Οπλοκατοχή και οπλοφορία: δεν είμαστε όλοι τρελοί!

Το ζήτημα της οπλοκατοχής, της οπλοφορίας και της ένοπλης αυτοάμυνας/αυτοπροστασίας, δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε ένα κείμενο. Ούτε μπορούμε να αντικρούσουμε όλα τα επιχειρήματα κατά των όπλων, μέσα σε λίγες παραγράφους. Ωστόσο μπορούμε να ασχοληθούμε με ένα πολύ συνηθισμένο επιχείρημα κατά της οπλοφορίας. Εκείνο στο οποίο αναφέρεται πως «αν κάποιος τρελαθεί και αρχίσει να σκοτώνει». Προφανώς θα αναφερθούμε σε πυροβόλα όπλα και όχι σε lesslethal όπλα, τα οποία επίσης απαγορεύονται.
Πρόκειται για πολύ συνηθισμένο επιχείρημα και μάλιστα για να το υποστηρίξουν ορισμένοι, προσθέτουν και τα massiveshootings που βλέπουμε να γίνονται στις Η.Π.Α. Για τα τελευταία οι έρευνες έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για κοινωνιολογικής φύσης πρόβλημα και όχι απλά για ζήτημα που αφορά την ευκολία πρόσβασης σε πυροβόλα όπλα. Σύμφωνα λοιπόν με το σκεπτικό αυτό, η ευκολία πρόσβασης και προμήθειας όπλων (η ευκολία είναι εντελώς αόριστη έννοια) θα επιτρέψει στον «οποιονδήποτε» να φέρει όπλο και άρα κάποιος με κακές προθέσεις ή κάποιος ο οποίος για κάποιον λόγο αποτρελάθηκε, μπορεί να ανοίξει πυρ και να δολοφονήσει αθώους ανθρώπους.

Το επιχείρημα αυτό δεν έχει καμία λογική αφετηρία. Αρχικώς η «ευκολία» προμήθειας όπλων, δεν αποτελεί καθόλου ευκολία έτσι όπως την ισχυριζόμαστε εμείς. Σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία, η οποία είναι γελοία, αν κάποιο άτομο επιθυμεί να προμηθευτεί όπλο, είτε πρόκειται για κυνηγετικό ρόλο, είτε αθλητικό, είτε παροχή υπηρεσιών ασφαλείας, είτε αυτοπροστασία, θα χρειαστεί μια βεβαίωση ψυχικής υγείας. Το γελοίο του νόμου βρίσκεται στο ότι αυτή την βεβαίωση μπορεί να την δώσει είτε ψυχίατρος, είτε… παθολόγος! Αυτό το οποίο ζητάμε εμείς που υποστηρίζουμε το δικαίωμα της οπλοφορίας/ οπλοκατοχής, είναι αυτός ο νόμος να αλλάξει και οι βεβαιώσεις αυτές να δίνονται μόνο από ψυχολόγους. Ως εκ τούτου δεν επιθυμούμε την σημερινή «ευκολία», αλλά ένα πραγματικά αξιοκρατικό τρόπο έκδοσης των βεβαιώσεων. Επιπρόσθετα θα πρέπει ο κάτοχος όπλων να ανανεώνει την βεβαίωση του κάθε έτος, επισκεπτόμενος πάλι ψυχίατρο ο οποίος θα αποστέλλει ο ίδιος μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου την βεβαίωση στις αστυνομικές υπηρεσίες, μειώνοντας τον χρόνο που απαιτεί η όλη διαδικασία σήμερα. Ορισμένοι θα ισχυριστούν πως δεν μπορεί ένας ιδιώτης να δίνει τέτοιες βεβαιώσεις. Εδώ να υπενθυμίσουμε πως η Σοβιετική Ένωση έπεσε, καθώς και ότι ο δημόσιος γιατρός έχει τις ίδιες πιθανότητες να πάρει μαύρα χρήματα με τον ιδιώτη. Σε όλο τον πλανήτη βεβαιώσεις δίνουν και ιδιώτες ψυχίατροι. Ο λόγος για τον οποίο επιλέγουμε τους 12 μήνες και όχι ένα άλλο νούμερο, βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στην ανάγκη για συχνούς ελέγχους της ψυχικής υγείας των οπλοφόρων. Ακριβώς το ίδιο πρέπει να ισχύει και για όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, των Σωμάτων Ασφαλείας και των ενόπλων δημόσιων υπηρεσιών. Και εδώ είναι το βασικό μας αντεπιχείρημα.
Όσες πιθανότητες έχει λοιπόν ένας πολίτης, με νόμιμη άδεια οπλοφορίας και οπλοκατοχής, να τρελαθεί και να σκοτώνει αθώους, άλλες τόσες έχει ένας αστυνομικός, ένας λιμενικός ή ένας στρατιωτικός. Η επαγγελματική ιδιότητα δεν αποτελεί εχέγγυο ψυχικής υγείας και ισορροπίας. Με την συγκεκριμένη λογική, δε θα έπρεπε να είναι ένοπλες οι αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές καθότι η σκέψη αυτή βασίζεται σε ένα υποθετικό και αόριστο σενάριο, στερείται στατιστικών και πραγματικών αναγκών, ρεαλισμού και βάθους. Αν απλά σε ένα «μπορεί» βασίζουμε το δικαίωμα των πολιτών στην αυτοάμυνα και την αυτοπροστασία, τότε με ένα τέτοιο «μπορεί», είναι επικίνδυνος ένας χειριστής μαχητικού ή ένας αστυνομικός με αυτόματο όπλο στην πλατεία Συντάγματος. Αν φοβόμαστε πως ο ένοπλος, ο νόμιμα ένοπλος θα αποτρελαθεί, ας αφοπλίσουμε τον στρατό και την αστυνομία.

Ο έλεγχος της ψυχικής υγείας και ικανότητας για την έκδοση άδειας οπλοκατοχής ή/και οπλοφορίας, είναι ένδειξη σοβαρότητας ενός κράτους και το Ελληνικό έχει  αποτύχει παταγωδώς στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Οι υπέρμαχοι της οπλοκατοχής οφείλουν να υποστηρίξουν την δημιουργία διαδικασιών σοβαρών ελέγχων για την ψυχική υγεία. Οι δε οπλοφοβικοί, θα πρέπει να βρουν σοβαρότερα επιχειρήματα από το υποθετικό σενάριο του τρελού, του οποίου η πιθανότητα ύπαρξης δεν μπορεί να περιορίζει το δικαίωμα των υπολοίπων στην οπλοκατοχή και την οπλοφορία.

Αθανάσιος ΓκουρνέλοςΔΙ.Ε.ΣΥ

 

 

"Οπλοφορία & Οπλοκατοχή στην Σύγχρονη Ελληνική Πραγματικότητα" : Προτάσεις, Σκέψεις, Ιδέες

Παρά την μακραίωνη παράδοση που έχουμε σαν λαός με την έννοια «όπλο», είτε αυτό αφορά σε αγχέμαχα είτε σε σύγχρονα πυροβόλα όπλα, η αλήθεια είναι πως στην μετεμφυλιακή Ελλάδα σιγά σιγά και με ευθύνη όλων όσων, έχουμε αποδεχθεί να μας κυβερνήσουν έως σήμερα, η σχέση αυτή έχει τραυματιστεί σοβαρά και τείνει να απωλεσθεί...προς όφελος ποίων θα το δούμε στην συνέχεια.

Στην σύγχρονη Ελλάδα λοιπόν η όποια σχέση του πολίτη με τα όπλα ρυθμίζεται κατ΄αρχήν από τον ν. 2168 όπως αυτός άλλαξε (θου Κυριε...) επί υπουργίας Χρ. Παπουτσή γύρω στο 2009 αν ενθυμούμαι καλώς. Εκεί διαβάζουμε πως γενικώς η οπλοκατοχή και οπλοφορία των Ελλήνων ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ με κάποιες εξαιρέσεις που αφορούν σε κυνηγούς, αθλητές σκοποβολής, υπεθύνους φυλάξεως χρηματοποστολών, και κατόχους άδειας οπλοφορίας για ατομική ασφάλεια. Κάθε μία από τις προαναφερθείσες κατηγορίες ρυθμίζεται χωριστά είτε μέσω κάποιας ΚΥΑ (Κοινής Υπουργικής Αποφάσεως) είτε μέσα σε κάποιο από τα άρθρα του νόμου. Ως εδώ λοιπόν γνωρίζουμε πως αρχικώς...απαγορεύεται... αυτό όμως που προκαλεί τον γέλωτα σε όποιον γνωρίζει βασικά πράγματα περί όπλων είναι το πως ο νομοθέτης στην χώρα μας διαχωρίζει και ορίζει τα είδη των όπλων με ένα πρωτοφανές δικό του σύστημα...

Κατά τους νομοθέτες μας λοιπόν (και όσους πολιτικούς «πασάλλειψαν» επάνω στις βάσεις που εκείνοι έθεσαν με άρθρα επί άρθρων), τα όπλα στην Ελλάδα ορίζονται ως κυνηγετικά (!!!) και ραβδωτά. Τα δε ραβδωτά ορίζονται ως περιφερειακής (rimfire) και κεντρικής (centerfire) πυροδοτήσεως... Εδώ είναι που ξεκινάει η μεγάλη σύγχυση η οποία φυσικά τον μόνο που εξυπηρετεί είναι των ανώνυμο γραφειοκράτη...

Αν θέλω να κάνω μια ανάλυση με βάση την λογική θα διερωτηθώ: «Γιατί τα όπλα στην Ελλάδα διαχωρίζονται με βάση την χρήση τους (κυνηγετικά) αφ ενός και αφ ετέρου με βάση ένα τεχνικό χαρακτηριστικό τους (ραβδώσεις). Δηλαδή κυνηγετικό ραβδωτό δεν υπάρχει; Η απάντηση είναι ΟΧΙ (Ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία...).Αν κοιτάξω λίγο πιο βαθιά στον νόμο θα δω πως το κράτος στην ουσία δεν μου παρέχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της οπλοκατοχής, έστω και υπό προϋποθέσεις, αλλά απλώς μου ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ να έχω ένα όπλο ΔΑΝΕΙΚΟ στην ουσία αφού ανά πάσα στιγμή δύναται με χίλιους δύο γραφειοκρατικούς τρόπους να μου ανακαλέσει την άδεια.

Η αποστολή του παρόντος άρθρου όμως δεν είναι να αναλύσει το μαύρο χάλι του 2168... η αποστολή του είναι να δει σε βάθος τι έχει πάει λάθος τόσα χρόνια και στην χώρα μας δεν υπάρχει πλέον ούτε κουλτούρα επάνω στα όπλα και την χρήση τους (με εξαίρεση περιοχές με εθιμικό χαρακτήρα στο αντικείμενο όπου ομως και εκεί το κράτος αντί να αναβαθμίσει και να ελέγξει με σωστό τρόπο την αγάπη αυτή κοιτάζει απλώς να την απαγορεύσει) και όπως πολλά άλλα πράγματα έχει αφήσει στην κοινή γνώμη την έννοια του «όπλου» να συνδυάζεται με ναρκωτικά και εν γένει εγκληματικά στοιχεία... Δεν είναι όμως έτσι...

Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως τα όπλα είναι ΑΨΥΧΑ αντικείμενα τα οποία όμως λόγω ιδιαιτερότητος οι εκάστοτε εξουσιαστές πάντοτε ήθελαν να ελέγχουν. Σαν άψυχα αντκείμενα λοιπόν δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τίποτε, για τον ίδιο λίγο που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τα αυτοκίνητα και τις μηχανές για τροχαία ατυχήματα και τα κουτάλια και λοιπά μαγειρικά σκεύη για την παχυσαρκία... Αρχίζει πλέον να είναι ξεκάθαρο, πως ένα καλά φυτεμένο μιμίδιο (αν μου επιτραπεί ο νεολογισμός) έχει ξεκινήσει σε παγκόσμιο επίπεδο εδώ και χρόνια προκειμένου να δαιμονοποιήσει τα όπλα και με κύριο άρμα τα ΜΜΕ φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια η μάχη έχει ανάψει για τα καλά.

Η μόνη άμυνα που ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να έχει απέναντι σε αυτήν την λαίλαπα «πολιτικής ορθότητος» όπου όλα τα όπλα είναι κακά και όλοι όσοι ασχολούνται με αυτά κατακριτέοι, είναι η γνώση και οι στοιχειοθετημένες απαντήσεις απέναντι σε διαφόρους, με έντονες φοβίες και τραύματα είναι η αλήθεια, οι οποίοι απαρτίζουν το στρατόπεδο των antigunners ή antiesόπως έχει επικρατήσει να λέγονται στους φίλοπλους κύκλους.

Για αρχή ας πιάσουμε την στατιστική, και όταν λέμε στατιστική δεν εννοούμαι τις μαγειρεμένες έρευνες όπου στα ατυχήματα με όπλα εντάσσουν τις αυτοκτονίες (λες και το απονενοημένο διάβημα δεν θα το έκανε με άλλο τρόπο ο μακαρίτης...) αλλά εννούμε τις ουσιώδεις έρευνες τόσο του FBI, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, όσο και της EUROPOLσε ευρωπαϊκό αλλά και της INTERPOL σε παγκόσμιο.

If you outlaw the guns, only the outlaws will have guns.Η απλή αυτή παραδοχή δυστυχώς δυσκολεύεται να γίνει κατανοητή από τον μέσο άνθρωπο κυρίως λόγω της πλύσεως εγκεφάλου που έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, ειδικά στην χώρα μας όπου το θέμα είναι ταμπού κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα.  Αν συνδυάσουμε την παραπάνω φράση με τις προαναφερθείσες στατιστικές θα δούμε πως το μεγάλο ποσοστό πολιτικής οπλοκατοχής σε ανθρώπους μέσου και άνω μορφωτικού επιπέδου, αυτομάτως συνδυάζεται μα χαμηλότατους δείκτες εγκληματικότητος και αυτό είναι απολύτως λογικό. Ο «κακός» δεν θα πάει εκεί που ξέρει πως κινδυνεύει... θα προτιμήσει τον ανυπεράσπιστο ...

Η αντίληψη πως το δικαίωμα της υπερασπίσεως της ζωής, της αξιοπρέπειας και της περιουσίας του ατόμου είναι βάση στην συντηρητική σκέψη και κοσμοθεωρία.Το λεγόμενο κράτος νταντά (nannystate) είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που η γνήσια συντηρητική σκέψη πρεσβεύει. Είναι γνωστό (και αποδεδειγμένο) πως η αστυνομία θα φτάσει πάντα απλώς για να μαζέψει τους κάλυκες και τα πτώματα. Ειναι φύση και θέση αδύνατον να αναμένει κάποιος να το προστατεύσουν πλήρως οι όποιες κρατικές δομές. Αντιλήψεις όμως τέτοιες για να έχουν βάση θα πρέπει να είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένες ή να πατούν σε πολύ γερές νομικές βάσεις, κάτι που όμως στην πατρίδα μας δεν συμβαίνει.

Ο λόγος που στην πατρίδα μας έχει φθείνει τόσο πολύ η παράδοσή μας με τα εργαλεία που μας απελευθέρωσαν τόσες φορές και που απλόχερα μας προσφέρουν διασκέδαση και ασφάλεια (αρκεί να είμαστε σωστά εκπαιδευμένοι) είναι πως το κράτος όχι μόνον δεν προήγαγε την σχέση αυτή, αλλά αντιθέτως με κάθε ευκαιρία φρόντιζε να την σαμποτάρει με απώτερο σκοπό να την εξαλείψει. Αυτό δεν είναι τυχαίο.... Είναι προγραμματισμένο και βάσει σχεδίου. Ο λόγος είναι απλός. Η σωστή χρήση και η κατοχή ενός όπλου απαιτεί πολίτες μορφωμένους και κυρίως υπευθύνους, μιας που το όπλο το ίδιο εκ φύσεως απαιτεί υπεύθυνο χέρι για να το ελέγχει. Πότε ακριβώς αυτό το κράτος με την συγκεντρωτική κρατική δομή που διαθέτει, ήθελε ο πολίτης να είμαι υπεύθυνος;... Υποχρεωμένος (και υπερχρεωμένος θα λέγαμε σήμερα λογο-παίζοντας) ήθελε να είναι σε μία σχέση αφέντη-δούλου και τίποτε άλλο. Υπεύθυνοι πολίτες, μορφωμένοι πολίτες, πολίτες με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπολίτες τους και στους κρατικούς λειτουργούς είναι ακριβώς οι πολίτες αυτοί που δεν θα άφηναν την χώρα να φτάσει στο σημερινό χάλι...

Στην μικρή αυτή ανάλυση θα πρέπει να αναφέρουμε, γιατί δεν είναι μόνο νομικό το θέμα αλλά ουσιώδες, και την διαφορά οπλοφορίας, οπλοκατοχής και οπλοχρησίας τουλάχιστον κατά τον Έλληνα νομοθέτη. Οι λέξεις μιλάνε μόνες τους στην πρώτη περίπτωση το φέρω επάνω μου στην δεύτερη το κατέχω εντός της οικίας μου και στην τρίτη... στην τρίτη απλώς ΜΠΑΜ. Τότε και μόνο τότε έχουμε οπλοχρησία.

Είναι σαφές πως το νομικό μας πλαίσιο είναι σαθρό και μπάζει από παντού.Πως θα έπρεπε όμως να είναι ένα σωστό σύστημα που να επιτρέπει την οπλοφορία για ατομική ασφάλεια από τον κάθε υπεύθυνο πολίτη; Κατά την άποψή μας θα πρέπει να κινείται σε τρεις άξονες:

Α) Αναθέσμιση:Αλλαγή του νομικού πλαισίου. Υπέρτατη υποχρέωση του πολίτη η προστασία της ζωής αυτού και της οικογενείας του, της περιουσίας του και της αξιοπρέπειάς τους

Β) Εκπαιδεύση: Καμμία άδεια δεν δίδεται χωρίς υποχρεωτική παρακολούθηση (από ιδιωτικούς πιστοποιημένους φορεις αλλά και από κρατικούς αντίστοιχους) σχολείου ασφαλούς χειρισμού όπλων. Η στρατιωτική θητεία δεν έχει καμμία σχέση με τον ασφαλή χειρισμό όπλου σε οικιακό αστικό περιβάλλον και άρα δεν θα πρέπει να εξαιρείται κανείς από τα εν λόγω σχολεία. Ανθρωποι που λόγω υγείας υπηρέτησαν με ικανότητα λιγότερη από Ι1 δεν θα πρέπει να αποστερούνται του δικαιώματος της οπλοφορίας (εκτός και αν πρόκειται για ψυχικό/ψυχολογικό θέμα). Από την άλλη άνθρωποι που αρνήθηκαν να υπηρετήσουν την θητεία τους για ιδεολογικούς λόγους δεν θα πρέπει να έχουν απαίτηση να οπλοφορούν... η ιδεολογίες δεν είναι alacarte…

Γ) Αξιολόγηση:Τόσο πριν την έκδοση όσο και ανά δεδομένο χρονικό διάστημα θα πρέπει να επαναξιολογείται η δυνατότητα του φέρειν όπλο (του απλώς κατέχειν με χαλαρότερα κριτήρια)

Κλείνοντας την μικρή αυτή, επιδερμική, προσέγγιση στο θέμα θα θέλαμε να τονίσουμε πως η αλλαγή νοοτροπίας είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώξουμε. Η οπλοφορία είναι διαδεδομένη στην Αμερική στον Καναδά, στην Ελβετία, στις Φιλιππίνες, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Νορβηγία, στην Σουηδία και σε τόσες χώρες που ποτέ δεν ακούστηκε κάτι κακό. Είναι θέμα μόρφωσης, εκπαίδευσης και αντίληψης. An armed society is acivilized society έλεγε ο μακαρίτης ο Σ/χης Cooperκαι είχε τόσο δίκιο...

Ανδρέας Σ. Γεωργίου ΔΙ.Ε.ΣΥ 

 

 

Όπλα: Βαρβαρότητα ή Πολιτισμός;

Έτυχε να πέσω πάνω σε μία εικόνα, από αυτές που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Απεικόνιζε τον Αδόλφο Χίτλερ με ένα κειμενάκι δίπλα να εξαίρει την σημασία εκείνης της χρονιάς, διότι πλέον θα υφίστατο η κυκλοφορία των όπλων μόνο κατόπιν ειδικής άδειας. Μου φάνηκε παράξενο είναι η αλήθεια. Υπήρχε απόλυτη ταύτιση με τον socalled «ειρηνικό φιλελευθερισμό». Με μία γρήγορη ματιά ανακάλυψα μία φράση του Thomas Madison, ο οποίος υποστήριζε ότι τα μέσα εναντίον των εχθρών γίνονται τα όργανα της τυραννίας στην πατρίδα.  Η γνώμη του αμερικάνου ήταν καλή, γιατί εξηγούσε την χαρά του δικτάτορα. Είναι όμως ταυτοχρόνως αντίθετη με την σημερινή κυριαρχούσα άποψη, στην οποία αρέσκεται ο δικτάτορας. Το ζήτημα μπερδεύει…

  Συνειρμικά έρχεται στο νου μια παλαιά ιστορία του βουλευτή Χατζηπέτρου. Αυτός έβρισε κατά τη διάρκεια μιας αγόρευσης στην βουλή τον υπουργό Στάη. Ο λόγος ήταν πως ο φίλος του Χατζηπέτρου, Μεσηλινός, δεν έγινε καθηγητής ανατομίας. Υπέβαλλαν την παραίτηση τους και συναντήθηκαν στη σημερινή Νέα Χαλκηδόνα, πάνω από την οδό Αχαρνών. Ο Χατζηπέτρος είχε μυωπία, σκοτώθηκε, με το σοκ να πλημμυρίζει την αθηναϊκή κοινωνία. Όλα αυτά το 1904. Πέρασαν χρόνια από τότε πολλά, πάνω από αιώνας. Το debate όμως γύρω από τα όπλα δεν σταμάτησε. Απλώς στην Ελλάδα δεν ενδιαφερόμαστε.

  Είναι πολλές οι φωνές που στηρίζουν την οπλοφορία και την οπλοκατοχή, θεωρώντας τα απόλυτα δείγματα πολιτισμικού εξευγενισμού (O Carlisle E. Moody, οικονομικός ιστορικός στο "College of Williamand Mary", ισχυρίστηκε πως η μείωση της βίας στην Ευρώπη από το 1200 έως το 2010 είναι πιο στενά συνδεδεμένη με τη αύξηση της κατοχής όπλων). Άλλες αρκούνται στην υποβάθμισή των, ως βαρβαρότητα, με το ζήτημα να τελειώνει εκεί, αφού πως είναι δυνατόν να συζητούμε για κάτι «που έκαναν οι αμόρφωτοι παππούδες μας»; Πράγματι, υπερβάλλω, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Και τότε, γεννώνται οι σκέψεις πως αυτή τη γνώμη της απαγόρευσης στηρίζει η ιδεολογία του Ναζισμού , η Βόρεια Κορέα, η Κίνα και κάθε απολυταρχία. Η καταγγελία της συζήτησης ως ανούσιας δεν επικροτείται, διότι δεν υπάρχει εύκολη λύση στον πυρήνα της αντιπαράθεσης. Κάποια προωθητική αναβάθμιση του νομικού συστήματος, ακόμη και τελειοποίηση της νομοτεχνικής δομής του δεν θα επέλυε το πρόβλημα. Η παράνομη διανομή όπλων θα συνεχιζόταν, οι εγκληματίες θα έβρισκαν είτε όπλο-πιστόλι ή θα χρησιμοποιούσαν - το απλούστατο- μαχαίρια και θα «καθάριζαν» τον δρόμο τους, ενώ το θύμα θα έψαχνε στον άλλο κόσμο το αγαθό της δίκαιης δίκης. Η καλύτερη αστυνόμευση είναι ένα επιχείρημα, αλλά καταλήγουμε σε καθεστώς «αστυνομοκρατίας» που μάλλον Όργουελ θυμίζει παρά ελεύθερη κοινωνία.

  Τέτοιες σκέψεις θα έχουν απασχολήσει σίγουρα οποιονδήποτε δεν μεγάλωσε σε «περιβάλλον θερμοκηπίου». Όταν τα πράγματα αποκτούν χρώμα μελάνης, ένα όπλο σώζει το θύμα βιασμού, ξυλοδαρμού, κλοπής (αποτρεπτικά), ή δολοφονίας. Από την άλλη μεριά, όταν το όπλο πέσει στα χέρια ενός μη αποδεδειγμένα (ακόμη τουλάχιστον) φρενοβλαβή, ο αθώος θα πληρώσει το λάθος του νομοθέτη. Αν μια ζωή χαθεί έτσι, μετά ποιος αξίζει να συζητήσει για το βάρος των τύψεων που βαραίνουν τόσο την κυβέρνηση όσο και την κοινωνία που ψήφισε αυτή τη κυβέρνηση;

  Συνιστά αναμφισβήτητα προβληματική τόμων ανάλυσης. Θα περιοριστούμε στα βασικά σημεία αυτής. Μερικά θετικά. Μερικά αρνητικά. Σχεδόν κωδικοποιημένα. Η συνήθεια, ή παράδοση, ή κουλτούρα οπλοφορίας παίζει κάποιο ρόλο. Στην Ελλάδα, μπορούμε να πούμε ότι τα όπλα κέρδισαν την επανάσταση του ‘21. Για να τα αποκτήσουν, έπαιζαν πολλές φορές κλεφτοπόλεμο. Αργότερα, αν και υπήρχαν, η θέα των ήταν αποκρουστική, εφόσον και ο θεσμός της μονομαχίας μετά το περιστατικό του Χατζηπέτρου εξέλειψε, με τον νόμο να καταργεί τους κανόνες μονομαχίaς, αφού πρώτα έπεσαν σε αχρηστεία.

  Σήμερα, μολονότι στην επαρχία σχεδόν όλοι έχουν καραμπίνες στα σπίτια τους, η οπλοφορία-οπλοκατοχή γενικά απαγορεύεται. (Οξύμωρο έτσι; Ας ήταν το μόνο.) Δυνάμεθα να ισχυριστούμε πως ο νόμος είναι αρκετά περιοριστικός, αν και επιτρέπει εύκολα την απόκτηση καραμπίνας κυνηγιού, με την προσθήκη τόσων πολλών προϋποθέσεων απόκτησης άδειας πιστολιού, το οποίο σύμφωνα με την πρακτική δεν δίδεται στον καθένα. Το εύχρηστο πιστόλι είναι εκείνο που αποτελεί το μήλον της έριδος. Η καραμπίνα, δύσχρηστη μεν, anti-marketing  δε, αποθαρρύνει τους επίδοξους Δον Κορλεόνε, οι οποίοι εδώ που τα λέμε κάπου το χάνουν, αφού βλέπουν ότι ο Μάικλ δεν «βάφει με αίμα τα χέρια του» φανερά. Μόνο ο Βίτο το έκανε, και τούτο στην αρχή. Όπως και να ‘χει, το όραμα του Tony Montana καλά κρατεί. Στην Αμερική, όπου τον ρόλο των εγχώριων Υποχθόνιου και Snik ενστερνίζεται ο Future, υπάρχουν 90 όπλα ανά 100 πολίτες. Το Τέξας, σε ρομαντισμούς Άγριας Δύσης επέτρεψε σε 1 εκατομμύριο πολίτες να οπλοφορούν φανερά. Στην Ελβετία όπου η νομοθεσία είναι επίσης χαλαρή, αντιστοιχούν 25 όπλα ανά 100 πολίτες αυτή τη στιγμή, με το δημοψήφισμα του 2011 να απορρίπτει πιο αυστηρές προϋποθέσεις.

  Οι έρευνες του 2013 δείχνουν πως οι ΗΠΑ κατέχουν ακόμη τον τίτλο των περισσότερων επιθέσεων με όπλα εν συγκρίσει με ευρωπαϊκά κράτη, ενώ χώρες όπως η Κολομβία και η Βενεζουέλα τρώνε την χώρα του απερχόμενου Obama για πρωινό στα ποσοστά της ένοπλης βίας. Τέτοιες μετρήσεις όμως είναι για αιθεροβάμονες εγωιστές, πείσμονες να επιβάλλουν κάποια ιδεοληψία των. Δεν σταθμίζουμε τα ανόμοια, δεν ταυτίζουμε την διαφορετικότητα. Το «δυο μέτρα και δύο σταθμά» επισκιάζουν την αλήθεια. Στις χώρες γενικευμένης ανομίας είναι εύλογο να υπάρχουν περισσότερα κρούσματα ένοπλης βίας από ότι στις ευνομούμενες. Συνεπώς, τέτοια επιχειρήματα αποσύρονται για χαλαρό τζόκινγκ(!) όταν εξετάζονται σοβαρά, όπως και εκείνα που αποδεικνύουν δήθεν την μείωση των δολοφονιών με όπλα, εξ αιτίας των σκληρότερων νόμων της κυβέρνησης, την στιγμή που ανέβηκαν με γεωμετρική πρόοδο οι δολοφονίες με κουζουνιμάχαιρα, επί παραδέιγματι. Από ένα σημείο και έπειτα, η εγκληματική διάθεση δεν εξαρτάται από τα μέσα, αλλά από την περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση και φυσικά την παιδεία. Έτσι παρατηρούμε πως στην Τζαμάικα, το Ελ Σαλβαδόρ, την Ονδούρα, τη Γουατεμάλα κλπ αυξάνεται η βία και οι δολοφονίες χωρίς απαραίτητα να αλλάζουν και οι νόμοι περί όπλων.

  Κάποιος που έχει αποφασίσει να σκοτώσει στη χώρα μας, θα το κάνει και με μία καραμπίνα, δια της έκδοσης άδειας κυνηγιού, ή με ένα ψαροντούφεκο για το οποίο δεν ζητείται άδεια. Υπάρχει απόφαση ελληνικού δικαστηρίου που ονομάζει όπλο ένα καπάκι σκουπιδοτενεκέ! Και αυτό γιατί ήταν το μέσο της ένοπλης βίας. Το αναμάσημα των ιδίων φορτισμένων λέξεων (όπλα->θάνατος) τελικά μας απομακρύνει από την ουσία τους θέματος.

  Σημειωτέον πως η αυστηρότητα των νόμων περί όπλων μήτε μειώνει την πληθώρα των όπλων που κυκλοφορούν, μήτε την ένοπλη βία, όπως έδειξε μία έρευνα του 1993 στη Journal of Quantitative Criminology Vol. 9, No. 3. Συνεπώς θα καταλήξουμε σε τρία βασικά επιχειρήματα και συνάμα αντεπιχειρήματα:


1) Όπλα και Διακυβέρνηση: Οι υπέρμαχοι των όπλων υποστηρίζουν πως τα όπλα διατηρούν την ελευθερία των πολιτών απέναντι σε μία τυραννική διακυβέρνηση. Το αντεπιχείρημα είναι πως καλλιεργούν την μονομέρεια, εχθρό της κοινωνικής αλληλεγγύης, και με την κοινωνικά χωρισμένη, θεμελιώνεται ισχυρότερα η εξουσία ενός καταχραστή της εξουσίας χωρίς να μειώνεται η δυνατότητα επιβολής της θέλησης του.

2) Όπλα και ελευθερία (υπό τη φιλελεύθερη έννοια του όρου): Θεμέλιο κάθε δημοκρατικής κοινωνίας είναι μεταξύ άλλων το δικαίωμα του λόγου. Αν κάποιος κατέχει όπλο ασχολείται με την καθημερινότητα του άνευ ανησυχίας ή φόβου απειλών. Ως προς τα λεκτικά επιχειρήματα όμως, άπαξ και το όπλο εμφανιστεί στο μέσον των ηχητικών αντιδράσεων του ομιλούντος όλα εξοβελίζονται, και επικοινωνούν τα όπλα με διαφορετικό τρόπο, αν και εφόσον ο ακροατής ή συνδαιτυμόνας δεν ήθελε να «ακούσει ανοησίες(!)». Εδώ και πάλι (διότι συντελεί σε καίριο συλλογισμό των υποστηρικτών των όπλων) αντικρούεται πως υπό το πρίσμα της καντιανής ηθικής αυτό το σκεπτικό δεν εδράζεται πραγματολογικά. Ποιος είπε όμως ότι η ηθική συνιστά σταθερά της κοινωνικής συμβίωσης χωρίς καμία εξαίρεση;

3) Όπλα και Παρανομία: Εδώ γυρίζουμε στα προειρημένα με το «θερμοκήπιο». Στο δρόμο οι εγκληματίες θα βρουν τρόπους επίθεσης, ο αθώος πολίτης όμως δεν είναι υποχρεωμένος να «λιώνει στο γυμναστήριο» για να αντιμετωπίσει την πιθανότητα επίθεσης. Ένα όπλο ισορροπεί την μοίρα των διαπλεκομένων. Τι γίνεται όμως αν πέσει σε χέρια φρενοβλαβών; Σε χέρια αψίθυμων; Εν τέλει εις τας χείρας των «τρελών του χωριού»; Δεν υπάρχει απάντηση.

  Τα όπλα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το ίδιο και οι εγκληματίες, μαζί με τους αθώους νεκρούς, σκεπασμένους το ανήσυχο χώμα των να τυραννά βάναυσα όσους έμειναν πίσω.

  Αν θέλεις έναν κόσμο με λιγότερη βία, και κατηγορείς τα όπλα δεν λέγεσαι σοβαρός, αφού η βία δεν συνάδει με τα όπλα. Αν θέλουμε όμως ένα κόσμο με λιγότερους αθώους νεκρούς τότε ναι, τα όπλα έχουν τον ρόλο τους, μικρό ή μεγάλο. Δεν μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις εύκολες. Όποιος το κάνει, συνήθως βιάζεται. Μπορούμε όμως να προβληματιστούμε για ένα ζήτημα που κατά καιρούς γονιμοποιεί τον διάλογο, έχοντας πάντοτε υπ’ όψιν πως στην άλλη μεριά του Ατλαντικού για αυτό συζητούν. Αυτή η εποχή ενδείκνυται ώστε να κάνουμε τον απολογισμό μας. Τα όπλα μπορεί να έσωζαν την κατάσταση εναντίον των επιθέσεων του ISIS, αλλά τι άλλο θα προκαλούσαν;

μία ευχή:


Να μην ξεχαστούν ποτέ οι Δολοφονημένοι στο Bataclan…

 




**Το κείμενο συνετάχθη πριν τις φρικιαστικές επιθέσεις του ISIS στις Βρυξέλλες. 

Σταύρος Χριστοδούλου  ΔΙ.Ε.ΣΥ

 

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ .ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ .ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ

                                                              .ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ