι αξεχώριστη από την χρήση βίας' και εδράζεται στην 'άρνηση της πραγματικότητος'. Οι Renato Curcio, Alberto Franceschini, Margherita Cagol, Mario Moretti, Mario Galesi, και Nadia Desdemona Lioce, μερικά από τα πλέον ηχηρά ονόματα στις τάξεις των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών', αποτελούν το ένα και αυτό μίας κοινής ιστορικής διαδρομής: Της ιστορίας του επαναστατικού γνωστικισμού και της παιδαγωγικής της μισαλλοδοξίας-της παιδαγωγικής διαδικασίας που μετατρέπει τον ρέμπελ σε έναν επαγγελματία επαναστάτη.

Ορισμένες σημειώσεις στο φαινόμενο του επαναστατικού γνωστικισμού θεωρούνται απαραίτητες προκειμένου ο αναγνώστης να κατανοήσει το ερμηνευτικό κλειδί που χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το βιβλίο. 

Με κυριολεκτική έννοια, 'gnosis' (εκ του ελληνικού ρήματος που σημαίνει 'γνωρίζω') είναι η υπέρτατη γνώση, στην οποία μονάχα λίγοι έχουν πρόσβαση (οι εκλεκτοί). Από την άποψη της κοινωνιολογικής κατηγορίας, η γνώσις είναι μία προσέγγιση στα μείζονα ζητήματα που άπτονται της ανθρώπινης υπάρξεως. Η γνωστική νοοτροπία διακρίνεται για ορισμένα επαναλαμβανόμενα θέματα. Θα εστιαστώ σε τρία εξ αυτών: Στην προσμονή του τέλους (ενν. θανάτου), την ριζοσπαστική καταστροφολογία, και την εμμονή με την καθαρότητα.

Το γνωστικό πρότυπο μπορεί να συνοψισθεί ως εξής: Ο κόσμος είναι βυθισμένος στον πόνο και την αμαρτία · βρίθει από 'μολυσματικές' παρουσίες που απειλούν την καθαρότητα των εκλεκτών · η συντέλεια είναι κοντά, οπόταν οι κακοί θα τιμωρηθούν για τις κακές πράξεις τους. Η γνωστική επανάσταση αποτελεί μία πολιτική πρακτική που επιδιώκει έναν 'απόλυτα τέλειο κόσμο'. 'Οραματίστηκα ένα μέλλον στο οποίο κάθε σφάλμα θα είχε διορθωθεί, οποιαδήποτε ανισότητα θα είχε καταργηθεί, οποιαδήποτε αδικία θα είχε αποκατασταθεί...Αυτό το όραμα δικαιώνει τα μέσα που χρησιμοποιήσαμε για τον σκοπό', μας εξηγεί η μπριγκαντίστρια Anna Laura Braghetti. 

Τυπικό της νοοτροπίας των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών' είναι η αποκαλυπτική θεώρηση της ιστορίας. Η 'αναζήτηση του απόλυτου ερμηνεύεται ώστε η πολιτική αποτελεί ένα θρησκευτικό ζήτημα και η επανάσταση ως η κοσμική μορφή του μυστικού. Στα γραπτά τους, η επανάσταση αποτελεί 'μία άμεση ιδέα για την ριζοσπαστική αλλαγή, της εκ θεμελίων ανατροπή' που θα απελευθερώσει τους ανθρώπους από οιαδήποτε κακουχία και δυστυχία έπειτα από 'μία σειρά μαχών που θα σηματοδοτήσουν την αρχή του πολέμου των πολέμων: τον ταξικό πόλεμο για την κομμουνιστική κοινωνία'. Η επανάσταση-διαβάζουμε σε ένα γραπτό με το οποίο ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του νομικού Marco Biagi-'αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα'.

Ο μπριγκαντιστής Gianluca Codrini απεφάνθη ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες θεωρούσαν πώς ήταν ιππότες μίας αιματηρής αποκαλύψεως'. Ο μπριγκαντιστής Enrico Fenzi ήταν πεπεισμένος ότι η επανάσταση θα ήταν μία αποκάλυψη που θα αναγεννούσε τον κόσμο. Ουδέποτε αγωνιούσε για το μέλλον. Η χιλιαστική πίστη του τον τοποθετούσε στο 'εδώ και τώρα'. Σύμφωνα με τον ίδιον: 'Ουδέποτε οραματίστηκα με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο το νέο. Ουδέποτε συνέβαλα σε μία νουβέλα ή ένα πιθανό σενάριο! Όχι, θα έλεγα ότι επρόκειτο περί ενός αποκαλυπτικού τύπου όραμα παρά για ένα όραμα που τοποθετούνταν χρονικά στο μέλλον. Σύμφωνα με τις 'Ερυθρές Ταξιαρχίες', το πρόσωπο που αγκαλιάζει την επανάσταση είναι ό,τι και 'Ο Χριστός που θυσιάζεται για να λυτρώσει την ανθρωπότητα'. 'Σε εκείνα τα χρόνια', αναπολεί ο μπριγκαντιστής Mario Ferrandi, 'ουδέποτε αναρωτηθήκαμε για την βάση την οποία έπρεπε να οικοδομήσουμε, καθώς το μοναδικό πράγμα που αντιλαμβανόμασταν ήταν το παρόν που έπρεπε πάση θυσία να καταστραφεί'. 

 Ωστόσο, δεν χρησιμοποιείται επαναστατική βία από όλες τις γνωστικές σέκτες. Να αποσαφηνίσω αυτό το σημείο, θα ξεχωρίσω τις παθητικές από τις ενεργητικές σέκτες. 

Οι πρώτες διακρίνονται για την ακραία απομόνωσή τους. Εάν ο κόσμος είναι ακάθαρτος, καθείς οφείλει να απομακρυνθεί από αυτόν όσο το δυνατόν περισσότερο. Η προσμονή του τέλους εμπλέκει μυστικοθρησκευτικές πρακτικές, προκαλώντας την απόσυρση από τον βέβηλο κόσμο. Οι παθητικές σέκτες καθώς τόνισε ο Max Weber-τελούν σε 'λειτουργία πτήσης πάνω από τον κόσμο' (Για περισσότερα στο Max Weber 'Οικονομία και κοινωνία'). Δεν επιδιώκουν να καταστρέψουν · επιθυμούν να αυτοπροστατευτούν από την επικείμενη κατάρρευση που προκλήθηκε λόγω της ανθρώπινης διαφθοράς. 

Οι τελευταίες, αντιθέτως, χαρακτηρίζονται από την παρουσία μιας προϋπόθεσης της οποίας στερούνται οι πρώτες και την οποία ονομάζω 'ορισμός του κακού'. Στις ενεργητικές σέκτες, η 'εμμονή με την καθαρότητα', μετατρέπεται σε 'εμμονή με την κάθαρση' ή την αδυσώπητη μάχη ενάντια στις δυνάμεις του κακού. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι η γλώσσα των ενεργητικών σεκτών είναι παρασιτικό δάνειο: οι εχθροί θεωρούνται 'παράσιτα' που μαστίζουν τον κόσμο. Ένας μαχητής των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών' που θαυμάζει τον Pol Pot μας προσφέρει την δυνατότητα να κατανοήσουμε την εμμονή με την καθαρότητα: 'Εάν κερδίσω, δεν επιθυμώ να δρέψω καρπούς (ενν. θέσεις ή τιμές), αλλά επιθυμώ να απαλλαχθώ από τους εχθρούς, από όλους αυτούς που πρέπει να ξεφορτωθούμε. Πρόκειται για μία δύσκολη αποστολή εξαιτίας ότι αφορά εκατομμύρια ανθρώπους που πρέπει να εξοντωθούν. Αυτό επιθυμώ να κάνω αφότου η επανάσταση εδραιωθεί. Η τυπική στάση των ενεργητικών σεκτών είναι το μίσος, ακόμα και όταν ευαγγελίζονται μία ηθική περί 'αγάπης και ειρήνης'. Όπως έγραψε ο Λένιν: 'Το μίσος του αντιπροσώπου των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μαζών είναι η πηγή κάθε σοφίας, η ίδρυση κάθε σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος και των νικών του' (*Περισσότερα στο Β.Ι.Λένιν 'Ο αριστερισμός: Παιδική ασθένεια του κομμουνισμού).

Μία επαναστατική σέκτα είναι μία κοινωνικοπολιτική οργάνωση που έχει συγκροτηθεί στην βάση του διαχωρισμού από μία ιστορικά δομημένη πολιτικοπολιτιστική παράδοση. Η εμπειρία του διαχωρισμού προϋποθέτει ένα ήδη υπάρχον σύστημα αξιών, ενωμένων γύρω από ένα καθορισμένο ίδρυμα. Συνεπώς, οποιαδήποτε επαναστατική σέκτα είναι ένα 'κόμμα-εκκλησία'. 

Η γέννηση μίας σέκτας περιλαμβάνει μία μειοψηφική ομάδα, η οποία επιθυμεί να υπόκειται σε μια νέα εσωτερική και εξωτερική πειθαρχία, θέτοντας τον εαυτό τους εναντίον μιας δομημένης πολιτικής εξουσίας. Προκειμένου να δικαιωθεί αυτός ο διαχωρισμός, οι σέκτες τυπικά μέμφονται την 'εκκλησία' ότι επιχειρείται ο συμβιβασμός με τις εξουσίες 'αυτού του κόσμου'. Ο Ernst Troeltsch, αναφερόμενος στον Max Weber, διέκρινε μεταξύ εκκλησίας και σέκτας (Περισσότερα στο Ernst Troeltsch 'Le dottrine sociali delle chiese e dei gruppi cristiani'). Η εκκλησία, όπως το κράτος, λογίζεται ως 'πνευματικός πόλος' που απευθύνεται σε όλη την ανθρωπότητα με ένα μόνιμο σώμα λειτουργών. Δεδομένου ότι η οικουμενικότητά της, υποστηρίζεται από έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος την υποχρεώνει να συμβιβάζεται με τα συστήματα 'αυτού του κόσμου'. Τουναντίον, η σέκτα, τουλάχιστον στο πρωτογενές επίπεδο, αποτελεί το 'προϊόν της θελήσεως'. 

Οι ηγέτες της είναι οι ιδρυτές μίας νέας εμπειρίας και όχι συνεχιστές μίας παραδόσεως. Ο ένας γεννιέται στην εκκλησία · τουναντίον, η σέκτα επιβάλλει μια μεταμόρφωση που σηματοδοτεί την 'αναγέννηση'. Μέσω τελετουργίας-κυμαινόμενης πολυπλοκότητος-απαιτείται από τον μυούμενο να αλλάξει ταυτότητα (μετάνοια) ενώ αποκτάει ένα νέο όνομα. Η εκκλησία, εξαιτίας ότι επιθυμεί να προσελκύσει έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό υποστηρικτών είναι προετοιμασμένη να συμβιβαστεί · η σέκτα υιοθετεί τις πιο δραστικές πτυχές ενός 'μηνύματος' αφοσιώσεως προκειμένου να προτρέψει σε μία ριζοσπαστική απόρριψη του κόσμου. Εν ολίγοις, η εκκλησία τείνει να συμπεριλάβει και να λυτρώσει · η σέκτα αποκλείει και αφορίζει στο όνομα της καθαρότητος. 

Η ιστορία των 'Ερυθρών Ταξιαρχιών'-δημιουργήθηκε από ένα 'αληθινό σχίσμα' μέσα στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCI)-αποτελεί την ιστορία ενός πολιτικού κινήματος που δραστηριοποιήθηκε με τυπικό λόγο, σκέψεις, και δόγματα μίας θρησκευτικής σέκτας. Πρόκειται για το αυθεντικό τμήμα μίας παραδόσεως πολιτικού μεσσιανισμού, ο οποίος θέτει ένα σχήμα τακτοποιημένων, αρμονικών και τέλειων πραγμάτων, προς τα οποία οδηγούνται ακαταμάχητα οι άνθρωποι και τα οποία αναγκάζονται να επιτύχουν. Αναγνωρίζουν μονάχα ένα σχέδιο ζωής, το πολιτικό. Επεκτείνουν το πεδίο της πολιτικής για να αγκαλιάσουν όλη την ανθρώπινη ύπαρξη (*Περισσότερα στο J. Talmon 'The Origins of Totalitarian Democracy'). 

Το όνειρο των Ερυθρών Ταξιαρχιών ήταν να γειώσουν όλες τις πτυχές της τρέχουσας ζωής, ώστε να χτίσουν 'την κοινωνία των δίκαιων' (*Περισσότερα στο Luciano Pellicani 'Revolutionary Apocalypse: Ideological Roots of Terrorism'), ένα όνειρο που χαρακτηρίζεται από 'την επικρατούσα αίσθηση του αναπόφευκτου της επαναστάσεως'. Η αφοσίωση με την οποία έδρασαν προήλθε από την φιλοδοξία παρούσα σε όλους τους επαγγελματίες επαναστάτες-για μία 'τέλεια κοινωνία' (*Περισσότερα στο Marta Harnecker 'Πραγματοποιώντας το αδύνατο')-για την οποία ήσαν πεπεισμένοι οι ανήκοντες στις Ερυθρές Ταξιαρχίες-ότι θα μπορούσε να γεννηθεί από την σύγκρουση μεταξύ των ισχυρών δυνάμεων του καλού και των σκοτεινών δυνάμεων του κακού: 'Αισθάνθηκα καθαρότερος, αυτό είναι, εγώ ήμουν ο καλός και οι υπόλοιποι ήταν οι κακοί' (*Περισσότερα στο Καρλ Κάουτσκυ 'Η καταγωγή του χριστιανισμού'), αναλογίζεται ο Roberto Minervino, ένας μαχητής της Prima Linea, μίας επαναστατικής ομάδος η οποία υστερούσε των Ερυθρών Ταξιαρχιών, μονάχα στο ότι τα μέλη της έρχονταν αμέσως δεύτεροι αυτών στην κατάταξη για τις δολοφονίες που είχαν διαπράξει. 

Ανέκαθεν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες διατυμπάνιζαν προς όλο τον κόσμο ότι παρακινήθηκαν (ενν. ψυχικώς) από μία 'μοιραία' και 'νομοτελειακή' καθαρότητα που στρέφονταν εναντίον του ακάθαρτου στο όνομα μιας ακλόνητης πίστεως. Στα γραπτά τους καταμαρτυρούν ότι ήσαν 'τέκνα του φωτός', τα οποία έφτασαν σε αυτό τον κόσμο προκειμένου να τιμωρήσουν και να εξιλεωθούν, να καταστρέψουν και να εξαγνίσουν. Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες επιθυμούσαν να ξεπλύνουν τις αμαρτίες του καπιταλισμού με αίμα. 

Τα γραπτά των Ερυθρών Ταξιαρχιών επί του συνόλου τους αναφέρονται στην προσμονή του τέλους, στην ιδέα της καθαρότητος, και της ριζοσπαστικής απορρίψεως του κόσμου. Επίσης υπάρχει μία τέταρτη πτυχή, με τα ευρέως γνωστά αποτελέσματα: ο εξαγνισμός του κόσμου μέσω του αφανισμού των εχθρών. Η κυρίαρχη λογική στην νοοτροπία των Ερυθρών Ταξιαρχιών δεν ήταν ένας απλός 'συμψηφισμός των επιπτώσεων' (εν τούτοις προφανώς και ήταν), αλλά μία πολιτικοθρησκευτική θέαση της ιστορίας, κύριος σκοπός της οποίας ήταν να ικανοποιηθεί μία πνευματική αναγκαιότητα και να επιτευχθεί ένας πολιτικός σκοπός: ο επίγειος παράδεισος ή ο παράδεισος επί της γης. Ήταν ο Friedrich Engels που υπογράμμισε τις βαθιές ουσιαστικές αναλογίες μεταξύ επαναστατικών και θρησκευτικών πρακτικών: 'Τόσο ο Χριστιανισμός όσο και ο σοσιαλισμός των εργαζομένων κηρύττουν τη σωτηρία από τη δουλεία και την μιζέρια · Ο Χριστιανισμός τοποθετεί αυτή την σωτηρία στο επέκεινα, μετά θάνατον, στον παράδεισο · ο σοσιαλισμός τον τοποθετεί εντός αυτού του κόσμου, όταν θα έχει μετασχηματιστεί η κοινωνία. Αμφότεροι έχουν υποστεί διώξεις και δεχθεί λάσπη, οι οπαδοί τους περιφρονήθηκαν και εξαιτίας τους προέκυψαν ειδικοί νόμοι, οι πρώτοι θεωρήθηκαν εχθροί του ανθρώπινου γένους, οι τελευταίοι εχθροί του κράτους, της θρησκείας, της οικογένειας, της κοινωνικής τάξεως. Παρ' όλο τις διώξεις, μάλλον, παρακινήθηκαν εξαιτίας αυτού, εξωθήθηκαν νικηφόρα, ακαταμάχητα προς τα εμπρός'. 

Αυτό που κάνει ξεχωριστές τις Ερυθρές Ταξιαρχίες είναι η από μέρους τους επιδίωξη για ιδεολογική ηγεμονία που θα καθοδηγούσε την σκέψη των μαχητών, τα συναισθήματα και τις ενέργειές τους, σε έναν μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από τις πολιτικές και θεσμικές συνθήκες στις οποίες δραστηριοποιούνταν. Η λογική των Ερυθρών Ταξιαρχιών ήταν 'όλα ή τίποτα', ή 'νίκη ή θάνατος'. Και δεν υπήρχε ενδιάμεσο, λόγω ότι 'η μέση οδός είχε ξοφλήσει'. 

Δεν απεικονίζουμε με ειλικρίνεια την πολιτική των Ερυθρών Ταξιαρχιών εάν επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε την τρομοκρατία παραμερίζοντας τις πολιτικο-ιδεολογικές μεταβλητές. Η βία την οποία ήσκησαν δύναται να γίνει κατανοητή μονάχα εντός ενός ιδιαίτερου ιδεολογικού πλαισίου. Όπως οι ίδιοι παραδέχονταν: 'Ως Ερυθρές Ταξιαρχίες ακολουθούσαμε μία διαφορετική πολιτική. Ή μάλλον την ίδια πολιτική, με την διαφορά ότι φτάναμε στα άκρα. Αξιώναν από τους άλλους μία πολιτική 'καθαρή'. Όπως ο Savonarola (ενν. Δομινικανός μοναχός) αξίωσε το ίδιο από την εκκλησία 'του'. Οι εξαγνιστές του κόσμου ή εξολοθρευτές άγγελοι. Αυτές λοιπόν ήταν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ .....

Είμαι ένας αξιωματικός της αστυνομίας και υπηρετώ στο Λονδίνο. Θα παραθέσω την άποψή μου αναφορικά με τον λόγο για τον οποίο απολέσαμε τον έλεγχο στους δρόμους.

Σεβαστείτε την επιθυμία μου να παραμείνω ανώνυμος.

Αντιμετώπισα τα επακόλουθα των μαχαιρωμάτων που λαμβάνουν χώρα και είδα με τα μάτια μου συναδέλφους μου που υπέστησαν επιθέσεις με μαχαίρι. Οι πληγές τους ερμηνεύονται ως εγγενής αδυναμία μας να παραμείνουμε ασφαλείς στον δημόσιο χώρο.

Η σκηνή μίας θανατηφόρου επιθέσεως με μαχαίρι στο Λέιτον, στο ανατολικό Λονδίνο,  η οποία έλαβε χώρα τον Μάρτιο του 2019.

Υπάρχει ένα μότο στις τάξεις του αστυνομικού σώματος. Είτε το θεωρήσετε σοφιστικέ ή έξυπνο, πράγματι, έχει περάσει από γενιά σε γενιά των αστυνομικών υπαλλήλων · δεν είναι κάτι νέο. 'Το επάγγελμα γαμήθηκε', συνηθίζουν να λένε. Πλέον, δεν ηχεί τόσο αστείο ή υπερβολή όσο ήταν κάποτε.

Είμαι αξιωματικός της Μητροπολιτικής αστυνομίας από το 2014. Υποφέρω από κρίσεις πανικού και Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD). Αισθάνομαι-και τολμώ να το πω απόλυτα ψύχραιμα εξουθενωμένος. Πλέον, δεν αισθάνομαι ασφαλής καθώς περιπολώ στους δρόμους του Λονδίνο, και επιπλέον, ολοένα περισσότερο μοιράζομαι το ίδιο αίσθημα ανασφάλειας με τους απλούς πολίτες. Μονάχα την περασμένη νύχτα, έλαβε χώρα άλλο ένα διπλό περιστατικό που αφορά επίθεση με μαχαίρι στο ανατολικό Λονδίνο, εξαιτίας του οποίου έχασε την ζωή του ένα 15χρονο αγόρι.

https://www.theguardian.com/uk-news/2019/may/02/boy-believed-to-be-aged-15-dies-after-being-stabbed-in-east-london

Θεωρητικολογώντας σχετικά με τα 'κοψίματα' όλα φαίνονται καλά, αλλά όταν τα αντιμετωπίζεις στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος, αυτά τα πράγματα αλλάζουν κατά πολύ. Στον αστικό τομέα της ευθύνης μου-σε αναλογία με τους άλλους τομείς ευθύνης-όπου οι πολίτες που κατοικούν ανέρχονται στους 250.000, υπάρχουν διαθέσιμοι μονάχα 10 αξιωματικοί της αστυνομίας προκειμένου να επιληφθούν κατεπειγόντων περιστατικών και να ανταποκριθούν στις κλήσεις έκτακτης ανάγκης ανά βάρδια. Μονάχα δύο ή τρεις εξ αυτών μπορούν να οδηγήσουν σε συνθήκες καταδιώξεως. Σε κρίσιμα περιστατικά, ελάχιστοι φέρουν πάνω τους συσκευή ηλεκτρικής εκκένωσης Taser. Στην περίπτωση όπου υποχρεούμαστε να επιληφθούμε συμβάντος, όπως για παράδειγμα όταν πρόκειται για μαχαίρωμα, θεωρείται σύνηθες να μην έχουμε σε διαθεσιμότητα και τους 10 αξιωματικούς σε μία σκηνή εγκλήματος, κάτι το οποίο πρακτικώς σημαίνει ότι δεν υπάρχει επάρκεια ώστε να ανταποκριθούμε στις υπόλοιπες 999 κλήσεις.

Δεν έχω την απαίτηση, τουλάχιστον, να ανταποκριθώ σε περισσότερα από δύο ή τρία το πολύ περιστατικά βίας που αφορούν μαχαιρώματα ανά μήνα, και αυτό δεν είναι υπερβολή. Επιτιθέμενοι έχουν 'τραβήξει μαχαίρι' εναντίον μου. Συνάδελφοι-και φίλοι μου-έχουν μαχαιρωθεί μπροστά στα μάτια μου. Πολλάκις έχω συλλάβει τον εαυτό μου να μαζέψει κορμιά που κείτονται καταμεσής του πεζοδρομίου. Απλώς δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο εξοπλισμό: Ως επί τω πλείστον, οπόταν ένα έγκλημα λαμβάνει χώρα, στηριζόμαστε μονάχα στον παράγοντα 'τύχη'. Ότι με κάποιο τρόπο μπορούμε να αποτρέψουμε με λεκτική παραίνεση κάποιον από το να διαπράξει περισσότερες επιθέσεις, ή ότι μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε με την χρήση σωματικής βίας. Ή λόγω ότι, ως εκ θαύματος, κάποιος αξιωματικός προλάβει να ενεργοποιήσει την συσκευή ηλεκτρικής εκκενώσεως Taser.

Έχει αποδειχθεί βάσει αναλύσεως των πρόσφατων και συνεχιζόμενων εγκλημάτων με την χρήση μαχαιριού, μία εκρηκτική αύξηση στις κλήσεις που λαμβάνουμε και περιλαμβάνουν μία λεπίδα ή ακόμα και ένα όπλο. Δεν θα διστάσω να προσθέσω στα ως άνω ότι φοβάμαι όταν πρόκειται να μεταβώ σε τέτοια περιστατικά. Συνειδητοποιώ ότι αποτελεί μέρος του καθήκοντός μου ως αξιωματικού της αστυνομίας, ωστόσο το πρόβλημα είναι ότι η αίσθηση που έχω συνάδει με το γεγονός ότι πλέον έχουμε απολέσει του ελέγχου.

https://www.theguardian.com/politics/2019/apr/15/sajid-javid-to-call-for-shift-in-mindset-to-tackle-knife

Τα 20.000 περιστατικά πρώτης γραμμής δεν αρκούν προκειμένου να αποδώσουν την πραγματική διάσταση. Η Theresa May 'έδωσε το πράσινο φως' προκειμένου το πολιτικό προσωπικό να επιλαμβάνεται περιστατικών επιθέσεως με μαχαίρι, τα πληρώματα των ασθενοφόρων, οι ομάδες πολιτικής προστασίας, το προσωπικό κέντρων λήψεως σημάτων και όσους μας παρέχουν πληροφορίες δια τηλεφώνου, λες και δύνανται να γνωρίζουν εάν κάποιος έχει διαπράξει προηγούμενα εγκλήματα, ανεξαρτήτως εάν αυτές αφορούν οπλοχρησία και συνεπώς κατά πόσο προετοιμασμένοι οφείλουμε να είμαστε. Τα καθήκοντά μας έχουν υπερβεί τις δυνατότητές μας να συμπεριλάβουμε αρμοδιότητες επί μη ποινικών ζητημάτων σχετικά με την ψυχική υγεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες, επειδή οι περικοπές έχουν εξασθενήσει και αυτούς τους τομείς.

https://www.theguardian.com/uk-news/2017/jun/05/theresa-may-police-cuts-margaret-thatcher-budgets

Μολονότι έχουν μειωθεί δραστικά οι πεζές περιπολίες, οι αξιωματικοί της αστυνομίας στέλνονται προκειμένου να συνδράμουν ψυχικά διαταραγμένους, υποχρεωμένοι όντες να παραμείνουν επί ώρες στον ίδιο χώρο με ανθρώπους οι οποίοι αποτελούν κίνδυνο προ πάντων για τον ίδιο τον εαυτό τους. Σε μία προσπάθειά κατηγοριοποιήσεώς τους, ακόμα και για να τους στοιβάξουμε σε ένα κρεβάτι τον καθένα εξ αυτών, συχνά καταλήγουμε να μεταφερθούμε στην άλλη άκρη του Λονδίνο, μακράν του τομέως ευθύνης ημών. Είναι πάγιο το φαινόμενο όπου ο συλληφθείς αφήνεται ελεύθερος έπειτα από μία ώρα, έχοντας κριθεί υγιής, και την επόμενη νύχτα δεχόμαστε άλλη μία κλήση, στην ίδια διεύθυνση, ώστε να επιληφθούμε για το ίδιο περιστατικό ξανά και ξανά. Το σύστημα 'έχει βαρέσει διάλυση'. 

Όσον αφορά την ψυχική υγεία ημών, δεν υπάρχει το χρονικό περιθώριο ανακάμψεως. Είμαστε υποχρεωμένοι να προστρέξουμε στο επόμενο περιστατικό, πολλές φορές στην διάρκεια της ίδιας νύχτας, ακόμα και εάν η κατάσταση απαιτεί από μέρους δυνάμεις πέραν του δυνατού. Εάν σταθούμε τυχεροί, το πολύ πολύ θα μας συνδράμουν είτε ένας επιθεωρητής ή ένας μισοπαρακμιακός αρχιφύλακας, ώστε να μας απευθύνουν το ερώτημα 'είσαστε καλά;'. Συχνά θεωρούμε προς στιγμήν ότι είμαστε καλά. Ωστόσο παίρνει κάποιο χρόνο έως ότου 'χτυπήσει το καμπανάκι'. Υποφέρω από Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD) εξαιτίας διάφορων επαγγελματικών υποχρεώσεων Πανικοβάλλομαι, περνάω περιόδους όπου ταλαιπωρούμαι από έντονες φαντασιωτικές αναδρομές στο παρελθόν-αλλά όταν απευθύνθηκα στον οικογενειακό ιατρό μου να με βοηθήσει, ο ίδιος απεφάνθη ότι χρήζω επαγγελματικής περιθάλψεως. Βρίσκομαι σε στάδιο της αναμονής εδώ και έξι μήνες. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα στατιστικά στοιχεία είναι ανησυχητικά καθώς οι αξιωματικοί της αστυνομίας έχουν απολέσει της πίστεώς τους στο λειτούργημά τους. Αρκεί για να καταλάβετε το ότι  άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει στο σώμα επί εικοσαετία-μόλις μία δεκαετία προτού συνταξιοδοτηθούν-αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το αστυνομικό σώμα. Αισθανόμαστε απαξιωμένοι και κακομεταχειρισμένοι από την κυβέρνηση, καθώς ωθούμαστε στο χείλος της εξαντλήσεως και της ψυχικής φθοράς.

Όταν πρωτοεισήλθα στο σώμα, η ακινητοποίηση και κατόπιν η έρευνα αποτελούσε κάτι που μας έλεγαν να αποφεύγουμε συστηματικά παρεκτός εάν ήμαστε απολύτως βέβαιοι ότι υπήρχε κάποιος βάσιμος και συγκεκριμένος λόγος για να προχωρήσουμε στις διαδικασίες. Επί παραδείγματι, η οσμή του 'χόρτου' δίχως πρότινος ο εκάστοτε ύποπτος να έχει κάνει χρήση του δεν συνιστούσε ικανή συνθήκη για να πραγματοποιήσουμε οποιαδήποτε έρευνα. Επί του παρόντος, άτυποι στόχοι θεωρούνται ότι εάν ένας αξιωματικός δεν έχει πραγματοποιήσει κάποιον έλεγχο ή έρευνα, σε διάστημα δύο εβδομάδων, αίφνης μεταφέρονται μπροστά στους επικεφαλής επιθεωρητές και κατσαδιάζονται. Αυτή η αλλαγή στο μέτρο της πιέσεως που ασκείται σε βάρος ημών για να αγγίξουμε συγκεκριμένους αριθμούς-δεν αφορά το προκείμενο που είναι η ασφάλεια: Μοναδικό μέλημά τους είναι η άσκηση πολιτικής. Ωστόσο, η αστυνόμευση δεν πρέπει ποτέ να πολιτικοποιηθεί κατ' αυτό τον τρόπο.

https://www.theguardian.com/uk-news/2019/apr/14/stop-and-search-metropolitan-police-sajid-javid

Η αίσθηση που έχουμε είναι ότι ο οργανισμός απλώς δεν ενδιαφέρεται για τους αξιωματικούς, η πίεση στην οποία υπόκεινται ή, ως αποτέλεσμα αυτής, δεν τίθεται υπεράνω του δημόσιου συμφέροντος. Σε κανονικές συνθήκες το εβδομαδιαίο πρόγραμμά μας αφορά την εκτέλεση έξι βαρδιών, ενώ έχουμε τέσσερα ρεπό. Συχνά αυτό μεταβάλλεται σε επτά βάρδιες, ώστε το επιπρόσθετο αφορά την εκπαίδευσή μας ώστε να ανταποκριθούμε στους ρυθμούς της αλματώδης αύξηση της εγκληματικότητος. Η βάρδια αυτή προστίθεται υπό την προϋπόθεση ότι συμμετέχουμε σε ομάδες σε άλλους τομείς ευθύνης.

Συνεπώς η υπηρεσία που δυνάμεθα να παρέχουμε στους πολίτες, σε όρους αναφορικά με το έγκλημα, προκαλεί σοκ. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν τα αρχίδια να σταθούν στο πλευρό της αστυνομίας και να βροντοφωνάξουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι εσφαλμένο ·  ότι είναι ανεπίτρεπτο · αυτό από μόνο του είναι επικίνδυνο. Αυτό έχουμε ανάγκη επί του παρόντος.

Ωστόσο δεν πρόκειται να συμβεί, εξαιτίας του απεπειλούμενου Brexit. Η ετήσια άδεια που δικαιούμαστε έχει παγώσει εξαιτίας των προβλέψεων που κάνουν λόγο για μία έξαρση της βίας εάν αποχωρήσουμε ως χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επί χρόνια, οι άνθρωποι που κινούνται εντός και εκτός του αστυνομικού σώματος, υποστήριζαν ότι η αστυνόμευση βρισκόταν στο χείλος της κατάρρευσης. Η παρούσα κατάσταση δικαιώνει την θέση αυτή και δεν βρισκόμαστε πλέον στο χείλος της κατάρρευσης, αλλά το έχουμε υπερβεί κατά πολύ το όριο. Το επάγγελμα γαμήθηκε.

-Το παρόν κείμενο αποτελεί προϊόν καταγραφής ενός αξιωματικού της Μητροπολιτικής αστυνομίας που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος.

Πηγή / Μετάφραση από: 

https://www.theguardian.com/commentisfree/2019/may/02/police-officer-london-lost-control-streets-knife-crime-cuts

Οι Πίνκερτονς (Απαρχές της σύγχρονης ιδιωτικής ασφάλειας στις Ηνωμένες Πολιτείες)

Ο Τζακ Λόντον, αυτός ο γοητευτικός Αμερικανός λυρικός ποιητής της εργατικής τάξης της εποχής του, ο δεδηλωμένος Σοσιαλιστής άνευ επιστημονισμού, σε μία de profundis εξομολόγησή του σχετικά με τις βιαιοπραγίες που ελάμβαναν χώρα σε βάρος της εξαθλιωμένης τάξης του, μας δίνει μία σημαντική πληροφορία για όσους ασχολούμαστε με την πραγματική ιστορία του κλάδου της ασφάλειας και όχι με την κατασκευασμένη και εν πολλοίς εγωιστική αντι-ιστορία που δημιουργείται με την κατάχρηση της τεχνολογίας και των μέσων που παρέχονται. Ο Λόντον αναφέρει χαρακτηριστικά στις σελίδες ενός έργου του: 'Συνάντησα άντρες που επικαλούνταν το όνομα του Άρχοντα της Ειρήνης στα κατηγορητήριά τους εναντίον του πολέμου, αλλά έβαζαν τουφέκια στα χέρια των Πίνκερτονς για να χτυπήσουν τους απεργούς των εργοστασίων τους'. Όμως, ποιοι ήσαν οι Πίνκερτονς;

'Οι Πίνκερτονς (Pinkerton National Detective Agency) ήταν μία ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας που ιδρύθηκε το 1850. Έχοντας αποτρέψει μία απόπειρα δολοφονίας εναντίον του προέδρου Λίνκολν, οι Πίνκερτονς κέρδισαν την εμπιστοσύνη του και ταυτόχρονα σημαντική δύναμη. Κατά την διάρκεια των εργατικών κινητοποιήσεων στα τέλη του 19ου αιώνα, οι επιχειρηματίες προσλάμβαναν πράκτορες από τους Πίνκερτονς για να διεισδύουν στα συνδικάτα ή για να απομακρύνουν από τα εργοστάσια απεργούς και συνδικαλιστές. Η πιο γνωστή σύγκρουση εργατών και πρακτόρων έγινε στην απεργία του Homestead το 1892, όπου οι Πίνκερτονς κλήθηκαν να περιφρουρήσουν τα απεργοσπαστικά μέτρα της εργοδοσίας. Η σύγκρουση είχε αιματηρό τέλος, με πολλά θύματα και από τις δύο πλευρές'.

Ας σταθούμε σε δύο σημεία που αξίζουν της προσοχής μας. Πρώτα στο ότι 'ήταν ιδιωτική εταιρεία ασφάλειας'. Κοινώς επρόκειτο για μία εταιρεία 'Security' της εποχής, ενώ άνθρωποι της εταιρείας απέτρεψαν την δολοφονία ενός Προέδρου των ΗΠΑ. Και μάλιστα ενός διόλου τυχαίου Προέδρου. Του Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος τελικώς πυροβολήθηκε ενώ παρακολουθούσε μια θεατρική παράσταση στο θέατρο Φορντ στην Ουάσινγκτον (14 Απριλίου 1865). Έπειτα στο ότι 'οι επιχειρηματίες προσλάμβαναν πράκτορες από τους Πίνκερτονς για να διεισδύουν στα συνδικάτα ή για να απομακρύνουν από τα εργοστάσια απεργούς και συνδικαλιστές'. Όλα τα ανωτέρω μας παραπέμπουν σε έννοιες σχετικές με τον κλάδο της ασφάλειας. Οι υπηρεσίες τους μας παραπέμπουν σε ανάλογες υπηρεσίες που παρέχονται από τις σύγχρονες εταιρείες ιδιωτικής ασφάλειας, τόσο σε επίπεδο υποδομών όσο φυσικών προσώπων. Ο δολοφόνος του Λίνκολν, Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιός και κατάσκοπος της Συνομοσπονδίας από το Μαίρυλαντ (Οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής ή σχηματίσθηκαν ως η κυβέρνηση που δημιουργήθηκε από το 1861 ως το 1865 από έντεκα νότιες δουλοκτητικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθεμία από τις οποίες είχε πριν κηρύξει την απόσχισή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες (την 'Ένωση') μπήκε στο προεδρικό θεωρείο και τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος της κεφαλής, από πίσω.

Έπειτα από μία σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο, ανακαλύψαμε ότι η εταιρεία Pinkerton επιβιώνει έως τις ημέρες μας διατηρώντας το ίδιο όνομα. Pinkertons. Βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση  www.pinkerton.com/. Επίσημο μότο τους το: 'Νos nunquam somnus' ή 'We never sleep'. Είναι αληθές ότι οι Pinkertons συνέβαλαν καθοριστικά σε αυτό που ονομάζεται παγκοσμίως 'private eye'. Μία ματιά στην ενότητα 'Our Values' της εταιρείας μπορεί να λύσει οποιαδήποτε απορία. 'For over 165 years, Pinkerton agents have been protecting organizations, their assets, their reputations, and their people all around the world'. Στον κατάλογο των παρεχόμενων υπηρεσιών περιλαμβάνονται τα εξής: Security Risk Management / Protection Services / Threat Response Services / Protective Intelligence / Risk Advisory Services.

Global Leader in Risk Management Solutions | Pinkerton

Pinkerton is a global leader in security & risk management solutions. Find out how your company assets can benefit from our protective services.

https://www.pinkerton.com/

Όσον αφορά την 'Pinkertons Agency', φημολογείται ότι απασχολούσε περισσότερους υπαλλήλους από ότι ο επίσημος Στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα προβλήματα που μάστιζαν την κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών απαιτούσαν, όπως και σήμερα, την συνδρομή ιδιωτικής ασφάλειας. Θεωρείται ο μεγαλύτερος οργανισμός επιβολής του νόμου και της τάξης σε επίπεδο ιδιωτικής ασφάλειας στον κόσμο. Στις ημέρες μας, η εταιρεία λειτουργεί με την επωνυμία 'Pinkerton Consulting & Investigations' ως θυγατρική της σουηδικής εταιρείας ιδιωτικής ασφάλειας Securitas AB. Ο ιδρυτής της εταιρείας, Σκώτος-Αμερικανός στην καταγωγή, Allan J. Pinkerton (1819-1884), ήταν ιδιωτικός ερευνητής και κατόπτης. Επίσης ήταν υπέρμαχος της επιβολής θανατικής ποινής σε πάσης φύσεως εγκληματίες. Με νομοθετική ρύθμιση του 1893 απαγορεύτηκε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να προσλαμβάνει ιδιωτικούς ερευνητές ή έμμισθους ιδιωτικούς υπαλλήλους ασφάλειας για την διαλεύκανση ποινικών υποθέσεων που ενέπιπταν στην επιτακτική κατασταλτική δράση από μέρους της επίσημης πολιτείας. Έμεινε γνωστή ως 'Anti-Pinkerton Act'. Οι Pinkertons ή αλλιώς Pinks κυνηγούσαν έως και τους ληστές των σιδηροδρόμων. Στις επιτυχίες των Pinkertons συγκαταλέγεται και ο τερματισμός της δράσης της γνωστής ληστρικής συμμορίας σιδηροδρόμων με την ονομασία 'The Wild Bunch' (1896), η δράση της οποίας έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με την ίδια ονομασία σε παραγωγή του 1969.

Βιογραφικές πληροφορίες για τον Allan J. Pinkerton Θα βρείτε στον σύνδεσμο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Allan_Pinkerton

Για την εταιρεία του στον σύνδεσμο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Pinkerton_(detective_agency)

Προτεινόμενη αρθρογραφία, ελληνική και αγγλική:

https://www.iforinterview.com/pinkerton-bloodstained-strikes/ (Ελληνικά)

https://3otiko.blogspot.com/2017/09/fbi-pinkerton-detective-agency.html (Ελληνικά)

https://newrepublic.com/article/147619/pinkertons-still-never-sleep (Αγγλικά)

http://kokomoherald.com/Content/Social/Social/Article/The-Pinkerton-Detective-Agency/-2/-2/25732 (Αγγλικά)

https://www.pbs.org/wgbh/americanexperience/features/james-agency/ (Αγγλικά)

https://www.history.com/news/10-things-you-may-not-know-about-the-pinkertons (Αγγλικά)

Ιστορίες συνοδείας: Περιστατικό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Ben Gurion.

Στις 24 Ιουνίου 2008, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί ολοκλήρωσε την επίσκεψή του στη Μέση Ανατολή και πήγε στο αεροδρόμιο για να αναχωρήσει. Τότε ( σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή), ένας από τους αξιωματικούς της Υπηρεσίας Συνοριακής Φρουράς (MAGAV), που βρίσκονταν περίπου 100 μέτρα από τον Πρόεδρο της Γαλλίας και αρκετούς υψηλόβαθμους αξιωματούχους, πυροβολήθηκε στο κεφάλι με όπλο υπηρεσίας, αυτοκτονώντας. Οι γιατροί ανέφεραν ότι τραυματίστηκε θανάσιμα και πέθανε αμέσως .Το περιστατικό συνέβη τη στιγμή που ο Σαρκοζί και η σύζυγός του Κάρλα Μπρούνι στέκονταν στο αεροπλάνο και έδιναν  τα χέρια με τον επικεφαλής της ισραηλινής κυβέρνησης Ehud Olmert και τον πρόεδρο Shimon Peres. 

Οι Ισραηλινοί και οι Γάλλοι φρουροί, ακούγοντας τον ήχο ενός πυροβολισμού, έσπευσαν προς αυτούς. Ο Νικολά Σαρκοζί και η Carla Bruni Sarkozy επιβιβάστηκαν βιαστικά στο αεροπλάνο.Ο αποχαιρετισμός του Σαρκοζί στον Olmert και τον Perez διακόπτεται. Άμεσα  και η ασφάλεια του Προέδρου του Ισραήλ εκκενώνει και τους μεταφέρει  επειγόντως στα  αυτοκίνητα.

Ωστόσο, μετά από λίγο,  όταν ενημερώθηκαν για το πραγματικό γεγονός ο Ehud Olmert επέστρεψε και επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο, για  να μιλήσει  με τον ηγέτη της Γαλλίας.Την ίδια ημέρα, ο εκπρόσωπος της αστυνομίας Miki Rosenfeld αρνήθηκε τις αναφορές ότι έγινε προσπάθεια για τη ζωή του Νικολά Σαρκοζί. Τόνισε ότι κανένας από τους υψηλόβαθμους αξιωματούχους δεν ήταν σε κίνδυνο. Ο διοικητής αστυνομίας της επαρχίας Nissim Mohr ανέφερε ότι ο Raad Ghanem (αυτόχειρας)  έπρεπε να εμποδίσει  ξένους να εισέλθουν στην τελετή. Οι μάρτυρες του περιστατικού ανέφεραν ότι μετά από έναν πυροβολισμό, ο Ghanem έπεσε από την οροφή. Το γεγονός της πτώσης του Ghanem από την οροφή έγραψαν  σε  δημοσίευση Reuters.

Σύμφωνα με το πρακτορείο NFC, η οικογένεια Ghanem αρνήθηκε να πιστέψει στην επίσημη έκδοση του θανάτου του. Επιπλέον, την εποχή εκείνη υπήρχαν άλλες εκδοχές του συμβάντος, ιδίως στο Διαδίκτυο, οι πληροφορίες έδειξαν ότι ο Raad Gan πυροβολήθηκε από τους συναδέλφους του, καταλάθος .Δεν μάθαμε ποτέ κάτι άλλο εκτός απο την επίσημη εκδοχή του αυτοπυροβολισμού. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...

Ιστορία: Η Απαγωγή του Περέιρα Ρεβέρβελ από τους Tupamaros

Απαγωγή του Περέιρα Ρεβέρβελ (*) [...] Ένα μήνα αργότερα, το κίνημα τουπαμάρο θα έδειχνε την αποτελεσματικότητα του παράνομου μηχανισμού του, που είχε με υπομονή μονταριστεί κατά την διάρκεια των προηγούμενων χρόνων. Στη μελέτη του, ''Η πρόκληση των Τουπαμάρος'', ο Δανιέλ Βάξμαν παρατηρεί: 'Η υπομονή (στα προηγούμενα χρόνια) είναι ακριβώς αυτό που έδωσε τη δυνατότητα στους Τουπαμάρος, για τις στερνότερες παλληκαριές τους και αυτό είναι πού θα κάνει τη στρατηγική τους-άσχετα αν κανείς την επιδοκιμάζει ή όχι-να είναι μία αληθινή στρατηγική και όχι ένας ανεύθυνος τυχοδιωκτισμός. Εάν το απελευθερωτικό κίνημα μπορεί να πραγματοποιεί επιχειρήσεις ευρύτητας σαν αυτές που αναλαβαίνει, είναι γιατί, στα προηγούμενα χρόνια, είχε την αναγκαία καρτερία και υπομονή για να μοντάρει τον παράνομο μηχανισμό του και να συγκροτήσει τους άντρες που του δώσανε την δυνατότητα να επιδοθεί σε αυτήν την προσπάθεια. Πραγματικά, όταν οι Τουπαμάρος μοντάρουν τις πρώτες επιχειρήσεις, έχουν σημαντική υποδομή, που πιθανές μελλοντικές αποτυχίες δεν θα καταφέρουν να την γκρεμίσουν. Διαθέτουν μία εφεδρεία στελεχών ικανή, ώστε οι πρώτες συλλήψεις, στην αρχή του αγώνα, ν' αναπληρώνονται αμέσως'. Στις 7 Αυγούστου, στις 9 το πρωί, το κομάντο 'Μάριο Ροβάινα Μένδες' απάγαγε τον δόκτορα Περέιρα Ρεβέρβελ, πρόεδρο της U.T.E. Ενώ ο τελευταίος ετοιμαζόταν ν' ανεβεί στο αυτοκίνητό του που οδηγούσε ο σωφέρ του Νικολάς Γάλδας, και μέσα βρισκόταν κιόλας ο ιδιαίτερός του γραμματέας Μιγέλ Ρέυ Νούνιες, ένας ψευτοαστυνομικός και δυό πολίτες που τον συνοδεύουν, τον σπρώχνουν βίαια μέσα. Όπως ο σωφέρ προσπάθησε ν' αντισταθεί τραυματίζεται στο χέρι, ενώ ο Ρέυ Νούνιες δέχεται μία σφαίρα στην κοιλιά. Τον εγκαταλείπουν λίγο πιο κάτω, και ένας αυτοκινητιστής που τον περιμάζεψε προσπαθεί να καταδιώξει το αυτοκίνητο στο οποίο βρίσκεται ο Περέιρα Ρεβέρβελ. Αλλά μιά καμιονέτα που ανήκει στην οργάνωση του κλείνει τον δρόμο και τον υποχρεώνει να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια. 

Τρείς ώρες αργότερα, βρίσκονται τ' αυτοκίνητα που χρησιμοποιήθηκαν για την απόπειρα. Την ίδια στιγμή, το παρακάτω κείμενο στέλνεται στον τύπο και το ραδιόφωνο: 'Σήμερα, ο κύριος  Περέιρα Ρεβέρβελ συνελήφθη έπειτα από απόφαση του M.L.N. (TOYΠΑΜΑΡΟΣ) [...] (**)

Πηγή: Alain Labrousse 'Οι Τουπαμάρος', εκδ. Μνήμη, Αθήνα (1972), σελίδες 89-90.

Σημειώσεις :

(*) Ulysses Pereira Reverbel είναι το πλήρες όνομα του Ουρουγουανού δικηγόρου και πρόεδρος της αντίστοιχης 'Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού' της Ουρουγουάη που απήχθη από το Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα Τουπαμάρο ή Τουπαμάρος (MLN-T ('Movimiento de Liberación Nacional-Tupamaros' ή 'Tupamaros National Liberation Movement').

(**) Το κείμενο συνεχίζεται με την προκήρυξη των Τουπαμάρος με την οποία ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη-κατά πώς συνηθίζεται στους κύκλους της λεγόμενης επαναστατικής αριστεράς ή ακροαριστεράς-της απαγωγής του Ρεβέρβελ.

Οι Τουπαμάρος, γνωστοί ως MLN (Movimiento de Liberación Nacional-Μοβιμιέντο δε Λιμπερασιόν Νασιονάλ), ήτοι Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης ή Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα, ήταν οργάνωση αντάρτικου πόλης, η οποία έδρασε στην Ουρουγουάη τη δεκαετία του '60 και του '70. Οργάνωση άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θρυλική μορφή του Ραούλ Σέντικ, υπήρξε η μήτρα από την οποία προήρχετο ο πρώην Πρόεδρος της μικρής αυτής λατινοαμερικάνικης χώρας, Χοσέ Μουχίκα.

Σχόλιο :

Το ανωτέρω απόσπασμα προέρχεται από ένα σχετικά σπάνιο και εξαντλημένο βιβλίο που γράφτηκε και εξεδόθη την ίδια περίπου περίοδο (αρχές δεκαετίας '70) όπου συνέπεσε με την ακμή των γεγονότων, δεν μπορεί παρά να διατηρήσει αναλλοίωτη την επαναστατική φρεσκάδα του και σε επίπεδο γόνιμων συμπερασμάτων, παρ' όλο που χρονικώς μας χωρίζουν κάποιες δεκαετίες. Κεντρικό σύνθημα των θυτών ήταν το: 'Οι Λέξεις μάς χωρίζουν, η Δράση μάς ενώνει'. Και τότε και στο σήμερα, η αρχή της άμεσης δράσης παραμένει ίδια και απαράλλαχτη σε όλες τις ηπείρους όπου η τρομοκρατία έδωσε ή συνεχίζει να δίνει το στίγμα της. Διόλου τυχαίο μπορεί να θεωρηθεί ότι ιδεολογικός προπομπός της εγχώριας τρομοκρατίας, έχοντας κύριους εκφραστές της την αντάρτικη τάση που αποτέλεσε την ιστορική πια επαναστατική οργάνωση '17η Νοέμβρη') και οι στρατηγικοί συνεχιστές τους ('Ρουβίκωνας'), αμφότεροι εκδηλώνουν την εκτίμηση που τρέφουν για τους Τουπαμάρος, ενώ προφανής είναι και η επίκληση στην ελευθερία της πατρίδος και του λαού από τους προαναφερθέντες. Πέραν της χρήσιμης και πάντοτε επίκαιρη πολιτική ανάλυση και την εξαγωγή συμπερασμάτων, μείζον να σταθούμε στην συνοπτική αναφορά της απόπειρας απαγωγής εναντίον του  Ρεβέρβελ. Η τακτική δεν διαφέρει και ιδιαίτερα από αντίστοιχες απόπειρες στο σήμερα. Τροφή για σκέψη...