Η εκπαίδευση των φυλάκων στην Πλατωνική πολιτεία

Κύριο θέμα της “Πολιτείας” αποτελεί η αναζήτηση του ορισμού της δικαιοσύνης, η οποία συντελεί στην αρμονική συνύπαρξη των μερών της.

Όπως αναφέρει ο Πλάτων, η Πολιτεία αποτελείται από τρεις κοινωνικές ομάδες, οι οποίες αντιστοιχούν προς τα μέρη της ανθρωπίνης ψυχής ως εξής: Άρχοντες (λογιστικό), Φύλακες (θυμοειδές), Δημιουργοί (επιθυμητικό) (Πολίτης, 1997, σ.228-229). Πρωτεύουσα θέση έχει η τάξη των αρχόντων φιλοσόφων, η οποία είναι επιβεβλημένο κατά κάποιον τόπο να εποπτεύει τις άλλες δυο, όπως αντίστοιχα και το λογιστικό μέρος της ψυχής φροντίζει ώστε το επιθυμητικό και το θυμοειδές να ευρίσκονται σε ισορροπία.

Η παρούσα εργασία εστιάζεται στην τάξη των Φυλάκων και ιδιαίτερα στο ζήτημα της εκπαίδευσης που υποστηρίζει ο Πλάτων ότι πρέπει να λάβουν. Αρχικά θα αναζητηθούν τα αίτια που επιβάλλουν την παρουσία τους, αλλά και τα προτερήματα που πρέπει να διαθέτουν προκειμένου να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Ακολούθως εξετάζεται η εκπαίδευσή τους, η οποία προϋποθέτει τόσο την πνευματική, όσο και την σωματική καλλιέργεια σε συνδυασμό με την επιστήμη.

1. Αίτια υπάρξης των Φυλάκων

Ο Πλάτων αναφέρεται εκτενώς στο Β΄ και Γ΄ βιβλίο της Πολιτείας στην αιτία δημιουργίας οργανωμένων κοινωνιών, η οποία έγκειται στην κάλυψη βασικών βιοτικών αναγκών, όπως η τροφή, η κατοικία και η ένδυση. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιδρυτής της Ακαδημίας, ότι η πόλη δημιουργείται επειδή κανένας από εμάς δεν επαρκεί μόνος του για να καλύψει τις βιοτικές του ανάγκες, αλλά έχει ανάγκη από πολλά πράγματα (Πλάτωνος, Πολιτεία 369 b). Σταδιακά βέβαια οι ανάγκες αυξάνονται, γεγονός που συντελεί στην ανάγκη καταμερισμού της εργασίας (Πλάτωνος, Πολιτεία 369-370).

Η ανάπτυξη της πολιτείας όμως συνεχίζεται, με συνέπεια τα εδάφη που καταλαμβάνει να μην είναι επαρκή, γεγονός που την στρέφει σε πόλεμο εναντίον γειτονικών πόλεων και η χώρα λοιπόν που άλλοτε επαρκούσε στο να τρέφει τους τότε πολίτες, πλέον δεν επαρκεί. Θα χρειαστεί λοιπόν να καταλάβουμε ένα μέρος από την γη των γειτόνων μας, προκειμένου να έχουμε αρκετή έκταση….Και εκείνοι όμως θα χρειαστεί να καταλάβουν την δική μας, αν πρόκειται να αποκτήσουν αγαθά παραπάνω απ’ όσα χρειάζονται(Πλάτωνος, Πολιτεία 373d, 7-10).

Στο σημείο αυτό είναι σαφές ότι οΠλάτων προσεγγίζει εύστοχα τα αίτια των πολέμων, τα οποία εντοπίζονται σε λόγους που έχουν σχέση με την οικονομική ανάπτυξη, η οποία συνεπάγεται την ανάγκη κτήσης περισσοτέρων εδαφών. Χρέος λοιπόν των συνομιλητών όπως το ορίζει ο Σωκράτης, είναι η ορθή επιλογή των ανθρώπων οι οποίοι έχουν τις φυσικές ικανότητες να αναλάβουν την φρούρηση της πόλης (Πλάτωνος, Πολιτεία 374 e, 5-7). Επομένως η επιβίωση της πόλης και η αποτροπή εξωτερικών κινδύνων επιβάλλει την εκπαίδευση ορισμένων πολιτών, οι οποίοι θα έχουν το χρέος και την τιμή να προστατεύσουν τους συμπολίτες τους.

2. Τα προτερήματα  των Φυλάκων

Ο Πλάτων προσδιορίζει τα απαραίτητα προσόντα που πρέπει να διαθέτουν οι Φύλακες σε σωματικά και ψυχικά, αποδίδοντας όμως ιδιαίτερη έμφαση στα ψυχικά. Τα σωματικά τα συνοψίζει ως εξής: 1) οξυμένη αντιληπτική ικανότητα, 2)ευκινησία ώστε να κινούνται γρήγορα  3) σωματική δύναμη (Πλάτωνος, Πολιτεία 375 a 3-6) . Επομένως ο Φύλακας οφείλει να διαθέτει αρίστη φυσική κατάσταση, προκειμένου να ανταποκριθεί με επιτυχία στα καθήκοντά του, καθώς υπάρχει πάντοτε το ενδεχόμενο να εμπλακεί σε κάποια μάχη, ώστε να υπερασπιστεί την Πολιτεία έναντι των εξωτερικών εχθρών.

Η φυσική κατάσταση όμως δεν επαρκεί ώστε ο Φύλακας να επιτελέσει το καθήκον του, καθώς πρέπει να είναι προικισμένος και με ψυχικές αρετές και ειδικότερα να έχει αναπτύξει το θυμοειδές τμήμα της ψυχής του. Η ανάπτυξη του θυμοειδούς δεν θα πρέπει να είναι εις βάρος του λογιστικού και του επιθυμητικού. Στον Φαίδρο μάλιστα ο Πλάτων παρομοιάζει το λογιστικό με ηνίοχο που διευθύνει ζεύγος ίππων, εκ των οποίων ο ένας είναι αγαθός, ενώ ο άλλος έχει τις αντίθετες ιδιότητες, γεγονός που καθιστά δυσχερή την ηνιόχηση του ανθρώπου (Πλάτων, Φαίδρος 375b, 5-6). Η ανάπτυξη του θυμοειδούς επομένως πρέπει να ευρίσκεται σε αρμονία με τα υπόλοιπα τμήματα της ψυχής. Ουσιαστικά δηλαδή ο Πλάτων τονίζει την ανάγκη η λογική να ελέγχει τα συναισθήματα και τις επιθυμίες.

Ο Σωκράτης παραταύτα εντοπίζει μία δυσχέρεια, η οποία έγκειται στην δυσκολία οι άνθρωποι με ανεπτυγμένο το θυμοειδές να είναι παράλληλα πράοι προς τους οικείους και χαλεποί προς τους πολεμίους (Πλάτωνος, Πολιτεία 375c), αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται μέσω της φιλοσοφικής διαθέσης (Πλάτωνος, Πολιτεία 375 a 10-11), η οποία είναι συνέπεια της εκπαίδευσης.

3. Η εκπαίδευση των Φυλάκων

Προκειμένου λοιπόν οι Φύλακες να συνδυάζουν αρμονικά την ευνοϊκή διάθεση προς τους συμπολίτες τους, αλλά και την επιθετικότητα έναντι των εχθρών, θα πρέπει να λάβουν μόρφωση αφενός πνευματική και αφετέρου σωματική. Ο Πλάτων μάλιστα επισημαίνει, ότι από τις τάξεις των Φυλάκων θα προέλθουν και οι Άρχοντες της Πολιτείας (Πλάτωνος, Πολιτεία 414 b, 1-5).

Πρωτεύουσα θέση δίνει ο Πλάτων στην πνευματική, η οποία χωρίζεται σε δυο κατηγορίες, ήτοι στους μύθους και στο μέλος και δευτερευόντως στην σωματική μόρφωση, η οποία αποτελείται από την γυμναστική.

Αναφορικά με τους μύθους ο Πλάτων υποστηρίζει, ότι η χρήση τους ως παιδαγωγικού μέσου αρχίζει όταν οι άνθρωποι είναι ακόμη σε μικρή ηλικία, γεγονός που ωθεί τον Πλάτωνα να επισημάνει την ανάγκη οι μύθοι να είναι πράγματι παιδευτικοί, καθώς οι καλοί μύθοι πρέπει να εγκρίνονται και συνάμα οι κακοί να απορρίπτονται (Πλάτωνος, Πολιτεία 376 c 1-3).

Στο σημείο αυτό ο Πλάτων ασκεί σφοδρότατη κριτική στους ποιητές όπως ο Όμηρος και ο Ησίοδος, τα έργα των οποίων δεν τα θεωρεί κατάλληλα για την διαπαιδαγώγηση των νέων, καθώς παρουσιάζουν τους Θεούς να έχουν ανθρώπινα ελαττώματα και αδυναμίες, κάτι το οποίο σαφώς κατά τον Πλάτωνα δηλώνει ασέβεια. Η έννοια του Θείου αποτελεί για τον ιδρυτή της Ακαδημίας υπερβατική πραγματικότητα ευρισκομένη πέραν των ανθρωπίνων δεδομένων. Συνεπώς τα λεγόμενα στους μύθους πρέπει να είναι κάλλιστα μεμυθολογημένα προς αρετήν ακούειν, ήτοι να προτρέπουν στην αρετή (Πλάτωνος, Πολιτεία, 378 e κ.ε.). Η ποιότητα των μύθων μάλιστα που διδάσκονται στους νέους, πρέπει να εμπίπτει στον έλεγχο των ιδρυτών της πόλης, οι οποίοι έχουν χρέος να γνωρίζουν τους τρόπους δια των οποίων οι ποιητές μυθοποιούν.

Οι ιδρυτές της πόλης μάλιστα καθίστανται από τον ιδρυτή της Ακαδημίας θεματοφύλακες της ποιότητας των διδασκομένων στους νέους μύθων, με την διευκρίνιση όμως ότι  οι ίδιοι δεν επιτρέπεται να συνθέτουν μύθους(Πλάτωνος, Πολιτεία 379 a, 1-5). Τα καθήκοντα των ιδρυτών της πόλης επομένως σε ό,τι αφορά στους μύθους είναι αποκλειστικά ελεγκτικού χαρακτήρα.

Ύστερα από τους μύθους, ο Πλάτων εξετάζει το μέλος, το οποίο εκ τριών έστιν συγκείμενον, λόγου τε και αρμονίας και ρυθμού (Πλάτωνος, Πολιτεία, 398d, 1-2). Ο ρόλος της μουσικής μάλιστα εξαίρεται από τον Σωκράτη, καθώς ο ρυθμός και η αρμονία εισχωρούν βαθύτατα μέσα στην ψυχή και την επηρεάζουν σημαντικά, φέρνοντας  την ευσχημοσύνη και δίνοντάς της ωραία μορφή, αν κάποιος έχει καλή ανατροφή, αν όμως όχι το αντίθετο (Πλάτωνος, Πολιτεία, 401d, 3-7). Προκειμένου η ψυχή των στρατιωτών να καταστεί ρωμαλέα και να μην είναι μαλθακή, ο Σωκράτης απορρίπτει θρηνητικές μελωδίες, οι οποίες μάλιστα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ούτε από άνδρες, ούτε από γυναίκες. Οι μόνες μελωδίες τις οποίες ο Πλάτων επιτρέπει είναι οι δωριστί και οι φρυγιστί, που προάγουν το ηρωϊκό ήθος. Περαιτέρω αναφερόμενος στα μουσικά όργανα, επιτρέπει μόνο την λύρα και την κιθάρα, απορρίπτων παράλληλα όλα τα πολύχορδα όργανα που αποδίδουν όλες τις μελωδίες (Πλάτωνος, Πολιτεία, 398e-d,4).

Η ευρρυθμία όμως δεν θα πρέπει να υπάρχει μόνο στην μουσική, αλλά και στις άλλες τέχνες, όπως η αρχιτεκτονική, με τις οποίες οι άνθρωποι έρχονται κάθε μέρα σε επαφή (Γεωργούλη, σ. 30). Επομένως, η πνευματική καλλιέργεια των φυλάκων δεν περιορίζεται μόνο στην θεσμοθετημένη μορφή της μέσω της εκπαίδευσης, αλλά επεκτείνεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.

Αναφορικά με την γυμναστική, ο Πλάτων δεν εξαίρει την συνεισφορά της απλώς στην ανάπτυξη ενός ισχυρού μυϊκού συστήματος, αλλά τονίζει την σημασία του συνδυασμού της με την ύπαρξη ψυχικών χαρισμάτων (Πλάτωνος, Πολιτεία, 403d, 3-5). Μολαταύτα, τα σωματικά χαρίσματα δεν θα πρέπει να υποτιμώνται. Ιδιαίτερα μάλιστα, οι φύλακες θα πρέπει να είναι άγρυπνοι όπως τα σκυλιά, να διαθέτουν οξύτητα όρασης και ακοής υγεία που δεν θα διαταράσσεται στις εκστρατείες λόγω της αλλαγής των υδάτων, της διατροφής, του ηλίου και του ψύχους (Πλάτωνος, Πολιτεία, 404 a9- 404 b2).

Ακόμη και η διατροφή θα πρέπει να είναι επιμελημένη και απλή, ώστε να αποφεύγονται πρακτικές υπερφαγίας Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι η υπερφαγία θεωρείται σήμερα ως ασθένεια, το αίτιο της οποίας εντοπίζεται  στην δράση του υποθαλαμικού νευροδιαβιβαστή 5-HT2C (σεροτονίνη) (Nogonaki et al. Pp. 5893-5900).

Είναι σαφές εκ των ανωτέρω, ότι η εκπαίδευση των φυλάκων δημιουργεί ένα κράμα μουσικής και γυμναστικής που προσφέρεται στην ψυχή με μέτρο (Πλάτωνος, Πολιτεία 412a, 1-3). Συμφώνως προς τον ιδρυτή της Ακδημίας μάλιστα, η προέλευση των τεχνών της μουσικής και της γυμναστικής ανάγεται στον Θεό, ο οποίος μέσω αυτών αποβλέπει στην καλλιέργεια του θυμοειδούς και της φιλοσοφικής διάθεσης, προκειμένου η ψυχή και το σώμα να συνυπάρχουν αρμονικά(Πλάτωνος, Πολιτεία 411 e, 4-8).  Επομένως οι Φύλακες της Πολιτείας δεν είναι απλώς ικανοί μαχητές με ανεπτυγμένη την σωματική ρώμη, αλλά έχουν φιλοσοφική διάθεση. Σαν αποτέλεσμα αυτού δεν καθίστανται ούτε μαλθακοί, ούτε  άγριοι.

Χαρακτηριστικό των ανωτέρω μαθημάτων είναι ότι συμβάλλουν στην ψυχοσωματική ανάπτυξη των φυλάκων, δίχως να προάγουν την επιστημονική γνώση. Ο Πλάτων στο σημείο αυτό μέσω του Σωκράτους επισημαίνει την ανάγκη οι Φύλακες να μην διαθέτουν μόνο αρμονία ψυχής και σώματος, αλλά μέσω της επιστήμης να φτάσουν στην θέαση της υπερτάτης ιδέας, του  Αγαθού.   Επομένως καθίσταται αναγκαία η εισαγωγή μερικών ακόμη μαθημάτων, ήτοι της αριθμητικής, της γεωμετρίας, της αστρονομίας και της αρμονικής, το καθένα από τα οποία έχει την ξεχωριστή του σημασία.

Συγκεκριμένα, η αριθμητική, θεωρείται ως κάτι ελκτικό προς την ουσία(Πλάτωνος, Πολιτεία, 523, a2) καθώς προκαλεί τον άνθρωπο να σκεφτεί πέρα από την αίσθηση, ώστε να αποφανθεί για την ποιότητα ενός αντικειμένου. Ενίοτε όμως, η αντίληψη που προέρχεται από την αίσθηση δεν είναι ακριβής. Στο σημείο λοιπόν που η αίσθηση αδυνατεί να καθορίσει την ποιότητα ενός αντικειμένου, επεμβαίνει η νόηση, η οποία αναγνωρίζει το τι εστί ενός αντικειμένου. Σημαντική κρίνεται και η συμβολή της αριθμητικής, η οποία εξυπηρετεί στην εκτίμηση της θέσης των στρατών (Πλάτωνος, Πολιτεία, 525b, 3-6), γεγονός που έχει πρακτική σημασία στις μάχες. Η  γεωμετρία από πλευράς της, οδηγεί την διανόηση από την γένεση και φθορά, στην περιοχή  του αεί όντος (Πλάτωνος, Πολιτεία, 527b, 7-8).  Απαραίτητη για την εκπαίδευση των Φυλάκων κρίνεται και η αστρονομία, η οποία οδηγεί την ψυχή προς το ον και το αόρατον (Πλάτωνος, Πολιτεία, 529b, 1-3).  Τελευταίο μάθημα στο οποίο αναφέρεται ο Πλάτων είναι η αρμονική, η οποία σχετιζομένη με την μουσική, εξυψώνει την διανόηση στην μελέτη των αρμονικών αριθμών, απομακρύνοντας έτσι τους νέους από την αναζήτηση συμφωνιών σε μουσικά ακούσματα, που δεν είναι αρμονικά (Πλάτωνος, Πολιτεία, 531 c-d).

4. Συμπεράσματα

Σαφές είναι εκ των ανωτέρω, ότι οι Φύλακες δεν αποτελούν  απλώς προικισμένους με φυσικά χαρίσματα υπερασπιστές της Πολιτείας, αλλά μέσω της εκπαίδευσης που λαμβάνουν, καθίστανται αρμονικές ψυχοσωματικές οντότητες, οι οποίες μέσω της επιστήμης οδηγούνται προς την θέαση του Αγαθού. Το γεγονός μάλιστα ότι από τις τάξεις τους προέρχονται οι μελλοντικοί Άρχοντες της Πολιτείας, καθιστά το ζήτημα της εκπαίδεύσής τους ζωτικής σημασίας για την επιβίωση της Πολιτείας.

Βιβλιογραφία

1. Γεωργούλης,Κ.Δ., Πλάτωνος Πολιτεία, Εισαγωγή, ερμηνεία, σημειώσεις, εκδ. Ι. Σιδέρης³.

2. Nonogaki, Nazue, Oka. (2006). “Hyperfagia alters exrpession of hypothalamic 5-HT2C and SHT1B receptor genes and plasma Des-ACH levels in A^y mice”, Endocrinology, volume 147, number 12 pp 5893-5900,

3. Πλάτων, Πολιτεία, (1902). ed. J. Burnet, Platonis opera, vol. 4.Oxford: Clarendon Press, (repr. 1968)

4. Πλάτων, Φαίδρος, (1901). ed. J. Burnet, Platonis opera, vol. 2.Oxford: Clarendon Press.

5. Πολίτης, Ν.Γ. (1997). Ειρήνευση, Εν Αθήναις.

Κωνσταντίνος Καλαχάνης, Δρ. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών

CIA και Υποκλοπές

Το πρόγραμμα HammerDrill της αμερικανικής CIA (Central Intelligence Agency, Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) είναι ένα κακόβουλο πρόγραμμα υπολογιστών που στόχο έχει να υποκλέπτει οτιδήποτε προσπαθεί κάποιος να γράψει σε CD ή DVD. Το πρόγραμμα αυτό διέρρευσε μέσω της ιστοσελίδας Wikileaks πριν από λίγες εβδομάδες και σε αυτό το άρθρο θα δούμε τι ακριβώς είναι και πως λειτουργεί.

Πηγή: TechCrunch.com

Μέχρι και σήμερα η διάδοση δεδομένων μέσω οπτικών μέσων όπως CD και DVD είναι πολύ δημοφιλής. Είναι αξιοσημείωτο άλλωστε ότι πρόσφατα έχουμε δει αμέτρητα CD και DVD με εκπαιδευτικό υλικό τρομοκρατικών οργανώσεων στις μεγάλες εμπόλεμες ζώνες της Μέσης Ανατολής. Με βάση αυτό, το Information Operations Center (Κέντρο Επιχειρήσεων Πληροφοριών) της CIA κατασκεύασε το HammerDrill (ή στα ελληνικά, Κρουστικό Δράπανο). Σύμφωνα με τη διαρροή το πρόγραμμα ανήκει στο OSB (Operational Support Branch, Τομέας Επιχειρησιακής Υποστήριξης) και χρησιμοποιείται ενεργά στην επιχείρηση με κωδικό όνομα JQJCRUSH για την οποία όμως δεν έχουμε κανένα άλλο στοιχείο πέρα από το κωδικό της όνομα.

Πηγή: WikiLeaks.org

Το πρόγραμμα HammerDrill έχει χαρακτηρισμό S (Secret, Απόρρητο) και NOFORN (No Foreign Nationals, Όχι για ξένα έθνη) και ήταν μέρος της συλλογής Vault 7 της CIA. Η επίσημη περιγραφή του προγράμματος, όπως αυτή διέρρευσε, μεταφρασμένη στα ελληνικά είναι η ακόλουθη.

---

Το HammerDrill είναι ένα εργαλείο συλλογής δεδομένων CD/DVD το οποίο αντιγράφει φακέλους και αρχεία σε ένα προκαθορισμένο μοτίβο φακέλων και αρχείων όπως επίσης καταγράφει τις εισαγωγές και αφαιρέσεις μέσων CD/DVD. Η έκδοση 2.0 προσθέτει μία ικανότητα αναπήδησης κενών που εκμεταλλεύεται τα εκτελέσιμα αρχεία των 32-bit όταν αυτά γράφονται σε οπτικά μέσα με το πρόγραμμα Nero. Επιπρόσθετα, η έκδοση 2.0 προσθέτει δυνατότητες κατάστασης, τερματισμού και κατά βούληση συλλογή δεδομένων ελεγχόμενη από τα αρχεία HammerDrillStatus.dll, HammerDrillKiller.dll, και HammerDrillCollector.dll. Η καταγραφή πλέον ταυτοποιεί τα οπτικά μέσα βάση των δεδομένων των δύο πρώτων τομέων του ISO, το οποίο επιτρέπει μοναδική αναγνώριση από οπτικά μέσα πολλαπλών εγγραφών ακόμα και καθώς τα δεδομένα προστίθεται ή αφαιρούνται. Η καταγραφή επίσης κρατάει στοιχεία κάθε φορά που το HammerDrill μολύνει ένα πρόγραμμα που εντοπίζει σε οπτικά μέσα.

---

Πηγή: NationalReview.com

Οπότε, για να είναι καλύτερα κατανοητό στους αναγνώστες μας, χωρίσαμε τις δυνατότητες του HammerDrill v2.0 στις ακόλουθες βάση της περιγραφής της CIA που είδαμε παραπάνω.

• Όταν κάποιος τοποθετεί ή αφαιρεί ένα CD/DVD το HammerDrill αντιγράφει τα περιεχόμενα του καθώς και πότε τοποθετήθηκε και πότε αφαιρέθηκε.
• Όταν κάποιος γράφει ένα CD/DVD με το πρόγραμμα Nero, το HammerDrill μολύνει τα εκτελέσιμα προγράμματα προτού αντιγραφούν ώστε να μολύνει οποιονδήποτε τα εκτελέσει από το CD/DVD.
• Όλα τα CD/DVD ταυτοποιούνται ώστε η CIA να μπορεί να γνωρίζει ακριβώς ποιος έγραψε το συγκεκριμένο CD/DVD εάν ο υπολογιστής ήταν μολυσμένος με το πρόγραμμα HammerDrill.
• Το HammerDrill κρατάει στοιχεία για το κάθε πρόγραμμα που έχει μολύνει.

Πηγή: WikiLeaks.org

Όπως βλέπετε, στη διαρροή συμπεριλαμβάνονταν και οι σημειώσεις των προγραμματιστών του HammerDrill που είναι πολύ σημαντικό για να κατανοήσουμε το πως ακριβώς λειτουργεί. Όπως γράφουν οι σημειώσεις, η έκδοση 2.0 διαφέρει από την έκδοση 1.1 μόνο κατά μία δυνατότητα. Τη δυνατότητα μόλυνσης των εκτελέσιμων αρχείων τη στιγμή που γράφονται σε ένα CD/DVD. Στη συνέχεια θα δούμε πως ακριβώς γίνεται αυτό σε βάθος.

Πηγή: TheHackerNews.com

Το λειτουργικό σύστημα Microsoft Windows έχει ένα υποσύστημα που ονομάζεται WMI (Windows Management Instrumentation, Σύστημα Διαχείρισης Windows) και έχει στόχο να προσφέρει στους προγραμματιστές έναν εύκολο τρόπο διεπαφής με το λειτουργικό σύστημα. Το πρόγραμμα HammerDrill της CIA χρησιμοποιεί δύο ασύγχρονες κλήσεις στο WMI για τη δημιουργία και διαγραφή νέων αντικειμένων Win32_Process, δηλαδή νέων εκτελέσεων προγραμμάτων στο σύστημα. Με απλά λόγια, μέσω του WMI παρακολουθεί πότε γίνεται η εκτέλεση ή το κλείσιμο ενός προγράμματος.

Πηγή: TechNet.microsoft.com/en-us/library/bb684733.aspx

Στη συνέχεια το HammerDrill ελέγχει εάν οποιοδήποτε από τα προγράμματα που μόλις εκτελέστηκαν έχει όνομα που ταιριάζει με τα ακόλουθα.

• NERO.EXE
• NEROEXPRESS.EXE
• NEROSTARTSMART.EXE

Αυτά τα τρία προγράμματα είναι μέρος του ιδιαίτερα δημοφιλούς προγράμματος εγγραφής CD/DVD που ονομάζεται Nero Burning ROM. Εάν συμβεί αυτό, τότε το HammerDrill αυτόματα αποκρυπτογραφεί, αποσυμπιέζει και γράφει το πρόγραμμα μόλυνσης MemoryLoadShimDLL στη μνήμη του Nero με την εντολή 1. Για το πρόγραμμα MemoryLoadShimDLL δεν υπάρχουν στοιχεία μέχρι σήμερα αλλά φαίνεται να είναι ένα πρόγραμμα που επιτρέπει στη CIA να φορτώνει κακόβουλο κώδικα σε εκτελέσιμα αρχεία για Windows. Η εντολή 1 του MemoryLoadShimDLL περιγράφεται στις σημειώσεις των προγραμματιστών της CIA. Η εντολή αυτή αυτόματα μολύνει το πρόγραμμα και καλεί το DLLMain με την εντολή PROCESS_ATTACH το οποίο επιτρέπει εκτέλεση κώδικα κατά βούληση. Στη συνέχεια αποκρυπτογραφεί, αποσυμπιέζει και φορτώνει στη μνήμη οτιδήποτε βρίσκεται στο NeroHookDLL.

Πηγή: CNET.com

Το NeroHookDLL είναι ένα πρόγραμμα που λειτουργεί όπως τα προγράμματα προστασίας από ιούς κάνοντας χρήση της λειτουργίας detour (παράκαμψη) των Microsoft Windows. Η λειτουργία αυτή επιτρέπει την εκτέλεση ενδιάμεσων προγραμμάτων. Κανονικά, το NeroHookDLL φορτώνει μέρος του προγράμματος Nero αλλά με χρήση της τεχνολογίας detour το HammerDrill παρακάμπτει τις κλήσεις στη συνάρτηση ReadFile() η οποία ανοίγει και διαβάζει αρχεία που το Nero θέλει να γράψει στα οπτικά μέσα καθώς και να επιβεβαιώσει ότι τα αρχεία γράφτηκαν σωστά. Το πρόγραμμα παράκαμψης του HammerDrill ανακτά τα δεδομένα του αρχείου που ζητήθηκε, ελέγχει εάν είναι εκτελέσιμο αρχείο για Windows, και εάν είναι, τότε καλεί τη συνάρτηση TrojanBinary() του HammerDrill που μολύνει το πρόγραμμα αυτό προτού το στείλει για εγγραφή μέσω του Nero.

Πηγή: KY3.com

Για την ακρίβεια, η συνάρτηση TrojanBinary() κάνει μία σειρά από ελέγχους προτού μολύνει το πρόγραμμα που αντιγράφεται στο CD/DVD. Ο λόγος είναι ότι δε θέλουν να εντοπιστεί από λάθος. Για την ακρίβεια, οι έλεγχοι που εκτελεί είναι οι ακόλουθοι.

• Η κεφαλίδα DOS του προγράμματος έχει το αναγνωριστικό (e_magic) IMAGE_DOS_SIGNATURE που δείχνει ότι είναι εκτελέσιμο πρόγραμμα.
• Η κεφαλίδα PE του προγράμματος (Signature) έχει το μοναδικό αναγνωριστικό IMAGE_NT_SIGNATURE που δείχνει ότι είναι εκτελέσιμο πρόγραμμα για Windows.
• Ο τύπος συστήματος του εκτελέσιμο αρχείου (FileHeader.Machine) είναι 0x14c (IMAGE_FILE_MACHINE_I386) που δείχνει ότι είναι για 32-bit συστήματα.
• Το αρχείο πρέπει να είναι 32-bit και εκτελέσιμο και αυτό ελέγχεται και μέσω του FileHeader.Characteristics με τη τιμή 0x102 που αναπαριστά τα IMAGE_FILE_EXECUTABLE_IMAGE και IMAGE_FILE_32BIT_MACHINE.
• Ελέγχει ότι το αρχείο δεν είναι βιβλιοθήκη DLL με χρήση της μεθόδου !FileHeader.Characteristics & 0x2000.
• Ελέγχει ότι το πρόγραμμα δεν είναι γραμμένο σε γλώσσα προγραμματισμού .NET ή VisualBasic μέσω του IMAGE_DIRECTORY_ENTRY_COM_DESCRIPTOR.

Εάν υποθέσουμε ότι οι παραπάνω έλεγχοι ήταν επιτυχημένοι και η συνάρτηση TrojanBinary() προχωράει στη μόλυνση του προγράμματος προς εγγραφή. Για να το επιτύχει αυτό εκμεταλλεύεται τα «κενά» που έχει μέσα το αρχείο. Αρχικά εντοπίζει σε ποιο τομέα του αρχείου είναι αποθηκευμένος ο εκτελέσιμος κώδικας (αυτό μπορεί να είναι είτε στο .text, στο CODE, ή στο entryPoint) και αναζητά κενά ή μηδενισμένες περιοχές. Εάν βρει συνολικά 279 Bytes ελεύθερα ή παραπάνω, ελέγχει εάν το αρχείο είναι ήδη μολυσμένο. Εάν δεν είναι αντιγράφει τον κώδικα μόλυνσης μεγέθους 279 Bytes, υπολογίζει τη διεύθυνση του και αντικαθιστά τη διεύθυνση του προγράμματος με αυτή του κακόβουλου προγράμματος ώστε να εκτελεστεί πρώτα αυτό και μετά το κανονικό πρόγραμμα. Στη συνέχεια το TrojanBinary() επιστρέφει αυτό το τροποποιημένο αρχείο στο Nero για εγγραφή στο CD/DVD. Μετά την εγγραφή το Nero θα προσπαθήσει να επιβεβαιώσει ότι το έγραψε σωστά αλλά εφόσον η διαδικασία θα είναι η ίδια, το TrojanBinary() θα του επιστρέψει το ίδιο τροποποιημένο αρχείο που όντως θα ταιριάζει με αυτό που έγραψε στο CD/DVD.


Όταν κάποιος τοποθετήσει το μολυσμένο οπτικό μέσο και εκτελέσει το πρόγραμμα που μόλυνε όπως περιγράψαμε το HammerDrill, θα συμβεί το εξής. Το πρόγραμμα μόλυνσης έχει κρυπτογραφημένο κώδικα σε 16-bit που φορτώνει μέσω της συνάρτησης LoadLibraryA() των Windows τη βιβλιοθήκη urlmon.dll και από εκεί χρησιμοποιεί τη συνάρτηση UrlDownloadToCacheFileA() για να κατεβάσει κάποιο κρυφό πρόγραμμα απομακρυσμένης πρόσβασης από τη CIA. Για να το κατεβάσει διαβάζει το περιεχόμενο της μεταβλητής περιβάλλοντος PATHEXT που είναι κρυπτογραφημένη με XOR (περισσότερα για αυτό στο άρθρο μας «Πολεμικά Παίγνια: OTW Natas #11»). Τη μεταβλητή PATHEXT τη διαβάζει μέσω της συνάρτησης συστήματος GetEnvironmentVariableA(). Εάν η PATHEXT είναι άδεια το πρόγραμμα αμέσως επιστρέφει στη κανονική λειτουργία. Μάλιστα, οι προγραμματιστές της CIA γράφουν ότι το πρόγραμμα προστασίας Kaspersky δεν επιστρέφει τη σωστή τιμή από τη μεταβλητή PATHEXT και έτσι το HammerDrill μπορεί να εκτελεστεί χωρίς να εντοπιστεί καθώς είναι σε θέση να αναγνωρίζει εάν το εκτέλεσε το Kaspersky ή κάποιος πραγματικός χρήστης. Τέλος, χρησιμοποιεί το αποκρυπτογραφημένο περιεχόμενο της PATHEXT στη συνάρτηση συστήματος UrlDownloadToCacheFileA() για να κατεβάσει και να εγκαταστήσει το λογισμικό παρακολούθησης στο σύστημα από όπου εκτελέστηκε.

Πηγή: Sott.net

Με προγράμματα όπως το HammerDrill, η CIA συχνά αφήνει εις γνώσιν της επικίνδυνες πληροφορίες να διακινούνται μέσω οπτικών μέσων (CD/DVD) καθώς έτσι μπορεί να μάθει που ακριβώς πηγαίνουν, ποιοι τις χρησιμοποιούν και τις διανέμουν. Δυστυχώς, δεν έχουμε πρόσβαση στο εργαλείο ή σε άλλες πηγές για να κάνουμε εκτενέστερη αναφορά των υπόλοιπων λειτουργιών του αλλά γι’αυτό ονομάσαμε και το άρθρο μας HammerDrill v2.0. Γιατί συγκεντρωθήκαμε περισσότερο στη 2.0 έκδοση του προγράμματος.

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Δρ Νικόλαος Λάος
(Ειδικός Συνεργάτης, εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο»)

Ζούμε στον καιρό της τρομοκρατίας, ιδίως από την εποχή της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Μας το θυμίζουν, στο μεταξύ, διάφορα επεισόδια τρομοκρατικής βίας, όπως τα πρόσφατα αιματηρά επεισόδια στο Λονδίνο και στη Στοκχόλμη.

Ποια είναι όμως η θεμελιώδης πηγή του τρομοκρατικού φαινομένου; Η απάντηση είναι συνοπτικά η εξής: τα σοβαρά και «επιτυχημένα» τρομοκρατικά φαινόμενα εκπορεύονται από ένα πολιτικο-οικονομικό φαινόμενο που ονομάζεται ολιγαρχία. Η ολιγαρχία χρησιμοποιεί και διαχειρίζεται την τρομοκρατία για να επιτύχει κυρίως τους εξής στόχους: να χειραγωγήσει συνειδήσεις και την πολιτική ατζέντα των κοινωνιών, να δημιουργήσει μια επικερδή βιομηχανία ασφάλειας, να ενισχύσει το λεγόμενο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και να πυροδοτήσει πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο.

Η τρομοκρατία καλλιεργεί τον φόβο και την απαξία προς τις μεγάλες και δυνατές αλήθειες, ιδεολογίες, ή αφηγήσεις (μήπως και προκαλέσουν «ακραία» φαινόμενα), εξοθώντας τους ανθρώπους στην παθητικότητα και σε μια εκφυλισμένη «μεσότητα», που τελικά σημαίνει αδιαφορία για την αλήθεια, οντολογικό ευνουχισμό του ανθρώπου και υποτέλεια προς τις νόρμες της ολιγαρχίας, η οποία ορίζει και διαχειρίζεται την «τάξη» και την «κανονικότητα». Γι’ αυτό άλλωστε η «αντιρατσιστική νομοθεσία» και ενίοτε ακόμη και η νομοθεσία περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» υποκρύπτουν σκοπιμότητες της ολιγαρχίας για τη χειραγώγηση των συνειδήσεων και του πολιτικού γίγνεσθαι.

Επίσης η ολιγαρχία ενδιαφέρεται πολύ ακόμη και για τη διαχείριση της διαθρησκειακής συνεννόησης, ώστε οι επιμέρους θρησκείες –αντί να ομνύουν στο αίτημα της αλήθειας και στη θέωση του ανθρώπου– να γίνουν πλοκάμια ενός θρησκευτικού «χταποδιού» που θα διαχειρίζεται τις θρησκευόμενες συνειδήσεις σύμφωνα με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Στην παρούσα έρευνα του φαινομένου της τρομοκρατίας, που διενεργήσαμε βάσει των ιστορικών αρχείων των σημαντικότερων διεθνών υπηρεσιών πληροφοριών και άλλων ιστορικών αρχείων (όπως εκείνα του Βατικανού και του αμερικανικού Κονγκρέσου), χάριν των αναγνωστών της εφημερίδας «Η Ελλάδα αύριο», θα αναλύσουμε τι σημαίνει ολιγαρχία, τουλάχιστον από τον Δυτικό μεσαίωνα και μετά, πώς η ολιγαρχία διαπλέκεται με την τρομοκρατία και πώς εξελίχθηκε το τρομοκρατικό φαινόμενο ως πολιτικό εργαλείο της ολιγαρχίας. Στη γλώσσα όσων έχουν μελετήσει βαθιά την ιστορία των μυστικών υπηρεσιών και της ολιγαρχίας υπάρχει ένας κωδικός όρος που ονομάζεται «βενετική ολιγαρχία». Από αυτόν ακριβώς τον όρο θα ξεκινήσουμε.

Η βενετική ολιγαρχία

Από το 1200 μ.Χ. μέχρι περίπου το 1600 μ.Χ. το κέντρο βάρους των δυνάμεων της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας ήταν η ολιγαρχία της Βενετίας (ας θυμηθούμε και το θεατρικό έργο «Ο Έμπορος της Βενετίας» του Ουίλιαμ Σέξπιρ). Η βενετική ολιγαρχία στράφηκε εναντίον του Βατικανού και τελικά συνεργάστηκε με τους Τούρκους για τη δημιουργία ενός συστήματος τοκογλυφίας και δουλείας. Η Βενετία, της οποίας οι τραπεζικοί οίκοι Μπάρντι (Bardi) και Περούτσι (Peruzzi), σπόνσορες πολέμων, προκάλεσαν τον «Μαύρο Θάνατο», που αποδεκάτησε τα 2/3 του πληθυσμού της Δυτικής Ευρώπης, η Βενετία, το κέντρο της τοκογλυφίας και της δουλείας στη Δυτική Ευρώπη, πολέμησε την ανθρωπιστική κουλτούρα της Αναγέννησης και την ανθρωπιστική κληρονομιά του φιλόσοφου, μαθηματικού και θεολόγου Νικόλαου Κουζάνου (Nicolaus Cusanus, 1401-1464) και του πάπα Πίου Β’.

Ο Νικόλαος Κουζάνος, με τη βοήθεια του πάπα Πίου Β’, πολέμησε την παγανιστική αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι απλώς ένα φυσικό δεδομένο, ένα ζώο, ένα βιολογικό είδος, και ισχυρίστηκε ότι ο άνθρωπος είναι η «ζώσα εικόνα του Θεού» (imago Dei viva) και άρα είναι ο σοφός βασιλέας και ο σκοπός, η πηγή της σημασίας, της φυσικής/βιολογικής πραγματικότητας. Ο ανθρωπισμός τονίζει πάντοτε τη μετάθεση της φιλοσοφίας και της επιστήμης από τον «βιοκεντρισμό» και τον «κόσμο» στον ανθρωποκεντρισμό και στον άνθρωπο, ως δημιουργική συνειδήση με δυνητικά άπειρες ικανότητες προόδου. Αυτές οι ανθρωπιστικές ιδέες προκάλεσαν τη μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού στην ιστορία της ανθρωπότητας και τη μεγαλύτερη πρόοδο της γνώσης.

Επίσης ο ανθρωπισμός κατοχύρωσε την αυτονομία του ανθρώπου από τη φύση, τη δυνατότητα του ανθρώπου να μετασχηματίσει τη φύση και βεβαίως τόνισε τη διάκριση του ανθρώπου από το ζώο. Επάνω ακριβώς σε αυτή τη ριζική διάκριση μεταξύ του ανθρώπου και του ζώου θεμελιώθηκε η ηθική και πολιτική απόρριψη και καταδίκη της δουλείας. Ο άνθρωπος είναι ριζικά διαφορετικός από το ζώο και άρα δεν μπορεί να τον μεταχειρίζεται κανείς και για κανέναν λόγο σαν ζώο.

Η βενετική ολιγαρχία αντέδρασε βίαια και δυναμικά εναντίον της ανόδου αυτών των νέων ανθρωπιστικών ιδεών. Γι’ αυτό η βενετική ολιγαρχία άρχισε έναν πόλεμο εναντίον του Χριστιανισμού, όπως τουλάχιστον αυτός εκπροσωπούνταν από τον πάπα Πίο Β’ και τον Νικόλαο Κουζάνο, και «έβαλε στο μάτι» το Βατικανό, με σκοπό να το ελέγξει. Ο Γκασπάρο Κονταρίνι (Gasparo Contarini, 1483-1542), Ιταλός διπλωμάτης, καρδινάλιος και επίσκοπος του Belluno, εξέφρασε, μέσα στη ρωμαϊκή Εκκλησία, την αντίθεση της βενετικής ολιγαρχίας εναντίον του ανθρωπισμού. Εκείνη την περίοδο –στο πλαίσιο ατελούς πρόσβασης των Σχολαστικών στην αυθεντική Αριστοτελική γραμματεία– κορυφώνεται μια κακή και κακόβουλη χρήση της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη για να προωθηθούν, μέσω αυτής, υλοκρατικές αντιλήψεις που αποσκοπούν ουσιαστικά στο να ξανακάνουν τον άνθρωπο ζώο, δηλαδή απλώς βιολογικό δεδομένο που πρέπει παθητικά να εναρμονίζεται με τον παγκόσμιο ρυθμό, τον οποίο βεβαίως θα του διδάξουν οι «γνωρίζοντες», δηλαδή η ολιγαρχία που αναλαμβάνει να επιβάλλει και να διαφυλάξει τη νέα τάξη. 

Επίσης η βενετική ολιγαρχία συνδέεται και με την οικονομική κρίση του Βυζαντίου επί αυτοκράτορα Αλέξιου Α’ Κομνηνού. Όταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός (αυτοκρατόρευσε από το 1081 μέχρι το 1118) χρειάστηκε τη στρατιωτική βοήθεια των Βενετών, εκείνοι του ζήτησαν, σε αντάλλαγμα, δασμολογικές απαλλαγές και αποκλειστικά οικονομικά προνόμια. Όταν ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός αποδέχθηκε τους οικονομικούς όρους των Βενετών – που συγκενεύουν βαθιά με τη λογική της ολιγαρχίας της ΕΟΚ και της Ευρωζώνης– το Βυζάντιο οδηγήθηκε σε σοβαρή χρηματοοικονομική και μακροοικονομική κρίση. Εξ αιτίας εκείνης της κρίσης το Βυζάντιο υποχρεώθηκε να υποτιμήσει το νόμισμά του, που, μέχρι τότε, ήταν το κυρίαρχο διεθνές αποθεματικό νόμισμα. Η υποτίμηση του βυζαντινού νομίσματος, με τη σειρά της, κλόνισε τη διεθνή εμπιστοσύνη στο βυζαντινό νόμισμα, το οποίο, εξ αυτού του λόγου, έχασε την κυρίαρχη θέση του στο διεθνές νομισματικό σύστημα της εποχής.

Μετεγκατάσταση στο Λονδίνο

Περί τον 17ο αιώνα, η βενετική οικονομική ολιγαρχία προσπάθησε, για ποικίλους λόγους, να μεταφέρει τις οικογένειές της, τις περιουσίες της και την επιχειρηματική κουλτούρα της σε ένα νέο γεωγραφικό πλαίσιο επιχειρηματικότητας, που ήταν τα Βρετανικά Νησιά.

Ειδικότερα, στις 14 Μαΐου 1509, ο γαλλικός στρατός, με τη συμμαχία του Βατικανού και άλλων ιταλικών πόλεων-κρατών («Λέγκα του Cambrai»), κατέλαβε τη Βενετία, θέτοντας τέλος στη φιλοδοξία της βενετικής ολιγαρχίας να αποτελέσει μια μεγάλη ηγεμονία με κέντρο τη γη που κατείχε στη βόρεια Ιταλία. Συνεπώς η βενετική ολιγαρχία έπρεπε να σκεφθεί τώρα πια εναλλακτικούς τρόπους προώθησης της εξουσίας της. Ο κυριότερος εναλλακτικός τρόπος σκέψης της βενετικής ολιγαρχίας ήταν να δημιουργήσει υπερεθνικά δίκτυα στην Ευρώπη. Έτσι δημιουργήθηκαν διάφορες κλίκες, ή λόμπι, της βενετικής ολιγαρχίας στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στην Αγγλία και στη Σκωτία. Σε αυτήν τη δικτυακή εξάπλωση της βενετικής ολιγαρχίας αναφέρεται και ο Sir Benjamin Disraeli (πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας το 1868 και κατά την περίοδο 1874-1880), στη νουβέλα του υπό τον τίτλο «Coningsby». Το υπερεθνικό δίκτυο της βενετικής ολιγαρχίας είναι ουσιαστικά μια παγκόσμια κλίκα υπερπλουσίων, όπως λ.χ. οι Rothschild.

Καθώς ο 16ος και ιδίως ο 17ος αιώνας σηματοδοτούν ρίξεις και ανακατάξεις των ελίτ της Βενετίας, το παλαιό σχέδιο της βενετικής οικονομικής ολιγαρχίας για μια παγκόσμια ρωμαϊκή αυτοκρατορία με κέντρο τη Βενετία αντικαταστάθηκε από ένα νέο σχέδιο: τη δημιουργία μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας με κέντρο το Λονδίνο. Έτσι, σταδιακά, προέκυψε αυτό που είναι γνωστό ως η Βρετανική Αυτοκρατορία. Πρόκειται για μια γεωπολιτική μετάσταση του καρκινώματος της οικονομικής ολιγαρχίας. Η βενετική οικονομική ολιγαρχία μετεγκαταστάθηκε, από την Αδριατική, στις όχθες του Τάμεση.

Η βενετική ολιγαρχία που μετεγκαταστάθηκε στο Λονδίνο περιελάμβανε ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες –τόσο από τη χριστιανική όσο και από την εβραϊκή οικονομική ελίτ της Βενετίας– που αντιδρούσαν στον ανθρωπισμό και στη χριστιανική παράδοση του Κουζάνου και του πάπα Πίου Β’ και ήθελαν τον άνθρωπο οικονομικό ζώο. Μάλιστα, από τα μέσα του 16ου αιώνα και μετά, η εβραϊκή ελίτ της Βενετίας είχε έναν ακόμη λόγο να ασφυκτιά και να αισθάνεται ανασφάλεια στη Βενετία και να αναζητεί έξοδο στο Λονδίνο. Σημαντικά μέλη της βενετικής οικονομικής ολιγαρχίας ήταν Εβραίοι, οι οποίοι είχαν γίνει τόσο ισχυροί ώστε, στις 29 Μαρτίου 1516, η Δημοκρατία της Βενετίας έκρινε αναγκαίο να θεσπίσει με διάταγμα την οργάνωση της εβραϊκής κοινότητας της Βενετίας και να δημιουργήσει εβραϊκά «γκέτο».

Από τον 17ο αιώνα και μετά, το Λονδίνο γίνεται το νέο χρηματοοικονομικό κέντρο της διεθνούς ολιγαρχίας και συμβαίνουν μια σειρά σοβαρές κοινωνικές μεταβολές στα Βρετανικά Νησιά, μεταξύ των οποίων και η αντικατάσταση του βασιλικού Οίκου των Στιούαρτ από την Ανοβεριανή Δυναστεία καθώς και η μετάλλαξη της βρετανικής Μασονίας (υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς του Λονδίνου και του Ουέστμινιστερ του 1717), από μια ανθρωπιστική αδελφότητα, σε μια κοινωνική λέσχη στην υπηρεσία του νέου κατεστημένου και σε ευθεία αντιπαράθεση με το Βατικανό. Σταδιακά και ιδίως μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η βενετική ολιγαρχία, από το Λονδίνο, επεκτείνεται δυναμικά στις ΗΠΑ και εγκαθιδρύει και εκεί την κυριαρχία της.

Μέθοδος δράσης

Αυτό που ονομάζουμε βενετική ολιγαρχία ή βενετική κλίκα, δηλαδή το «βαθύ σύστημα» του Δυτικού ολιγαρχικού φαινομένου των τελευταίων 500 ετών, οπουδήποτε και αν βρίσκεται γεωγραφικά πιστεύει στον επιστημολογικό πόλεμο. Η βενετική κλίκα γνωρίζει ότι οι ιδέες είναι ισχυρότερα όπλα από ό,τι τα πυροβόλα όπλα, οι στόλοι και οι βόμβες. Για να εξασφαλίσουν την ευρεία αποδοχή των αυτοκρατορικών ιδεών τους, τα μέλη της βενετικής κλίκας επιδιώκουν να ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκέπτονται. Αν μπορείς να ελέγξεις τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκέπτονται μπορείς να ελέγξεις τις αντιδράσεις τους στα γεγονότα, οποιαδήποτε και αν είναι αυτά τα γεγονότα. Γι’ αυτό έχει ζωτική σημασία για τη βενετική κλίκα να ελέγχει τη φιλοσοφία και ιδίως την επιστήμη, δηλαδή τα πεδία στα οποία οι ανθρώπινες δυνάμεις του υποθετικοπαραγωγικού συλλογισμού και του δημιουργικού λόγου λειτουργούν ως η δύναμη εκείνη που επιφέρει βελτιώσεις στη φυσική τάξη.

Η βενετική κλίκα αντιτίθεται στην ανθρωπιστική αισιοδοξία που βασίζεται στην επιστήμη και την τεχνολογία. Γι’ αυτό οι εκπρόσωποι της βενετικής κλίκας αφενός θέλουν να διαχειρίζονται σε κλειστό κύκλο την επιστήμη και την τεχνολογία, αφετέρου να παρουσιάζουν το ανθρώπινο είδος ως ένα προβληματικό είδος για τον πλανήτη Γη, επικαλούμενοι διάφορα οικολογικά ζητήματα και περιβαλλοντικά προβλήματα, ζητήματα υγείας, ζητήμητα διατροφής και βεβαίως το περιβόητο ζήτημα του υπερπληθυσμού. Με αυτόν τον τρόπο αφενός υποβιβάζουν οντολογικά τον άνθρωπο σε ένα από τα πολλά βιολογικά είδη του οικοσυστήματος του πλανήτη, αφετέρου επικαλούνται τις ανάγκες και τα προβλήματα του πλανήτη για να επιβάλλουν την αυτοκρατορική ατζέντα τους. Αυτό είναι το βασικό εξουσιαστικό μυστικό πίσω από τις θεωρίες περί πράσινης ανάπτυξης και οικολογίας που προωθεί η σύγχρονη ολιγαρχία.

Κατ’ επέκταση οι σύγχρονοι εκπρόσωποι της βενετικής κλίκας, υποβιβάζοντας τον άνθρωπο σε μια περίπτωση του βιολογικού γίγνεσθαι, και, αποκρύπτοντας ότι η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα της οικονομίας, επιχειρούν να κάνουν τον άνθρωπο δεκτικό σε ζωώδεις μορφές μεταχείρισης, όπως είναι η φτωχοποίηση, τα κρατικά σχέδια οικονομικής σταθεροποίησης, η υποβάθμιση των όρων εργασίας, η μετατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος σε σκιά του εαυτού του, διάφορα μέτρα βιολογικού ελέγχου του πληθυσμού, η χειραγώγηση των τροφίμων, του νερού και της ενέργειας, το τσιπάρισμα του ανθρωπίνου είδους, σαν να πρόκειται για κοπάδι ζώων φάρμας, κ.ο.κ.

Ο ρόλος και η εξέλιξη της τρομοκρατίας

Για μερικούς αιώνες, δηλαδή από το 1200 μ.Χ. μέχρι περίπου το 1600 μ.Χ., η κορυφαία μυστική υπηρεσία που χρησιμοποιούσε την τρομοκρατία ως εργαλείο άσκησης κρατικής πολιτικής βρισκόταν στη Βενετία. Όπως προαναφέραμε, η βενετική ολιγαρχία μετέφερε την έδρα της στην Αγγλία και, ύστερα, μέσω του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου, επιβλήθηκε και στις ΗΠΑ. Υπάρχει λοιπόν μια δομική συνέχεια μεταξύ της βενετικής ολιγαρχίας και της ολιγαρχίας που διαμορφώθηκε στην Αγγλία από τον 17ο αιώνα και μετά. Μάλιστα η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ Α’ (1533-1603) ήταν τόσο υπερήφανη για τις μυστικές υπηρεσίες της ώστε απεικονίζεται στο πορτρέτο της που φέρει την ονομασία «Rainbow Portrait» και αποδίδεται στον ζωγράφο  Isaac Oliver να έχει στα φορέματά της διάφορα σχέδια ματιών και αυτιών και ένα μεγάλο σχέδιο φιδιού στο χέρι της.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με ένα σύμβολο των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών. Σε αυτήν την περίοδο, η μεγαλύτερη προβοκάτσια των μυστικών υπηρεσιών ήταν η λεγόμενη υπόθεση Γκάι Φοκς (Guy Fawkes, 1570-1606). Σύμφωνα με τη γνωστή ιστορία ο Γκάι Φοκς ήταν  Άγγλος στρατιώτης και μέλος μιας ομάδας Ρωμαιοκαθολικών συνωμοτών, οι οποίοι οργάνωσαν τη «Συνωμοσία της Πυρίτιδας» στις 5 Νοεμβρίου 1605. Όμως η συνωμοσία ξεσκεπάστηκε πριν από την ολοκλήρωση του σχεδίου: ο Γκάι Φοκς και οι συνεργάτες του ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν και έπειτα από δίκη καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν για προδοσία και απόπειρα δολοφονίας του βασιλέα Ιάκωβου Α’ της Αγγλίας, της οικογένειάς του και των μελών της αριστοκρατίας, με την ανατίναξη του Παλατιού του Γουέστμινστερ, που στέγαζε το Βρετανικό Κοινοβούλιο. Έκτοτε η 5η Νοεμβρίου αποτελεί εθνική αργία στη Μεγάλη Βρετανία.

Η υπόθεση Γκάι Φοκς λειτούργησε ως στήριγμα της εθνικής ιδεολογίας που ήθελε να προωθήσει το βρετανικό κατεστημένο. Ενώ η τρομοκρατική συνωμοσία του Γκάι Φοκς ενορχηστρώθηκε από υπουργούς της αγγλικής κυβέρνησης ο Γκάι Φοκς χαρακτηρίστηκε ως Ρωμαιοκαθολικός τρομοκράτης, επειδή το τότε βρετανικό κατεστημένο ήθελε να στοχοποιήσει τον πάπα και την Ισπανία. Χρειαζόταν λοιπόν μια προβοκάτσια σε βάρος των Ρωμαιοκαθολικών.

Τον 17ο αιώνα μεταφέρθηκε στην Αγγλία η βενετική ολιγαρχία και μαζί με τη βενετική ολιγαρχία μεταφέρθηκαν στην Αγγλία και η τεχνογνωσία και οι μέθοδοι των μυστικών υπηρεσιών της βενετικής ολιγαρχίας, μεταξύ των οποίων και η μέθοδος της προβοκάτσιας (false flag).

Έκτοτε η τρομοκρατική προβοκάτσια γνωρίζει ιδιαίτερη ακμή και περνά ιστορικά από τις ακόλουθες φάσεις: 

1) Το πρώτο μισό του 19ου αιώνα η χαρακτηριστική μορφή προβοκατόρικων τρομοκρατικών επιχειρήσεων είναι εκείνη του Τζουζέπε Ματσίνι (Giuseppe Mazzini). Συνεργαζόμενος με το βρετανικό κατεστημένο ο Ματσίνι ήταν ένας ακραίος εθνικιστής Ιταλός ακτιβιστής και προβοκάτορας, ο οποίος είχε πάντοτε ένα στιλέτο στο γραφείο του για να το στρέψει εναντίον όποιου διαφωνούσε μαζί του. Οι Βρετανοί διαχειρίστηκαν την εθνικιστική τρομοκρατική προβοκάτσια για να υποθάλψουν διάφορες εξεγέρσεις στην Ιταλία και γενικά στον Νότο, μέχρι περίπου το 1848. Στις 7 Απριλίου 1848 ο Ματσίνι έφθασε στο Μιλάνο, όπου ο πληθυσμός είχε εξεγερθεί εναντίον της αυστριακής φρουράς και εγκατέστησε μια επαρχιακή κυβέρνηση. Ο Πρώτος Ιταλικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας άρχισε από τον βασιλέα του Πιεμόντε Κάρολο Αλβέρτο, ο οποίος επιχείρησε να αξιοποιήσει την εξέγερση του Μιλάνου αλλά απέτυχε. Τελικά, ο Ματσίνι, ο οποίος ποτέ δεν ήταν δημοφιλής στο Πιεμόντε, διότι ήθελε να γίνει ανεξάρτητο κράτος η Λομβαρδία αντί του Πιεμόντε, εγκατέλειψε το Μιλάνο και πήγε στην Ελβετία μαζί με τον Γκαριμπάλντι.

2) Μετά από την τρομοκρατική προβοκάτσια τύπου Ματσίνι γεννιέται η ανάγκη για τη δημιουργία μιας νέας μορφής τρομοκρατικής προβοκάτσιας, αυτή τη φορά μη εθνικιστικής. Το είδωλο της νέας μορφής τρομοκρατικής προβοκάτσιας είναι ο Μιχαήλ Μπακούνιν (Michael Bakunin), ο γνωστός αναρχικός του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Αντί για έναν εθνικιστή ως είδωλο της τρομοκρατικής προβοκάτσιας, τώρα έχουμε έναν αναρχικό ως είδωλο της τρομοκρατικής προβοκάτσιας. Σε αυτήν τη νέα φάση της τρομοκρατικής προβοκάτσιας έχουμε μια σειρά πολιτικών δολοφονιών που πραγματοποιούνται από αναρχικούς. Έτσι λοιπόν αναρχικοί προβοκάτορες δολοφούν τον Ρώσο τσάρο Αλέξανδρο Β’ (το 1881), αποπειρώνται να δολοφονήσουν τον Ναπολέοντα Γ’ της Γαλλίας (το 1855 και το 1858), δολοφονούν τον 25ο πρόεδρο των ΗΠΑ, Ουίλιαμ Μακίνλεϊ (William McKinley), κ.λπ. Επίσης, το 1903, έγινε απόπειρα δολοφονίας κατά του 26ου προέδρου των ΗΠΑ, Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ (Franklin Delano Roosevelt), επίσης υπό τον μανδύα της «αναρχίας».

3) Τη δεκαετία του 1960 εκδηλώνεται μια νέα μορφή τρομοκρατικής προβοκάτσιας, που δεν είναι ούτε εθνικιστική ούτε αναρχική. Πρόκειται για το φαινόμενο του «μοναχικού τρομοκράτη». Το ενσαρκώνει για πρώτη φορά ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ (Lee Harvey Oswald), ο οποίος δολοφόνησε τον 35ο πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζον Φ. Κένεντι (John F. Kennedy), το 1963, ενεργώντας, όπως είπε, μόνος του.

4) Επίσης, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη δεκαετία του 1970, έχουμε το φαινόμενο των «ανεξάρτητων» και «αριστερών» τρομοκρατικών οργανώσεων, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, η Φράξια Κόκκινος Στρατός, γνωστή και ως ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ, στη Γερμανία, κ.λπ. Αντίστοιχο φαινόμενο στις ΗΠΑ είναι η υποκοσμική μαχητική ομάδα των Γουέδερμεν (Weatherman), η επίσημη ονομασία της οποίας ήταν Weather Underground Organization. Αυτή η ομάδα ανήκε στη ριζοσπαστική Αριστερά, συνδεόταν με το κίνημα της «Μαύρης δύναμης» (Black power) και με τα κινήματα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, καταδίκαζε τον ρατσισμό, ενώ συγχρόνως υποστήριζε το δικαίωμα της ιδιαιτερότητας της λευκής φυλής. Ηγετικά στελέχη της ομάδας των Γουέδερμεν ήταν η πανεπιστημιακή καθηγήτρια Μπεναρντίν Ντορν (Bernardine Rae Dohrn) και ο πανεπιστημιακός καθηγητής Μπιλ Έιρς (Bill Ayers), στενοί φίλοι και μέντορες του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα.

5) Τη δεκαετία του 1970 έχουμε και τη σύγκρουση μεταξύ του Χένρι Κίσινγκερ (Henry Kissinger) και του Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο (Aldo Moro) για τον ρόλο του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος στην ιταλική κυβέρνηση. Σε εκείνο το σημείο παρεμβαίνουν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και δολοφονούν τον Μόρο, που ακολουθούσε μια μετριοπαθή χριστιανοδημοκρατική πολιτική εθνικής ενότητας. Βρισκόμαστε στην εποχή των «αριστερών» τρομοκρατικών οργανώσεων, που με τη δράση τους εξυπηρετούν, εν γνώση ή εν αγνοία τους, την πολιτική του ΝΑΤΟ, το οποίο είχε αναπτύξει πολλά σχέδια διαχείρισης «αριστερών» τρομοκρατών προβοκατόρων, όπως έχουμε εξηγήσει στο βιβλίο μας «Οι Μυστικοί Φάκελοι της Ακροδεξιάς και το Ελληνικό Κράτος», το οποίο έχει εκδοθεί από την εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο». Πληθώρα τρομοκρατικών ομάδων εκείνης της εποχής που μιλούσαν για τον Μάο, τον Τρότσκι και τον κομμουνισμό χειραγωγούνταν από μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ.

6) Τη δεκαετία του 1970 αναδεικνύεται και μια νέα μορφή τρομοκρατίας: η «αραβική τρομοκρατία». Χαρακτηριστική εκδήλωση αυτής της μορφής τρομοκρατίας είναι η παλαιστινιακή οργάνωση Μαύρος Σεπτέμβρης, η οποία κατέσφαξε την ισραηλινή αθλητική αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, το 1972. Δεν πρόκειται για «ισλαμική τρομοκρατία», αλλά για «αραβική τρομοκρατία», δηλαδή έχει καθαρά πολιτική ρητορική, και όχι θρησκευτική. Αυτή η τρομοκρατία ευνόησε ηθικά και πολιτικά τη σιωνιστική συνιστώσα του εβραϊσμού, εντός και εκτός του Ισραήλ.

7) Τη δεκαετία του 1980 κάνει την εμφάνισή της μια ακόμη νέα μορφή τρομοκρατίας: η «θρησκευτική» –εν προκειμένω «ισλαμική»– μορφή τρομοκρατίας. Στις 6 Οκτωβρίου 1981 η οργάνωση Αιγυπτιακή Ισλαμική Τζιχάντ δολοφόνησε τον Αιγύπτιο πρόεδρο Ανουάρ Σαντάτ. Αρχίζει λοιπόν μια νέα, μεγάλη και γεμάτη αιματηρή δράση μορφή τρομοκρατίας η οποία διενεργείται από «μουσουλμάνους φονταμενταλιστές», μεταξύ των οποίων και οι Ταλιμπάν και η Αλ Κάιντα, οι οποίοι όμως, ως επί το πλείστον, αποτελούν αντικείμενα διαχείρισης από μυστικές υπηρεσίες της Δύσης και του Ισραήλ, όπως έχουμε πολλές φορές, με σημαντικά ντοκουμέντα, εξηγήσει σε αυτήν την στήλη της εφημερίδας μας.

8) Επίσης, τη δεκαετία του 1990, κάνει την εμφάνισή της και μια ακόμη νέα μορφή τρομοκρατίας: η «ακροδεξιά» τρομοκρατία, με πρωτοπόρο τον ακροδεξιό Τίμοθι Μακβέι (Timothy McVeigh), ο οποίος πραγματοποίησε τη βομβιστική τρομοκρατική επίθεση στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ, στις 19 Απριλίου 1995, προκαλώντας τον θάνατο 168 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων. Άλλη χαρακτηριστική περίπτωση ακροδεξιού τρομοκράτη είναι εκείνη του Νορβηγού Άντερς Μπρέιβικ (Anders Behring Breivik), ο οποίος ανέπτυξε την τρομοκρατική του δράση στη Νορβηγία το 2011. Αυτό το φαινόμενο το έχουμε επίσης αναλύσει στο βιβλίο μας «Οι Μυστικοί Φάκελοι της Ακροδεξιάς και το Ελληνικό Κράτος», το οποίο έχει εκδοθεί από την εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο»