Oι αναλυτές του καναπέ

Συχνά, οι αναλυτές του καναπέ  αναλύουν σύντομα βιντεοκλίπ, επισημαίνοντας «εξειδικευμένα» τα πιθανά ελαττώματα μιας κατάστασης  χωρίς να κατανοούν τις όποιες περιπλοκές . Όταν τους ζητηθεί να δώσουν απαντήσεις  με βάση την επίσημη εκπαίδευσή τους, πέφτουν στην παγίδα να εκτιμούν τη γνώση τους  ως την απόλυτη δύναμη. Ωστόσο, ο δυναμικός «Πραγματικός Κόσμος» παρουσιάζει απροσδόκητες προκλήσεις που απαιτούν γρήγορη, προσαρμοστική λήψη αποφάσεων. Ενώ η εκπαίδευση είναι ωφέλιμη, η πραγματική της αξία αναδεικνύεται όταν εφαρμόζεται . Επομένως, «Η εφαρμοσμένη γνώση είναι δύναμη».

 Η πραγματικότητα δεν συμμορφώνεται  -πάντα-με τα βιβλία, χωρίς προδιαγεγραμμένες λύσεις. Οι προτιμήσεις των πελατών ενδέχεται να έρχονται σε σύγκρουση με τις καθιερωμένες διαδικασίες, απαιτώντας από τους «αναλαμβάνοντες « να διευκολύνουν τα μη συμβατικά αιτήματα.

Οι γνήσιοι επαγγελματίες, που χρησιμοποιούν τη γνώση που αποκτήθηκε από μαθήματα σε περιβάλλοντα τάξης, συνειδητοποιούν ότι η δυναμική του πραγματικού κόσμου δεν ευθυγραμμίζεται πάντα με τα βιβλία. Η αλληλεπίδραση με τους πελάτες είναι μια πολύπλοκη διαδικασία όπου οι προτάσεις υπερισχύουν των οδηγιών. Ωστόσο, σχεδόν όλοι  θα είχαν πει στον πελάτη τι δεν θα έκαναν. Η κριτική από ένα μακρινό πληκτρολόγιο διαψεύδεται  στο πεδίο. Η εποικοδομητική κριτική και η μάθηση από προηγούμενες εμπειρίες είναι ζωτικής σημασίας 

Είναι καιρός να αγκαλιάσουμε μια κουλτούρα μάθησης και όχι μια κουλτούρα υποτιθέμενης ανωτερότητας. Ας δώσουμε προτεραιότητα στη μάθηση έναντι της απόδοσης ευθυνών. Ας ενθαρρύνουμε με γνώσεις για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας. Ο κόσμος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης επιτρέπει σε διάφορους ειδικούς του καναπέ  να κρύβονται πίσω πληκτρολόγια η συμβόλαια φανταστικά η απίθανες εργασίες σε επικίνδυνο περιβάλλον η άλλη παπατζα !  Το χρησιμοποιούν για να κρύβονται πίσω από το γεγονός ότι δεν εργάζονται για καμία εταιρεία ή εταιρεία ασφάλειας ή τουλάχιστον όχι σταθερά που θα προσέφερε πολύτιμες γνώσεις στον «Πραγματικό κόσμο» σχετικά με τη ρευστότητα της προστασίας. Μια ενεργή εποικοδομητική προσέγγιση που προάγει το πλαίσιο, τη συνεργασία και τη συνεχή πρόοδο είναι απαραίτητη για την τήρηση των προτύπων  στην προστασία  και για τη διασφάλιση της ευημερίας όσων έχουν εμπιστευθεί τη φροντίδα τους.

O πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό…

O πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό…

Διαβάστε πως μοιάζει ένας πραγματικός πνιγμός. 

Είναι ένα άρθρο που ανατρέπει όσα ξέραμε ή όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για τον πνιγμό. 

Στην ουσία εξηγεί πώς ένας άνθρωπος μπορεί να πνίγεται δίπλα σου και εσύ να μην παίρνεις είδηση...

Kείμενο: 

Mario Vittone, Διασώστης – ειδικός σε θέματα θαλάσσιας ασφάλειας

Ο καινούριος καπετάνιος πήδηξε από το κατάστρωμα με τα ρούχα και άρχισε να κολυμπάει με ταχύτητα. 

Πρώην ναυαγοσώστης, κρατούσε τα μάτια του πάνω στο θύμα καθώς κατευθυνόταν προς το ζευγάρι που κολυμπούσε μεταξύ του αγκυροβολημένου σκάφους και της παραλίας.

«Νομίζω ότι νομίζει ότι πνίγεσαι» είπε ο άντρας στη σύζυγό του. 

Λίγο πριν κατάβρεχαν ο ένας τον άλλον και εκείνη είχε βάλει μια φωνή αλλά τώρα πια πάτωναν σε μία λωρίδα άμμου μέσα στη θάλασσα – το νερό τους έφτανε μέχρι το λαιμό.

 «Είμαστε εντάξει, τι στο καλό κάνει;» ρώτησε, λίγο ενοχλημένη. «Είμαστε εντάξει!» φώναξε ο σύζυγος, κάνοντάς του νόημα να φύγει αλλά ο καπετάνιος συνέχισε να κολυμπάει γρήγορα. 

«Κουνηθείτε!» φώναξε καθώς πέρασε μεταξύ των έκπληκτων ιδιοκτητών του σκάφους.

Ακριβώς πίσω τους, ούτε καν στα τρία μέτρα, η εννιάχρονη κόρη τους πνιγόταν. 

Ασφαλής πάνω από την επιφάνεια του νερού, στα χέρια του καπετάνιου, ξέσπασε σε δάκρια. «Μπαμπά!»

Πώς ο καπετάνιος ήξερε – από 15 μέτρα απόσταση – αυτό που ο πατέρας δεν μπορούσε να αναγνωρίσει από τα 3 μόνο; 

Ο πνιγμός δεν είναι η βίαιη κραυγή βοήθειας με το χτύπημα των χεριών στο νερό, όπως νομίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. 

Ο καπετάνιος ήταν εκπαιδευμένος από ειδικούς να αναγνωρίζει τον πνιγμό και είχε μακροχρόνια εμπειρία.

Ο πατέρας από την άλλη, είχε μάθει πώς μοιάζει ο πνιγμός βλέποντας τηλεόραση.

Αν περνάτε χρόνο στο νερό ή κοντά στο νερό (όπως όλοι μας) τότε θα πρέπει να βεβαιωθείτε ότι τόσο εσείς, όσο και το πλήρωμά σας, γνωρίζετε τι να προσέχετε όταν κάποιος μπαίνει στο νερό. 

Μέχρι τη στιγμή που είπε εκείνο το γεμάτο δάκρυα «μπαμπά», το κορίτσι δεν είχε κάνει κανέναν θόρυβο. 

Καθώς είμαι κι εγώ πρώην ναυαγοσώστης, η ιστορία αυτή δεν με εξέπληξε καθόλου.

Ο πνιγμός είναι σχεδόν πάντα ένα απατηλά ήσυχο περιστατικό. 

Το κούνημα των χεριών, το χτύπημα του νερού, οι φωνές και οι «εντυπωσιακές» ενδείξεις που έχουμε εκπαιδευτεί μέσω τηλεόρασης να περιμένουμε, σπάνια συναντώνται στην πραγματική ζωή.

Η Ενστικτώδης Αντίδραση Πνιγμού (Instinctive Drowning Response) – όπως ονομάστηκε από τον Francesco A. Pia, Ph.D. είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι για να αποφύγουν την πραγματική ή την εκλαμβανόμενη ως πραγματική ασφυξία μέσα στο νερό. 

Και δε μοιάζει με αυτή που περιμένουν οι περισσότεροι. 

Υπάρχει ελάχιστο πιτσίλισμα, καθόλου κούνημα χεριών ή φωνές ή κάλεσμα για βοήθεια οποιουδήποτε είδους.

Για να πάρετε μια ιδέα από το πόσο ήσυχος και ήρεμος μπορεί να φαίνεται απ’ έξω ο πνιγμός, σκεφτείτε το εξής: 

Είναι η υπ’ αριθμόν δύο αιτία θανάτου από ατύχημα στα παιδιά 15 ετών και κάτω (αμέσως μετά από τα ατυχήματα με αυτοκίνητα). 

Από τα 750 παιδιά που θα πνιγούν μέσα στην επόμενη χρονιά, τα 375 από αυτά θα βρίσκονται σε απόσταση 23 μέτρων από κάποιον γονέα ή άλλον ενήλικα. 

Στο 10% από αυτούς τους πνιγμούς, ο ενήλικας παρακολουθεί χωρίς να έχει ιδέα τι συμβαίνει. 

Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.

Ο Dr. Pia, σε ένα άρθρο του περιοδικού  On Scene της Ακτοφυλακής, περιέγραψε την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού ως εξής:

1. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν είναι σωματικά σε θέση να φωνάξουν για βοήθεια. 

Το αναπνευστικό σύστημα έχει σχεδιαστεί για την αναπνοή. 

Η ομιλία είναι δευτερεύουσα λειτουργία. 

Πρέπει να επιτελείται η αναπνοή, πριν λάβει χώρα η ομιλία.

2. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται βουλιάζει και βγαίνει πάνω από την επιφάνεια του νερού εναλλάξ. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται δε μένει αρκετή ώρα πάνω από το νερό ώστε να μπορέσουν να εκπνεύσουν, να εισπνεύσουν και να φωνάξουν για βοήθεια. 

Όταν το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται είναι πάνω από την επιφάνεια του νερού, εκπνέουν και εισπνέουν γρήγορα ενώ το στόμα τους αρχίζει να βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια του νερού.

3. Οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια.

 Η φύση τους αναγκάζει ενστικτωδώς να εκτείνουν τα χέρια τους πλαγίως και να πιέσουν προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού. 

Πιέζοντας προς τα κάτω την επιφάνεια του νερού χρησιμοποιούν το σώμα τους ως μοχλό ώστε να μπορέσουν να βγάλουν το στόμα τους έξω από το νερό για να αναπνεύσουν.

4. Κατά τη διάρκεια της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να ελέγξουν τις κινήσεις των χεριών τους. 

Από άποψη φυσιολογίας οι άνθρωποι που πνίγονται και αγωνίζονται στην επιφάνεια του νερού δεν μπορούν να σταματήσουν να πνίγονται και να εκτελέσουν τις κινήσεις που θα ήθελαν, όπως να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια, να κινηθούν προς έναν διασώστη ή να απλώσουν τα χέρια για να πιάσουν εξοπλισμό διάσωσης.

5. Από την αρχή ως το τέλος της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού τα σώματα των ανθρώπων παραμένουν σε όρθια θέση στο νερό, χωρίς κανένα ίχνος υποστηρικτικών λακτισμάτων με τα πόδια. 

Αν δεν διασωθούν από έναν εκπαιδευμένο ναυαγοσώστη, οι άνθρωποι που πνίγονται μπορούν να παλέψουν στην επιφάνεια του νερού μόνο από 20 ως 60 δευτερόλεπτα πριν να βουλιάξουν.

[Πηγή: On Scene Magazine: Fall 2006 (page 14)]

Αυτό δε σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που φωνάζει για βοήθεια και κάνει απότομες και σπασμωδικές κινήσεις δεν αντιμετωπίζει σοβαρό θέμα –  βρίσκεται σε αγχώδη κατάσταση στο νερό.  

Χωρίς να είναι πάντα παρούσα πριν την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού η αγχώδης κατάσταση στο νερό δε διαρκεί πολύ – αλλά αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στον πραγματικό πνιγμό, τα θύματα αυτά είναι ακόμα σε θέση να βοηθήσουν στη διάσωσή τους. 

Μπορούν να πιάσουν σκοινιά διάσωσης, σωσίβια, κ.λ.π.

Δώστε επίσης προσοχή τα εξής σημάδια πνιγμού:

Κεφάλι χαμηλά στο νερό, στόμα στο επίπεδο της επιφάνειας του νερού

Κεφάλι που γέρνει προς τα πίσω, στόμα ανοιχτό

Βλέμμα παγωμένο και άδειο, που δεν μπορεί να εστιάσει

Μάτια κλειστά

Μαλλιά πάνω στο μέτωπο ή στα μάτια

Δε χρησιμοποιούν πόδια – σε κάθετη θέση

Ασθμαίνουν ή αγκομαχούν

Προσπαθούν να κολυμπήσουν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά δεν τα καταφέρνουν

Προσπαθούν να γυρίσουν ανάσκελα

Φαίνεται σαν να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν σε μία αόρατη σκάλα.

Έτσι αν κάποιος από το πλήρωμα πέσει στη θάλασσα και όλα φαίνονται ΟΚ – μην είστε τόσο σίγουροι. 

Καμιά φορά η πιο συνηθισμένη ένδειξη ότι κάποιος πνίγεται είναι ότι δεν μοιάζει να πνίγεται. 

Μπορεί να φαίνεται σαν να κολυμπά όρθιος κουνώντας χέρια και πόδια κοιτάζοντας προς στο κατάστρωμα.

Ένας καλός τρόπος για να σιγουρευτείτε; 

Ρωτήστε τον «Είσαι εντάξει;» 

Αν είναι σε θέση να απαντήσει, προφανώς είναι. 

Αν σας κοιτάξει με ένα άδειο βλέμμα, μπορεί να έχετε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα για να τον φτάσετε. 

Και γονείς – τα παιδιά που παίζουν στο νερό κάνουν φασαρία. Αν τυχόν ησυχάσουν, τα πλησιάζετε για να μάθετε γιατί.

Πηγές: superdad.graspaonline.g

Νευρώνες επιθετικότητας του εγκεφάλου

 Νεαρός Έλληνας ερευνητής ρίχνει φως στους νευρώνες επιθετικότητας του εγκεφάλου

Τους εγκεφαλικούς βιολογικούς μηχανισμούς πίσω από την επιθετική συμπεριφορά φωτίζει μια νέα επιστημονική έρευνα με επικεφαλής έναν νέο Έλληνα ερευνητή της διασποράς.Η επιθετικότητα είναι μια συμπεριφορά που συναντάται σε όλο το ζωικό βασίλειο και είναι παρούσα στον άνθρωπο από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Όπως όλες οι συμπεριφορές, η επιθετικότητα πηγάζει από τον εγκέφαλο. Μέχρι σήμερα όμως παραμένει σε μεγάλο βαθμό μυστήριο η «ταυτότητα» των συγκεκριμένων νευρώνων που εμπλέκονται στην επιθετική συμπεριφορά.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον Στέφανο Σταγκουράκη του Τμήματος Νευροεπιστήμης του ιατρικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, οι οποίοι πειραματίστηκαν με αρσενικά ποντίκια και έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροεπιστήμης Nature Neuroscience, ανακάλυψαν ότι μια προηγουμένως άγνωστη ομάδα νευρώνων (PMv), που βρίσκεται στον υποθάλαμο του εγκεφάλου, παίζει ρόλο-κλειδί στην έναρξη και την οργάνωση της επιθετικότητας.Μάλιστα, ο Σταγκουράκης και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν στους συγκεκριμένους νευρώνες τη σύγχρονη τεχνική της οπτογενετικής («χειραγώγηση» των γονιδίων μέσω φωτός) και κατάφεραν να ελέγξουν την επιθετικότητα των πειραματόζωων, ενεργοποιώντας ή αναστέλλοντας τη δράση αυτών των εγκεφαλικών κυττάρων. Έτσι, είτε ώθησαν τα ποντίκια να επιτεθούν είτε αντίθετα «φρέναραν» μια επίθεσή τους.Τα αρσενικά ποντίκια, όπως και άλλα ζώα, συχνά επιτίθενται το ένα στο άλλο με στόχο να επιβληθούν ως ανώτερα στην άτυπη ιεραρχία της κοινωνίας τους. Οι ερευνητές κατόρθωσαν να αντιστρέψουν τους ρόλους, με το να αναστείλουν τη δραστηριότητα των συγκεκριμένων νευρώνων στα κυριαρχικά πειραματόζωα και αντίστροφα να ενεργοποιήσουν τα ίδια εγκεφαλικά κύτταρα στα υποτακτικά ποντίκια, με αποτέλεσμα να επιβεβαιωθεί το ρητό του Ευαγγελίου «ούτως έσονται οι έσχατοι πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι»!«Βρήκαμε ότι ακόμη και μια σύντομης διάρκειας ενεργοποίηση αυτών των νευρώνων (PMv) μπορεί να πυροδοτήσει μια παρατεταμένη έξαρσή τους, πράγμα το οποίο πιθανώς εξηγεί κάτι που όλοι αναγνωρίζουμε, ότι μετά τη λήξη μιας φιλονικίας το αίσθημα του ανταγωνισμού μπορεί να παραμείνει για πολλή ώρα» δήλωσε κ. ο Σταγκουράκης.

Ο Έλληνας ερευνητής σπούδασε μοριακή βιολογία και βιοτεχνολογία στο ΤΕΙ Κρήτης (2005-2009), έκανε μεταπτυχιακά στο Τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τώρα διεξάγει διδακτορική έρευνα στο Ινστιτούτο Καρολίνσκα.

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Η πρώτη απαγωγή της τίγρης στη σύγχρονη ιστορία ήταν το 1972.

 Η πρώτη απαγωγή της τίγρης στη σύγχρονη ιστορία ήταν το 1972.

Ο διευθυντής της τράπεζας NatWest στο Sunbury, Middlesex, απήχθη και κρατήθηκε όμηρος με την οικογένειά του τη νύχτα στο κοντινό Surbiton. Νωρίς το πρωί τον οδήγησαν στην τράπεζα όπου τον υποχρέωσαν να τους παραδώσει όλα τα χρήματα  Καθώς οι υπάλληλοι εμφανίστηκαν στην εργασία τους, βρήκαν όλη την οικογένεια στο εσωτερικό και το χρηματοκιβώτιο άδεια  Ο John O'Connor, πρώην επικεφαλής της Flying Squad, αναφέρει : "Όταν η τράπεζα NatWest ληστεύονταν , ο κλάδος της ασφάλειας ήταν λίγο «φτωχός» γι 'αυτό, επειδή όλοι αισθάνθηκαν ευάλωτοι σ' αυτό,έθεσαν ως στόχο την ανάπτυξη μεθόδων αντιμετώπισης . Η δεύτερη μεγαλύτερη ληστεία  με την ιδία μέθοδο ήταν η ληστεία στην Securitas . Ο διευθυντής του κτηρίου όπου φυλάσσονταν τα χρήματα  , Colin Dixon, απήχθην από τη συμμορία μαζί με τη γυναίκα και το παιδί του.Οι εγκληματίες γνώριζαν ότι ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά είναι τα τείχη γύρω από μια τράπεζα ή αποθήκη μετρητών, πόσες κάμερες CCTV υπάρχουν και πόσο περίπλοκοι είναι οι ηλεκτρονικοί κωδικοί για τους θησαυρούς, ο αδύναμος κρίκος θα είναι πάντα ένας άνθρωπος διευθυντής της  Securitas στο Tonbridge, Colin Dixon, ήταν ο αδύναμος κρίκος. Αυτό δεν οφειλόταν σε κανένα εγγενές ελάττωμα στον χαρακτήρα του, αλλά απλώς και μόνο ήταν ευάλωτος επειδή ήταν οικογενειάρχης  άνθρωπος που φρόντισε για τη γυναίκα και τα παιδιά του.Τη νύχτα της 21ης Φεβρουαρίου 2006, ξεκίνησαν το σχέδιο τους Ο  Dixon σταμάτησε σε έναν ήσυχο επαρχιακό δρόμο στο μέσο της διαδρομής του για το σπίτι του από δύο άνδρες που παρουσιάστηκαν ως  αστυνομικοι.Τον απήγαγαν  και τον οδήγησαν σ ένα αγρόκτημα κοντά στο Staplehurst που χρησιμοποιούσαν οι ληστές ως βάση.Αλλα μέλη της συμμορίας πήγαν στο σπίτι του και άρπαξαν την γυναίκα του κ το παιδί του  Γνωρίζοντας ότι η οικογένειά του κρατείται όμηρος, ο Dixon αναγκάστηκε να βοηθήσει τους ληστές να αποκτήσουν πρόσβαση στην εταιρεία . Πέντε άνθρωποι έχουν καταδικαστεί για τη ληστεία στην Securitas ένας εκ τον οποίων ήταν εργαζόμενος στην εταιρεία και στο κτήριο 

Μορφές τεχνοεποπτείας στην σύγχρονη αντεγκληματική πολιτική.

 Μορφές τεχνοεποπτείας στην σύγχρονη αντεγκληματική πολιτική. Η περίπτωση των «καμερών που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί» (Police Body-Worn Cameras)

Εριφύλη Μπακιρλή

Δρ. Εγκληματολογίας Παντείου Πανεπιστημίου

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2021

Μορφές τεχνοεποπτείας στην σύγχρονη αντεγκληματική πολιτική. Η περίπτωση των «καμερών που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί» (Police Body-Worn Cameras)

Εισαγωγή

Η χρήση της τεχνολογίας στην παρακολούθηση ξεκίνησε τη δεκαετία του ’90 για να εξαπλωθεί πολύ γρήγορα σε παγκόσμιο επίπεδο. Με τη χρήση των νέων τεχνολογιών στην υπηρεσία της πρόληψης της εγκληματικότητας, καταργείται η έννοια του χώρου και του χρόνου, αφού πλέον ο έλεγχος πραγματοποιείται από απόσταση και είναι αυτοματοποιημένος.[1] Χάρη στα κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης, τα λοιπά τηλεπικοινωνιακά συστήματα και τις βάσεις δεδομένων, ο χρόνος και ο τόπος σχετικοποιούνται, επειδή οι πληροφορίες που καταγράφονται μεταφέρονται τάχιστα σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη.[2] Υποστηρίζεται δε από πολλούς ερευνητές ότι από την εξατομικευμένη επιτήρηση των αρχών του 20ου αιώνα φθάσαμε στη μαζική επιτήρηση (mass surveillance)[3] ή ρευστή επιτήρηση (liquid surveillance)[4] ή μεταμοντέρνα επιτήρηση[5] των μετανεωτερικών κοινωνιών.[6]

Μορφές τεχνοεποπτείας βλέπουμε να χρησιμοποιούνται σε όλο το φάσμα της σύγχρονης αντεγκληματικής πολιτικής,[7] από την παρακολούθηση υπόπτων και καταδικασθέντων μέχρι την παρακολούθηση και απλών πολιτών. Στο πλαίσιο της παρούσας μελέτης, θα ασχοληθούμε με την επιτήρηση που ασκείται μέσω των καμερών παρακολούθησης και πιο ειδικά εκείνων που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί (police body-worn cameras, BWCs).

H επίδραση της τεχνολογίας κατά την εκτέλεση του αστυνομικού έργου αποτελεί συνάρτηση διαφόρων παραγόντων, όπως το οργανωτικό και τεχνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο υιοθετείται η τεχνολογία. Επιπλέον, βλέπουμε συχνά ότι η τεχνολογία δεν είναι αρκετή για να υποκαταστήσει τις παραδοσιακές μορφές αστυνόμευσης (π.χ. της αντιδρασιακής αστυνόμευσης/reactive policing) προς περισσότερο αποκεντρωμένες πολιτικές αστυνόμευσης (π.χ. της κοινοτικής αστυνόμευσης, της αστυνόμευσης προσανατολισμένης στο πρόβλημα ή εκείνης των εγκληματικά βεβαρημένων περιοχών). Βλέπουμε, για παράδειγμα, πως η χρήση των νέων πληροφοριακών τεχνολογιών προσαρμόζεται με τέτοιο τρόπο στις επιμέρους αστυνομικές υπηρεσίες ανά τον κόσμο ώστε να διευκολύνεται περισσότερο η επέμβαση της αστυνομίας σε κάποιο συμβάν και η εξιχνίαση των ήδη τετελεσμένων αδικημάτων παρά η υιοθέτηση πρακτικών για την αποτροπή πιθανών εγκληματικών περιστατικών.[8] Έτσι, η έμφαση παραμένει στον κατασταλτικό και όχι στον προληπτικό/ρυθμιστικό ρόλο της αστυνομίας.

2. Φορητό σύστημα επιτήρησης από τους αστυνομικούς (Police Body-Worn Cameras, BWC): πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα

Βασικό αντικείμενο ανάλυσης στην παρούσα μελέτη είναι οι κάμερες που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί ως τεχνολογική καινοτομία στο πεδίο της σύγχρονης αστυνόμευσης, της οποίας η εφαρμογή υπαγορεύτηκε υπό την πίεση πλήθους παραγόντων που θα εξετάσουμε πιο κάτω. Ιδίως κατά την τελευταία δεκαετία, βλέπουμε τη βιντεοσκόπηση ήχου και εικόνας σε πραγματικό χρόνο (real time) κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των αστυνομικών καθηκόντων να επεκτείνεται με εξαιρετικά ταχείς ρυθμούς σε πολλές αστυνομικές υπηρεσίες ανά τον κόσμο. Το δε βιντεοσκοπημένο υλικό δύναται να αποθηκευτεί και να χρησιμοποιηθεί ετεροχρονισμένα.[9]

Οι υποστηρικτές της χρήσης καμερών κάνουν λόγο για μια σειρά πλεονεκτημάτων που παρουσιάζει, μερικά από τα οποία είναι: η βελτίωση της σχέσης αστυνομίας-πολιτών, η ενίσχυση της εμπιστοσύνης των πολιτών στην αστυνομία, η μειωμένη αντίσταση των πολιτών απέναντι στην αστυνομική εξουσία και η εν γένει θετική επίδραση των καμερών στη συμπεριφορά των πολιτών (civilizing effect), η μειωμένη χρήση αστυνομικής δύναμης και βίας κατά τη διάρκεια ένοπλων συμπλοκών με πολίτες, η αυξημένη λογοδοσία από μέρους των αστυνομικών όσον αφορά το έργο που καλούνται να επιτελέσουν μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας και της διαφάνειας, κ.ο.κ.. Ακόμη, ορισμένοι μελετητές του φαινομένου κάνουν λόγο για αύξηση τόσο της αποτελεσματικότητας όσο και της αποδοτικότητας της αστυνομίας λόγω της άμεσης καταγραφής του συμβάντος τη στιγμή που διαδραματίζεται (άμεση καταγραφή των μαρτυριών του θύματος, του δράστη και των λοιπών μαρτύρων, ακριβέστερη συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, κ.λπ.). Κάποιες άλλες μελέτες κάνουν λόγο για προστασία των αστυνομικών από πιθανούς τραυματισμούς κι επιθέσεις κατά τη διάρκεια εκτέλεσης του έργου τους, καθώς και από αβάσιμες καταγγελίες πολιτών εις βάρος τους.[10] Οι κάμερες μπορούν να αποτρέψουν περιστατικά μη συμμόρφωσης και να δράσουν προληπτικά απέναντι στο έγκλημα, υπό τον φόβο βέβαιης σύλληψης και μετέπειτα καταδίκης του δράστη εξαιτίας της οπτικοακουστικής καταγραφής της συμπεριφοράς του (με την προϋπόθεση βέβαια ο ίδιος να γνωρίζει από πριν ότι βιντεοσκοπείται).[11] Πιο ειδικά, οι κάμερες που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί έχουν την «έμφυτη» ικανότητα να διευκολύνουν την ανάλυση του χωροχρόνου του εγκλήματος, ιδίως εξαιτίας του γεγονότος πως δεν είναι στατικές, όπως τα κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης/CCTV. Έτσι, οι φορητές κάμερες μπορούν να προσαρμόζονται δυναμικά στον χώρο και τον χρόνο κάθε φορά, να δρουν «προγνωστικά» παρέχοντας σημαντικές πληροφορίες για περιοχές με υψηλή εγκληματικότητα.[12]

Ο White (2014) επισημαίνει τέσσερα βασικά πλεονεκτήματα των BWC: α) ενίσχυση της διαφάνειας και ως εκ τούτου της νομιμότητας εντός της οποίας επιτελείται το αστυνομικό έργο, β) βελτίωση της συμπεριφοράς τόσο των αστυνομικών υπαλλήλων όσο και των πολιτών και μεγαλύτερη ευελιξία/επιδεξιότητα στον χειρισμό των εκατέρωθεν καταγγελιών, γ) συλλογή περισσότερων και ακριβέστερων αποδεικτικών στοιχείων από την αστυνομία στον τόπο τέλεσης του συμβάντος τη στιγμή που διαδραματίζεται αυτό, και δ) συνδρομή του βιντεοσκοπημένου υλικού στην περαιτέρω εκπαίδευση των αστυνομικών και στη μελλοντική υιοθέτηση καλών πρακτικών στον κλάδο.[13]

Από την άλλη πλευρά, έχει ασκηθεί κριτική στην τεχνολογική αυτή πρακτική, κυρίως όσον αφορά θέματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής είτε του ατόμου που φέρει την κάμερα πάνω του, εν προκειμένω του αστυνομικού υπαλλήλου, είτε εκείνου που καταγράφεται από αυτήν (π.χ. του θύματος, του κατηγορουμένου, των μαρτύρων, κ.ά.). Οι κριτικές εστιάζουν επίσης στο υψηλό κόστος αγοράς και συντήρησης του απαραίτητου τεχνολογικού εξοπλισμού, της εκπαίδευσης των αστυνομικών υπαλλήλων και της εφαρμογής κατάλληλων προτύπων λειτουργίας όσον αφορά τον έλεγχο και τη χρήση του βιντεοσκοπημένου υλικού. Σύμφωνα με μελέτες, αρκετοί αστυνομικοί εμφανίζονται ιδιαιτέρως διστακτικοί στο να χρησιμοποιήσουν κάποια μορφή «νόμιμης βίας», ακόμη και όταν αυτό κρίνεται απολύτως αναγκαίο, υπό τον φόβο μήπως κατηγορηθούν από την κοινή γνώμη μετά τη διαρροή της βιντεοσκόπησης στα ΜΜΕ μέσω των καμερών που φέρουν πάνω τους. Επιπλέον, υπαρκτό είναι το ενδεχόμενο, σύμφωνα με αυτή την οπτική, να αυξηθεί ο κίνδυνος επίθεσης σε αστυνομικούς εξαιτίας του ότι φέρουν πάνω τους κάμερα, κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των καθηκόντων τους.[14]

Παρά τις όποιες κριτικές έχουν ασκηθεί, οι εκάστοτε υπηρεσίες επιβολής του νόμου αναμένεται να συνεχίσουν να επενδύουν σε αυτή την τεχνολογική πρακτική. Να σημειωθεί πως η χρήση των καμερών που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί είναι ένα μέτρο που εφαρμόστηκε πρώτα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τον Καναδά στα μέσα της δεκαετίας 2000, αλλά σε σαφώς μικρότερη έκταση σε σχέση με τις ΗΠΑ. Μια σειρά από περιστατικά κατάχρησης αστυνομικής βίας απέναντι σε Αφροαμερικανούς (κυρίως) πολίτες[15] οδήγησε τις κυβερνήσεις Ομπάμα και Τραμπ να επενδύσουν σε πολιτικές αστυνόμευσης οι οποίες αφενός μεν θα έθεταν την αστυνομική δράση υπό καθεστώς διαρκούς λογοδοσίας και αφετέρου θα αποκαθιστούσαν την εύθραυστη σχέση της αστυνομίας με τους πολίτες. Σε κάθε περίπτωση, η αστυνομία ως θεσμός έπρεπε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του κοινού και η αστυνομική κουλτούρα να μετατραπεί από κουλτούρα που θέλει τον αστυνομικό «πολεμιστή» του εγκλήματος, σε κουλτούρα που τον θέλει «προστάτη» των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των πολιτών[16]. Οι BWCs αποτέλεσαν σημαντικό εργαλείο προς τούτο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η έμφαση έπρεπε να δοθεί στις κοινοτικές συνεργασίες (community partnerships) και στην ανάπτυξη στρατηγικών προσανατολισμένων στο πρόβλημα (problem-oriented strategies) για τη διαχείριση της αταξίας και του εγκλήματος. Παράλληλα, έπρεπε να εγκαταλειφθούν οι στρατιωτικού τύπου αστυνομικές επιχειρήσεις για την περιστολή του εγκληματικού φαινομένου.

Έτσι, το 2014, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα επέβλεψε τη δημιουργία της Προεδρικής Ομάδας Δράσης για την Αστυνόμευση του 21ου αιώνα (President’s Task Force on 21st Century Policing) και πρότεινε την χρηματοδότηση των αστυνομικών δυνάμεων της χώρας από το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τρία χρόνια ώστε να εφοδιασθούν με 50 χιλ. κάμερες. H ίδια πολιτική στο πεδίο της αστυνόμευσης συνεχίστηκε και επί προεδρίας Τραμπ, με ακόμη μεγαλύτερη χρηματοδότηση.[17] Υπολογίζεται ότι μέχρι τον Μάϊο του 2015 τουλάχιστον 30 αμερικανικές Πολιτείες είχαν θεσπίσει νομοθετικά τη χρήση των καμερών που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί, ενώ μέχρι το 2016 4.000 έως 6.000 αστυνομικές υπηρεσίες των ΗΠΑ είχαν υιοθετήσει ή σκόπευαν να υιοθετήσουν την εφαρμογή του εν λόγω μέτρου.[18]

3. Εμπειρικές έρευνες για την αξιολόγηση της χρήσης των BWCs

Ακολουθεί μια συνοπτική παρουσίαση κάποιων από τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί διεθνώς σχετικά με τα οφέλη αλλά και τα μειονεκτήματα που παρουσιάζει η εφαρμογή του μέτρου των BWCs, καθώς επίσης και την αποδοχή του από τους αστυνομικούς και τους απλούς πολίτες.

Σύμφωνα με την έρευνα των Ariel κ.ά. στο αστυνομικό τμήμα του Rialto, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, η οποία ήταν μία από τις πρώτες που διεξήχθησαν σχετικά με την αποδοτικότητα της χρήσης καμερών από αστυνομικούς, διαπιστώθηκε μείωση κατά 50% στον συνολικό αριθμό περιστατικών κατά τη διάρκεια των οποίων ασκήθηκε αστυνομική βία, ενώ οι καταγγελίες των πολιτών εις βάρος της αστυνομίας μειώθηκαν κατά 90% 12 μήνες μετά την πιλοτική εφαρμογή του μέτρου.[19]

Σε μία ακόμη διεθνή μετα-ανάλυση, δηλ. ανάλυση των αποτελεσμάτων άλλων παρόμοιων ερευνών, των Ariel κ.ά., σε δείγμα 1847 αστυνομικών από επτά αστυνομικά τμήματα σε διαφορετικές χώρες, μελετήθηκε ο αριθμός των βαρδιών των αστυνομικών που ανήκαν στην πειραματική ομάδα και έφεραν πάνω τους κάμερες, κι εκείνος των αστυνομικών που ανήκαν στην ομάδα ελέγχου και δεν έφεραν πάνω τους κάμερες, καθώς επίσης ο αριθμός των καταγγελιών ανά ομάδα, 12 μήνες πριν και 12 μήνες μετά την εφαρμογή του μέτρου. Με το πέρας της έρευνας, οι καταγγελίες των πολιτών εναντίον της αστυνομίας είχαν μειωθεί κατά 93%. Το γεγονός ότι ο αριθμός των καταγγελιών από τους πολίτες μειώθηκε και στις δύο ομάδες που συμμετείχαν στην έρευνα (πειραματική και ελέγχου) οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα πως οι κάμερες είχαν μία «μεταδοτική» επίδραση (contagious accountability) στην ενίσχυση της διαφάνειας του αστυνομικού έργου και κατ’ επέκταση στη λογοδοσία των αστυνομικών κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους,[20] αλλά και στην προστασία των αστυνομικών από αδικαιολόγητες ή ψευδείς καταγγελίες πολιτών.

Περαιτέρω, οι Henstock και Ariel διεξήγαγαν έρευνα στο τοπικό αστυνομικό τμήμα του δυτικού Birmingham (Birmingham South Local Policing Unit/LPU) της Μ. Βρετανίας, η οποία διήρκησε έξι μήνες (Ιούνιος-Δεκέμβριος 2014). Από τα αποτελέσματα της έρευνας φάνηκε ότι η χρήση των καμερών που φέρουν πάνω τους οι αστυνομικοί μείωσε τη συχνότητα εμφάνισης αλλά και την ένταση της αστυνομικής βίας σε ποσοστό 35%, ενώ παράλληλα αυξήθηκαν κατά 40% οι συλλήψεις των υπόπτων, οι οποίοι σημειωτέον δεν προέβαλαν καμία αντίσταση. Ωστόσο, για την εξαγωγή πιο ασφαλών συμπερασμάτων πρέπει να ληφθεί υπόψη, σύμφωνα με τους ερευνητές, το είδος της βίας που ασκείται από τους αστυνομικούς. Για παράδειγμα, οι κάμερες δεν έδρασαν το ίδιο αποτρεπτικά σε περιπτώσεις άσκησης πιο επιθετικών μορφών βίας (π.χ. με χρήση όπλων) από τους αστυνομικούς, ως ακραίου μέσου συμμόρφωσης των υπόπτων.[21]

Ένα ακόμη ζήτημα που τίθεται σχετικά με την επιτυχημένη εφαρμογή της χρήσης καμερών κατά τη διάρκεια του αστυνομικού καθήκοντος είναι η διακριτική ευχέρεια των αστυνομικών να ενεργοποιήσουν ή να μην ενεργοποιήσουν τις κάμερες. Για πολλούς μελετητές, η χρήση των καμερών έχει συνδεθεί άρρηκτα με την αποδεικτική τους αξία, και ως εκ τούτου θα πρέπει να ενεργοποιούνται μόνο σε περιπτώσεις που το καταγεγραμμένο υλικό διευκολύνει την εξιχνίαση αδικημάτων (π.χ. βίαιων), σε σχέση με άλλα αδικήματα που θεωρούνται αυταπόδεικτα (π.χ. παραβάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας). Να σημειωθεί πως η μη ενεργοποίηση των BWCs μπορεί να οφείλεται σε διάφορους λόγους (π.χ. επειδή ο αστυνομικός ξέχασε ή δεν πρόλαβε να ενεργοποιήσει την κάμερα, ή επειδή από πρόθεση δεν ενεργοποίησε την κάμερα), κάτι όμως που επηρεάζει συνολικά την απόδοση του μέτρου.[22] Σε γενικές γραμμές, έχει παρατηρηθεί πως όσο πιο σαφές είναι το πλαίσιο χρήσης της κάμερας από την αστυνομία, τόσο περισσότερο επιδρά στη μείωση των περιστατικών άσκησης βίας είτε από τον αστυνομικό είτε από τον πολίτη.

Η έρευνα των Lawrence κ.ά. σχετικά με την εφαρμογή ενός πιλοτικού προγράμματος BWCs σε αστυνομικό τμήμα της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ, σε δείγμα 59 αστυνομικών υπαλλήλων, έδωσε έμφαση στην ενεργοποίηση ή μη των καμερών από αυτούς ανάλογα με την εξοικείωσή τους με την εν λόγω τεχνολογική πρακτική, αλλά και τον τύπο του συμβάντος που βρισκόταν εν εξελίξει. Κατέληξε λοιπόν η εν λόγω μελέτη πως η ενεργοποίηση των καμερών από τους αστυνομικούς (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήταν λευκοί άνδρες) αυξήθηκε εντυπωσιακά (κατά 72%) μέσα σε χρονικό διάστημα έξι μηνών μετά την έναρξη της πιλοτικής εφαρμογής του μέτρου, παρά την αρχική δυσπιστία των αστυνομικών. Το δεύτερο εύρημα της έρευνας αφορά την ενεργοποίηση ή μη των καμερών ανάλογα με τον τύπο του αδικήματος. Συγκεκριμένα, έγινε χρήση των καμερών στα μισά περίπου εγκλήματα βίας σε ποσοστό 44,7%, αν και αποτελούσαν μόνο το 6% του συνόλου των αδικημάτων που διαπράχθηκαν κατά την πιλοτική εφαρμογή του μέτρου. Παρομοίως, στα εγκλήματα κατά της ιδιοκτησίας, τα οποία αντιπροσώπευαν ποσοστό 8,4% των συνολικά καταγεγραμμένων αδικημάτων, η χρήση των καμερών από τους αστυνομικούς άγγιξε το 35,4%. Αντιθέτως, οι παραβάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας, αν και αποτελούσαν την πλειοψηφία των διαπραττόμενων αδικημάτων, με ποσοστό 38% βιντεοσκοπήθηκαν λιγότερο, συγκεκριμένα 22%.[23]

Ως προς την αποδοχή του μέτρου από τους αστυνομικούς, οι Gaub κ.ά. διεξήγαγαν έρευνα σε τρία αστυνομικά τμήματα των δυτικών ΗΠΑ κατά το χρονικό διάστημα 2013-2015 για τη γνώμη των αστυνομικών σχετικά με τις φορητές κάμερες τόσο πριν όσο και μετά την πλήρη εφαρμογή του μέτρου. Η πλειοψηφία του δείγματος ήταν θετική στη χρήση καμερών τόσο λόγω της ακριβέστερης καταγραφής των περιστατικών που επιλαμβάνονταν οι αστυνομικοί (78%-80%) όσο και λόγω της βελτίωσης της ποιότητας των αποδεικτικών στοιχείων που λάμβαναν οι αστυνομικοί την ώρα που βρισκόταν εν εξελίξει ένα συμβάν (66%-87%). Επιπρόσθετα, πολύ χρήσιμες αποδείχθηκαν οι κάμερες σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας για το 47%-64% του δείγματος των αστυνομικών, και ειδικά στην περίπτωση που το θύμα δίσταζε να καταθέσει εναντίον του δράστη (για το 49%-70% του δείγματος των αστυνομικών). Τέλος, η ήδη υπάρχουσα θετική στάση των αστυνομικών των δύο από τα τρία αστυνομικά τμήματα απέναντι στη χρήση της συγκεκριμένης τεχνοεποπτείας βελτιώθηκε μετά την εφαρμογή του μέτρου, σε αντίθεση με τη διστακτική στάση των αστυνομικών του τρίτου τμήματος, η οποία παρέμεινε η ίδια τόσο πριν όσο και μετά την εφαρμογή του μέτρου.[24]

Ως προς την αποδοχή του μέτρου από τους πολίτες, από την τηλεφωνική έρευνα των Crow κ.ά. σε δείγμα 797 πολιτών στη Φλόριντα των ΗΠΑ το 2015, διαπιστώθηκε πως το 87,1% των συμμετεχόντων συμφώνησε ότι οι κάμερες θα βελτίωναν τη συμπεριφορά των αστυνομικών που θα τις έφεραν πάνω τους και το 79,4% συμφώνησε ότι θα βελτίωναν τη συμπεριφορά των πολιτών. Επιπλέον, το 77,6% του δείγματος συμφώνησε ότι η χρήση των BWCs θα ενίσχυε τη νομιμότητα της δράσης της αστυνομίας στα μάτια των πολιτών και το 88,5% ότι οι κάμερες θα συνέβαλαν καθοριστικά στη συλλογή αποδεικτικού υλικού κατά τη διάρκεια ενός σοβαρού περιστατικού. Τέλος, μόνο 11,4% του δείγματος συμφώνησε ότι η χρήση των καμερών από την αστυνομία συνιστά παραβίαση της ιδιωτικότητας των πολιτών και ένα ακόμη μικρότερο ποσοστό, 7,2%, ότι συνιστά παραβίαση της ιδιωτικότητας των αστυνομικών αντίστοιχα. Σε κάθε περίπτωση, οι απόψεις των πολιτών για τα οφέλη που προκύπτουν από την χρήση των BWCs επηρεάζονται, σύμφωνα με τους ερευνητές, από πολλούς παράγοντες άμεσα ή/και έμμεσα. Τέτοιοι παράγοντες είναι οι απόψεις των πολιτών σχετικά με την απόδοση της αστυνομίας, η ανησυχία των πολιτών για το έγκλημα, η τήρηση ή μη των δικαιοκρατικών διαδικασιών από την πλευρά της αστυνομίας, κ.ο.κ..[25]

Από την άλλη πλευρά, η κριτική που έχει ασκηθεί στη χρήση της εν λόγω επιτηρητικής τεχνολογίας στρέφεται γύρω από την εντατικοποίηση της εργασιακής επιτήρησης (workplace surveillance) των αστυνομικών κατά την εκτέλεση του έργου τους, κάτι το οποίο μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις σε αυτό. Για παράδειγμα, από την έρευνα των Adams και Mastracci σε δείγμα 617 αστυνομικών στις ΗΠΑ, επιβεβαιώθηκε η υπόθεση των ερευνητών ότι οι κάμερες μειώνουν σημαντικά τη διακριτική ευχέρεια που έχουν οι αστυνομικοί κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των καθηκόντων τους, με αποτέλεσμα να μη λειτουργούν αυθόρμητα και με την ίδια ελευθερία κινήσεων όπως συνέβαινε πριν από την χρήση των καμερών. Ακόμη, η δημόσια έκθεση των αστυνομικών στην κοινή γνώμη μέσα από την προβολή του βιντεοσκοπημένου υλικού στα ΜΜΕ ενδέχεται να προκαλέσει αρνητικές αντιδράσεις των πολιτών εναντίον τους και κατά συνέπεια υποβάθμιση της δημόσιας εικόνας τους. Αυτή η προσβολή της ιδιωτικότητας του αστυνομικού υπαλλήλου κατά τη διάρκεια εκτέλεσης του αστυνομικού έργου δύναται να προκαλέσει συναισθήματα έντονης ανησυχίας σε αυτόν για την εργασιακή επιτήρηση που υφίσταται. Παράλληλα, εάν ο/η αστυνομικός νιώθει πως η χρήση καμερών μειώνει τη διακριτική του ευχέρεια κατά την άσκηση του επαγγέλματός του και πως αυξάνει τον κίνδυνο της δημόσιας αποδοκιμασίας του, τότε η «συναισθηματική και επαγγελματική εξουθένωση» (emotional exhaustion/burnout) είναι πολύ κοντά.[26]

Από μία ακόμη έρευνα των ίδιων μελετητών σε δείγμα 271 αστυνομικών υπαλλήλων από πέντε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα των δυτικών ΗΠΑ, φάνηκε πως η χρήση των καμερών συνέτεινε στην «εργασιακή εξουθένωση» των αστυνομικών που τις έφεραν πάνω τους (police burnout) σε σχέση με εκείνους που δεν έκαναν χρήση του μέτρου. Επιπλέον, όσοι αστυνομικοί έφεραν πάνω τους κάμερα πίστευαν πως απολάμβαναν λιγότερη στήριξη από το εργασιακό τους περιβάλλον, και κυρίως ότι είχαν άνιση μεταχείριση από τους ανωτέρους τους σε σχέση με τους συναδέλφους τους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μειωμένη αφοσίωση στην υπηρεσία τους, μειωμένη επαγγελματική ικανοποίηση και αυξημένο κίνδυνο εργασιακής εξουθένωσης.[27]

Αλλά και ως προς την αποτρεπτική αξία του μέτρου στη μείωση της βίας που ασκείται από και προς τους αστυνομικούς, έχουν διατυπωθεί αντιφατικές απόψεις. Η διεθνής μετα-ανάλυση των Ariel κ.ά. σε δείγμα 2122 αστυνομικών υπαλλήλων από οκτώ αστυνομικά τμήματα σε διαφορετικές χώρες, κατέληξε στις εξής διαπιστώσεις: πρώτον, δεν παρατηρήθηκε διαφοροποίηση στα ποσοστά άσκησης αστυνομικής βίας τόσο στις πειραματικές ομάδες όσο και στις ομάδες ελέγχου, και δεύτερον, αυξήθηκε η πιθανότητα για τους αστυνομικούς που έφεραν πάνω τους κάμερα να πέσουν θύματα επίθεσης κατά την άσκηση του αστυνομικού τους καθήκοντος σε σύγκριση με εκείνους που δεν την έφεραν. Αξίζει να σημειωθεί πως τα συμπεράσματα αυτά, σύμφωνα με τους ερευνητές, χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης.[28]

4. Η εισαγωγή του μέτρου στην Ελλάδα

Στα τέλη Μαρτίου 2021 ξεκίνησε στην Ελληνική Αστυνομία (ΕΛ.ΑΣ.) η πιλοτική εφαρμογή τoυ «φορητού συστήματος επιτήρησης», το οποίο εντάσσεται πλέον επίσημα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Ασφάλειας Αττικής. Αρχικά χρησιμοποιήθηκαν 20 κάμερες από αστυνομικούς των Ομάδων Πρόληψης και Καταστολής του Εγκλήματος και ΔΡΑΣΗ για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας στο κέντρο της Αθήνας, ενώ σταδιακά η χρήση τους αναμενόταν να επεκταθεί και στις υπόλοιπες ομάδες επιχειρήσεων πρώτης γραμμής.[29]

Πρόκειται για κάμερες βίντεο και ήχου της Hytera RVM (Remote Video Microphone), οι οποίες είναι προσαρμοσμένες στις στολές των αστυνομικών και επιτρέπουν στον χρήστη να καταγράψει, να αποθηκεύσει και να διαμοιράσει αρχεία βίντεο, ήχου και εικόνας από απόσταση. Οι συσκευές έχουν ενσωματωμένη κάμερα υψηλής ευκρίνειας και μικρόφωνο, κι επιτρέπουν στον χρήστη να δίνει και να δέχεται φωνητικές εντολές, να ενεργοποιεί συναγερμό έκτακτης ανάγκης και να μεταδίδει σε πραγματικό χρόνο βίντεο σε ένα κέντρο ελέγχου. Οι συσκευές έχουν σχεδιαστεί για να λειτουργούν ακόμη και σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού. Το σύστημα βιντεοεπιτήρησης Hytera RVM συνδέεται σε έναν ειδικά σχεδιασμένο φορτιστή για αυτόματη εξαγωγή αρχείων ήχου, βίντεο, εικόνας και αρχείων καταγραφής στο λογισμικό Digital Evidence Management (DEM), διασφαλίζοντας ότι το ψηφιακό περιεχόμενο που καταγράφεται παραμένει αδιάβροχο έως ότου μεταφερθεί με ασφάλεια στο εκάστοτε κέντρο ελέγχου.[30]

Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 75/2020, η λειτουργία των φορητών καμερών επιτρέπεται σε περιπτώσεις που πιθανολογείται ότι υπάρχει άμεσος και σοβαρός κίνδυνος τέλεσης αξιόποινων πράξεων. Η χρήση καμερών αποτελεί, επιπλέον, απάντηση στις καταγγελίες πολιτών για αστυνομική βία και αυθαιρεσία κατά την εκτέλεση του αστυνομικού έργου.[31] Για την εφαρμογή της χρήσης καμερών από τις συγκεκριμένες αστυνομικές υπηρεσίες έγινε (με εντολή του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη) ειδική μελέτη από το Ενιαίο Συντονιστικό Κέντρο Διαχείρισης Κρίσεων (ΕΣΚΕΔΙΚ) του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. τόσο για τις τεχνικές λεπτομέρειες όσο και για τα νομικά θέματα που αφορούν την προστασία προσωπικών δεδομένων. Παράλληλα, υπήρξε ειδική εκπαίδευση των αστυνομικών που θα έφεραν τέτοιες κάμερες, ενώ δόθηκε η έγκριση για τη χρήση τους από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα και τον αρμόδιο Εισαγγελέα Πρωτοδικών.[32]

Η εφαρμογή των καμερών που προσαρμόζονται στις στολές των αστυνομικών θα αφορά συγκεκριμένη περιοχή και συγκεκριμένο χρόνο κάθε φορά και θα ανανεώνεται συνεχώς ανάλογα με τις υφιστάμενες ανάγκες. Για παράδειγμα, οι πρώτες 20 κάμερες χρησιμοποιήθηκαν από την ημερομηνία έναρξης του προγράμματος και για δύο ημέρες από αστυνομικούς που περιπολούσαν σε τρεις περιοχές στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας (και συγκεκριμένα στα Εξάρχεια, την Ομόνοια και την Ακρόπολη). Σε ανακοίνωση του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ. αναφέρεται: «Με την υπ’ αριθ. 7512/3/42-α από 23/03/2021 Απόφαση του Ενιαίου Συντονιστικού Κέντρου Διαχείρισης Κρίσεων του Αρχηγείου Ελληνικής Αστυνομίας, αποφασίστηκε η εγκατάσταση και λειτουργία φορητού συστήματος επιτήρησης του ΠΔ 75/2020, από Υπηρεσίες της ΥΕΠΡΜΑΡΤ/ ΟΠΚΕ-ΔΡΑΣΗ κατά την υλοποίηση του επιχειρησιακού σχεδιασμού της Δ/νσης Ασφάλειας Αττικής, από 12.00 ώρα της 23/03/2021 έως την 06.00 ώρα της 25/03/2021 εντός της εδαφικής αρμοδιότητας των Τμημάτων Ασφαλείας Εξαρχείων, Ομονοίας και Ακροπόλεως και ειδικότερα…».[33]

Η ΕΛ.ΑΣ. με τον τρόπο αυτό νομιμοποιείται να χρησιμοποιεί φορητές κάμερες σε ιδιάζουσες περιπτώσεις για την πρόληψη και καταστολή συγκεκριμένων εγκλημάτων που περιγράφονται περιοριστικά στο Π.Δ. 75/2020. Δεν πρόκειται για διαρκή παρακολούθηση αστυνομικών και πολιτών, αλλά για περιορισμένη, χρονικά και τοπικά, παρακολούθηση. Η χρήση των καμερών δεν συνεπιφέρει την ακύρωση των δικαιωμάτων που προβλέπονται στο Γενικό Κανονισμό Προσωπικών Δεδομένων (General Data Protection Regulation/GDPR), όπως για παράδειγμα του δικαιώματος του υποκειμένου της επιτήρησης να γνωρίζει από πριν ότι βιντεοσκοπείται.[34]

Υπενθυμίζεται ότι 20 κάμερες διαφορετικού τύπου είχαν διατεθεί στα ΜΑΤ και χρησιμοποιήθηκαν δοκιμαστικά για πρώτη φορά στη διάρκεια των διαδηλώσεων της 6ης Δεκεμβρίου 2020, καθώς επίσης τον Μάρτιο του 2021 στην επιχείρηση εκκένωσης της κατειλημμένης πρυτανείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.[35] Να σημειωθεί στο σημείο αυτό πως η γράφουσα ζήτησε με γραπτό αίτημα προς τις αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΛ.ΑΣ. περαιτέρω πληροφορίες αναφορικά με την εφαρμογή του μέτρου στη χώρα μας, τις οποίες όμως δεν είχε λάβει έως το τέλος της συγγραφής του παρόντος άρθρου.

5. Αντί επιλόγου

Χωρίς αμφιβολία, η βιντεοεπιτήρηση που ασκείται μέσω των BWCs από την αστυνομία αποτελεί ένα ακόμη par excellence φαινόμενο της «πανοπτικοποίησης» (panoptisation)[36] της σύγχρονης κοινωνικής ζωής. Τα δίκτυα της απομακρυσμένης ηλεκτρονικής παρακολούθησης[37] παραλλάσσονται κάθε φορά, εξυπηρετώντας διαφορετικούς σκοπούς, παρέχοντας ποικίλα επίπεδα τεχνικής αρτιότητας και λειτουργώντας μέσα σε διαφορετικά οργανωσιακά πλαίσια και κοινωνικά περιβάλλοντα.[38] Όσο η τεχνολογία εξελίσσεται, ο εκσυγχρονισμός των μέσων ηλεκτρονικής εποπτείας είναι επιβεβλημένος, ενώ ταυτόχρονα γίνεται πιο δαπανηρός σε σχέση με την επένδυση σε άλλους τομείς της αντεγκληματικής πολιτικής για την ενίσχυση της ασφάλειας και την πρόληψη της εγκληματικότητας. Ως εκ τούτου, είναι πολύ δύσκολο να εξαχθούν γενικευμένα συμπεράσματα αναφορικά με τη φύση και την επίδραση της βιντεοεπιτήρησης στην πρόληψη και καταστολή της εγκληματικότητας.

Από την έως τώρα εμπειρική διερεύνηση προκύπτει ότι η χρήση του φορητού συστήματος επιτήρησης, έχει ορισμένα βασικά πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα στα οποία αναφερθήκαμε συνοπτικά πιο πάνω (π.χ. τεχνικά, οικονομικά, διαχειριστικά, κ.ο.κ.).[39] Επιπρόσθετα, τα συμπεράσματα των ερευνών είναι συχνά αντιφατικά ως προς την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα της χρήσης των καμερών από τους αστυνομικούς, ενώ δείχνουν πως πρέπει να συνυπολογιστούν διάφοροι παράγοντες προκειμένου να καταφέρουμε να οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα. Αν και οι BWCs ενδέχεται να αποτελούν μια πιο άμεση λύση για τη βελτίωση της σχέσης της αστυνομίας με τους πολίτες, δεν πρέπει να ξεχνάμε την ανάγκη για διαρθρωτικού τύπου αλλαγές, οι οποίες αφορούν την εκπαίδευση και την επαγγελματική κατάρτιση των αστυνομικών που φέρουν πάνω τους την τεχνολογική αυτή καινοτομία.[40]

 

Βιβλιογραφία

- Adams, I. & Mastracci, S. (2019α) «Police Body-Worn Cameras: Development of the perceived intensity of monitoring scale». Criminal Justice Review 44 (3), 386-405.

- Adams, I. & Mastracci, S. (2019β) «Police Body-Worn Cameras: Effects on officers’ burnout and perceived organizational support». Police Quarterly 22 (1), 5-30.

- Ariel, B. (2016) «Increasing cooperation with the police using Body Worn Cameras». Police Quarterly 19 (3), 326-362.

- Ariel, B., Farrar, W. A., & Sutherland, A. (2014). «The effect of police body-worn cameras on use of force and citizens’ complaints against the police: A randomized controlled trial». Journal of Quantitative Criminology 31, 509-535.

- Ariel, B., Sutherland, A., Henstock, D., Young, J., Drover, P., Sykes, J., Megicks, S. & Henderson, R. (2016) «Wearing body cameras increases assaults against officers and does not reduce police use of force: Results from a global multi-site experiment». European Journal of Criminology 13 (6), 744-755.

- Ariel, B., Sutherland, A., Henstock, D., Young, J., Drover, P., Sykes, J., Megicks, S. & Henderson, R. (2017) «‘Contagious Accountability’. A global multisite randomized controlled trial on the effect of Police Body-Worn Cameras on citizens’ complaints against the police». Criminal Justice and Behavior 44 (2), 293-316.

- Bauman, Z & Lyon, D. (2013) Liquid Surveillance. Polity Press, Κέιμπριτζ.

- Crow, M., Snyder, J., Crichlow, V. & Smykla, J. O. (2017) «Community perceptions of police Body-Worn Cameras. The impact of views on fairness, fear, performance, and privacy». Criminal Justice and Behavior 44 (4), 589-610.

- Cubitt, T., Lesic, R., Myers, G. & Corry, R. (2016) «Body-worn video: A systematic review of literature». Australian & New Zealand Journal of Criminology 50 (3), 379-396.

- Culhane, S., Boman IV, J. & Schweitzer, K. (2016) «Public perceptions of the justifiability of police shootings: The Role of Body Cameras in a pre- and post- Ferguson experiment». Police Quarterly 19 (3), 251-274.

- Gaub, J., Choate, D., Todak, N., Katz, C. & White, M. (2016) «Officer perceptions of Body-Worn Cameras before and after deployment: A Study of three departments». Police Quarterly 19 (3), 275-302.

- Haggerty, K. & Ericson, R. (2006) «The New Politics of Surveillance and Visibility».

- Στο: Haggerty, K. & Ericson, R. (επιμ.), The New Politics of Surveillance and Visibility. University of Toronto Press, Τορόντο, 3-25.

- Haggerty, K. & Gazso A. (2005) «Seeing Beyond the Ruins: Surveillance as a Response to Terrorist Threats». The Canadian Journal of Sociology 30 (2), 169-187.

- Henstock, D. & Ariel, B. (2017) «Testing the effects of police body-worn cameras on use of force during arrests: A randomized controlled trial in a large British police force». European Journal of Criminology 14 (6), 720-750.

- Koslicki, W. M. (2019) «Accountability or efficiency? Body-Worn Cameras as replicative technology». Criminal Justice Review 44 (3), 356-368.

- Lawrence, D.S, McClure, D., Malm, A., Lynch, M. & La Vigne, N. (2019) «Activation of Body-Worn Cameras: Variation by officer, over time, and by policing activity». Criminal Justice Review 44 (3), 339-355.

- Loftus, B. & Goold, B. (2012) «Covert Surveillance and the Invisibilities of Policing». Criminology & Criminal Justice 12 (3), 275-288.

- Lum, C., Koper, C. S. & Willis, J. (2017) «Understanding the limits of technology’s impact on police effectiveness». Police Quarterly 20 (2), 135-163.

- Lyon, D. (2001) Surveillance Society. Monitoring Everyday Life. Open University Press, Μπάκιγχαμ.

- Lyon, D. (2009) Identifying Citizens. ID Cards as Surveillance. Polity Press, Κέιμπριτζ.

- Maras, M.-H. (2009) «From Targeted to Mass Surveillance: Is the EU Data Retention Directive a Necessary Measure or an Unjustified Threat to Privacy?». Στο: Goold, B. & Neyland, D. (επιμ.), New Directions in Surveillance and Privacy. Willan Publishing, Κάλομπτον, 74-103.

- Marx, G. (2002) «What’s New About the “New Surveillance”? Classifying for Change and Continuity». Surveillance & Society 1 (1), 9-29.

- McCahill, M. (1998) «Beyond Foucault: Towards a Contemporary Theory of Surveillance». Στο: Norris, C., Moran, J. & Armstrong, G. (επιμ.), Surveillance, Closed Circuit Television and Social Control. Ashgate,  Άλντερσοτ, 41-65.

- Smith. J. J. (2019) «To Adopt or not to adopt: Contextualizing Police Body-Worn Cameras through Structural Contingency and Institutional Theoretical perspectives». Criminal Justice Review 44 (3), 369-385.

- Sousa, W. H., Coldren Jr., J. R., Rodriguez, D. & Braga, A. A. (2016) «Research on Body Worn Cameras: Meeting the challenges of police operations, program implementation, and randomized controlled trial designs». Police Quarterly 19 (3), 363-384.

- Willits, D. & Makin, D. (2018) «Show me what happened: Analyzing use of force through analysis of Body-Worn Camera footage». Journal of Research in Crime and Delinquency 55 (1), 51-77.

- Wood, J. D. & Groff, E. R. (2019) «Reimagining guardians and guardianship with the advent of Body Worn Cameras». Criminal Justice Review 44 (1), 60-75.

- Λαμπροπούλου, Έ. (2012) Κοινωνιολογία του ποινικού δικαίου και των θεσμών της ποινικής δικαιοσύνης. Ι. Σίδερης, Αθήνα.

- Μπακιρλή, Ε. (2019) Σύγχρονη τεχνολογία και αντεγκληματική πολιτική. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Lyon 2009: 111, Bauman & Lyon 2013: 76.

[2] McCahill 1998: 44-45.

[3] Με την έννοια ότι η σύγχρονη κρατική επιτήρηση δεν επικεντρώνεται ως επί το πλείστον σε μεμονωμένους υπόπτους εγκληματικών δράσεων, αλλά επεκτείνεται στο σύνολο του πληθυσμού, Maras 2009: 78.

[4] Πρόκειται για χαρακτηρισμό σαν αυτόν που είχε αποδοθεί και στη νεωτερικότητα από τον Bauman (liquid modernity) και αναφέρεται σε κάποια από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης επιτήρησης, όπως το γεγονός ότι μεταμορφώνεται, ελίσσεται κι εν τέλει «χωράει παντού». Βλ. σχετικά Bauman & Lyon 2013.

[5] Haggerty & Gazso 2005: 178.

[6] Marx 2002: 10, Loftus & Goold 2012: 275-276.

[7] Βλ. ενδεικτικά, Μπακιρλή 2019.

[8] Lum κ.ά. 2017: 155.

[9] Smith 2019: 369, Lawrence κ.ά. 2019: 339.

[10] Smith 2019: 370.

[11] Ariel 2016: 330-331, Ariel κ.ά. 2016: 747, Henstock & Ariel 2017: 726-727 (και τις εκεί πηγές).

[12] Wood & Groff 2019: 69-70.

[13] White, M. D. (2014) Police officer body-worn cameras: Assessing the evidence. Washington, DC: Office of Community Oriented Policing Services, σύμφωνα με Smith 2019: 373.

[14] Smith 2019: 370.

[15] Koslicki 2019: 356. Willits & Makin 2018: 67-68

[16] Loader, I. (2016) «In search of civic policing: Recasting the “Peelian” principles». Criminal Law and Philosophy 10, 427, σύμφωνα με Wood & Groff 2019: 60-62.

[17] Smith 2019: 370, Koslicki 2019: 357, Adams & Mastracci 2019α: 387, των ιδίων 2019β: 6, Culhane κ.ά. 2016: 266.

[18] Sousa κ.ά. 2016: 364.

[19] Ariel κ.ά. 2014: 509-535.

[20] Ariel κ.ά. 2017: 298-309.

[21] Henstock & Ariel 2017: 730-731, 738-739.

[22] Lawrence κ.ά. 2019: 341, 353.

[23] Βλ. Lawrence κ.ά. 2019.

[24] Gaub κ.ά. 2016: 283, 292.

[25] Crow κ.ά. 2017: 597, 599-606.

[26] Adams & Mastracci 2019α: 390-399.

[27] Adams & Mastracci 2019β: 10-12.

[28] Ariel κ.ά. 2016: 747, 750-753.

[29] Έθνος (23-3-2021), «Με κάμερα στη στολή και αριθμό στο κράνος οι αστυνομικοί της ομάδας Δράση», https://www.ethnos.gr/ellada/150639_me-kamera-sti-stoli-kai-arithmo-sto-kranos-oi-astynomikoi-tis-omadas-drasi.

[30] Newsauto (23-3-2021), «Από σήμερα: Ιδού οι φορητές κάμερες που έχουν οι Έλληνες Αστυνομικοί-Πόσο κοστίζουν;», https://www.newsauto.gr/specials/people/ou-i-forites-kameres-pou-tha-echoun-ellines-astinomiki/.

[31] Καθημερινή (23-3-2021), «Κάμερες στις στολές αστυνομικών των ομάδων ΔΡΑΣΗ και ΟΠΚΕ», του Γιάννη Σουλιώτη, https://www.kathimerini.gr/society/561303670/kameres-stis-stoles-ton-astynomikon-apo-simera/.

[32] Το Βήμα (11-1-2021), «Αποκάλυψη: Aυτές είναι οι κάμερες “σώματος” της ΕΛΑΣ», του Βασίλη Λαμπρόπουλου,  https://www.tovima.gr/2021/01/11/society/apokalypsi-aytes-einai-oi-kameres-somatos-tis-elas/.

[33] Η Εφημερίδα (24-3-2021), «Πρεμιέρα για τις κάμερες στην ΕΛΑΣ -Χρυσοχοΐδης: Μια εικόνα, ένας ήχος, όλη η αλήθεια», https://www.iefimerida.gr/politiki/hrysohoidis-alitheia-elas-kameres.

[34] Liberal (19-3-2021), «Ατομικές κάμερες καταγραφής: ναι, αλλά με κανόνες και διαφάνεια», του Γιάννη Καλαντζάκη, https://www.liberal.gr/news/atomikes-kameres-katagrafis-nai-alla-me-kanones-kai-diafaneia/364368.

[35] Ναυτεμπορική (23-3-2021), «ΕΛΑΣ: Από σήμερα οι κάμερες σώματος σε αστυνομικούς των ΔΙΑΣ-ΟΠΚΕ στην Αττική», https://m.naftemporiki.gr/story/1705646/elas-apo-simera-oi-kameres-somatos-se-astunomikous-ton-dias-opke-stin-attiki· Πρώτο Θέμα (23-3-2021), «ΕΛ.ΑΣ.: Κάμερες θα φέρουν από σήμερα αστυνομικοί της ΟΠΚΕ και της ΔΙΑΣ», https://www.protothema.gr/greece/article/1107288/elas-kameres-tha-feroun-apo-simera-astunomikoi-tis-opke-kai-tis-dias/ ΣΚΑΪ (23-3-2021), «Πρεμιέρα για κάμερες στις στολές των αστυνομικών», https://www.skai.gr/news/greece/premiera-gia-kameres-stis-stoles-ton-astynomikon.

[36] Βλ. Koskela 2003: 292-313, Francis 2008: 1025.

[37] Norris & Armstrong 1999α: 18, 208, Norris 2003: 249.

[38] Hempel & Töpfer 2004: 6, 65.

[39] Sousa κ.ά. 2016.

[40] Koslicki 2019: 365-366.

 Σωματοφύλακας και «κόλλημα» τηλεφώνου

Η εικόνα έχει γίνει συνηθισμένη και οικεία όταν οι άνθρωποι, βρίσκονται στη δουλειά, στις διακοπές, στο γυμναστήριο, κτλ Ουσιαστικά δεν αποχωρίζονται τα smartphone και άλλες ψηφιακές συσκευές τους. Πολλοί έχουν αναπτύξει μια συνήθεια (ή εθισμό) - να «κολλάνε» στο τηλέφωνο. Οι εργαζόμενοι σε θέματα ασφάλειας δεν αποτελούν εξαίρεση σε αυτή την περίπτωση.

Οι τρεις σωματοφύλακες που απεικονίζονται στη φωτογραφία βρίσκονται σε εστιατόριο και «εξασφαλίζουν» την ασφάλεια ενός υψηλόβαθμου στελέχους. Και αυτοί οι τρεις σωματοφύλακες είναι τόσο βυθισμένοι στον εικονικό κόσμο των smartphone τους που δεν παρατηρούν απολύτως τίποτα  Παρά το γεγονός ότι έχουν πυροβόλα όπλα  (κάτι για το οποίο αρκετοί  αρέσκονται να καυχώνται  υπενθυμίζουμε ότι η παρουσία ενός πιστολιού θα πρέπει να αναγνωριστεί «ότι αυτή τη στιγμή» είναι  εντελώς άχρηστη από άποψη ασφάλειας. Γνωρίζουν αυτοί οι άνθρωποι ότι το κύριο όπλο ενός σωματοφύλακα είναι η συνεχής επαγρύπνηση; Καταλαβαίνουν ότι το να είσαι προληπτικός σημαίνει έγκαιρα ανίχνευση τυχόν αλλαγών στο επιχειρησιακό περιβάλλον και άμεση ανταπόκριση σε αυτές Το ίδιο ισχύει και για τον οδηγό  ο οποίος, αφού αποβίβασε τον πελάτη, κάπνισε ένα τσιγάρο και βυθίστηκε στο «gadget» του ξεχνώντας εντελώς τη συνεχή παρακολούθηση του περιβάλλοντος.

Επιπλέον, πολλοί σωματοφύλακες πρέπει να δώσουν αυστηρές οδηγίες στις μητέρες, τις συζύγους, και τα κορίτσια τους να μην «παίζουν» στο τηλέφωνό τους δέκα φορές μετά την απόρριψη της πρώτης κλήσης. Τέτοια ενημέρωση πρέπει να γίνεται συνεχώς, αν δεν καταλαβαίνουν ότι η υπερβολική κοινωνικότητα στο τηλέφωνο μπορεί να προκαλέσει στην καλύτερη περίπτωση την απόλυση ενός υπαλλήλου.

Αφήστε τους να καταλάβουν ότι όταν ένας σωματοφύλακας είναι στη δουλειά, είναι υπεύθυνος για τη ζωή κάποιου και η απόσπαση της προσοχής του από αυτό  μπορεί να είναι θανατηφόρα. Συμπερασματικά, σημειώνουμε ότι τα smartphone είναι η αιτία μερικής ή ολικής απόσπασης της προσοχής των  σωματοφυλάκων από την εργασία. Οι ατελείωτες ειδοποιήσεις, η φλυαρία και η αλληλογραφία οδηγούν στο γεγονός ότι η προσοχή είναι διάσπαρτη. Και ακόμη και όταν εκτελούν υπεύθυνα και σοβαρά καθήκοντα, ορισμένοι σωματοφύλακες «λείπουν» τόσο πολύ από  το τηλέφωνό τους που ψάχνουν κάθε ευκαιρία να το κοιτάξουν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.

Η καταπολέμηση αυτού του φαινομένου είναι δύσκολη, αλλά απαραίτητη! Κατά τη διάρκεια της εργασίας , θα πρέπει να υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στη χρήση "gadgets" και όλοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να μάθουν ότι η παρουσία του τηλεφώνου στα χέρια, χωρίς βάσιμο λόγο, μπορεί να απειλήσει  σοβαρά την δουλειά  

ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ

 ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ

Εδώ και κάποια χρόνια  στο εξωτερικό ακούγεται πολλές φόρες η έκφραση «Μαλακές η Σκληρές δεξιότητες 

Αυτή η φράση ήρθε στο προσκήνιο όταν επαγγελματίες στρατιωτικοί η επαγγελματίες μισθοφόροι σε ομάδες ασφάλειας σε επικίνδυνα περιβάλλοντα  εργασίας τελειώνοντας από την θητεία η τα συμβόλαια τους και ερχόμενοι στο εργασιακό αστικό περιβάλλον με διαφορετικούς στόχους δυσκολευόντουσαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα των καθηκόντων τους Αυτά που «εκεί» ήταν αυτονόητα «εδώ» είναι μάλλον αδιανόητα Έτσι πολλές φόρες ήρωες η παρασημοφορεμένοι έμπειροι μαχητές έχαναν την εργασία τους. Συμφώνα με τον CEO της Intelligent Protection , μία βρετανική εταιρεία σωματοφυλακής Alex Bomberg, (με ομάδες στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, το Μονακό, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ομάν, την Ιορδανία και τις Μπαχάμες) ,η επικοινωνία και η διπλωματία είναι πιο σημαντικά από τους μυς η τα πολεμικά ένστικτα .Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, το μέγεθος η τα όπλα δεν είναι το κλειδί για να είναι ένας καλός σωματοφύλακας, Αντ 'αυτού, οι άνθρωποι με "πιο μαλακές δεξιότητες", όπως η επικοινωνία και η διπλωματία, κάνουν πιο αποτελεσματικούς σωματοφύλακες, δήλωσε ο Bomberg."Μερικοί άνθρωποι κάνουν το λάθος να εκτιμήσουν την ποιότητα κάποιου από την εικόνα και μόνο ", δήλωσε ο Graeme Dyson, σωματοφύλακας και διευθυντής της Intelligent Protection, .«Η ευελιξία, η προσαρμοστικότητα και η ικανότητα σκέψης» είναι καθοριστικής σημασίας.. 

Φέρνοντας αυτές τις σκέψεις στα δικά μας εργασιακά δεδομένα πρέπει οι εδώ εργαζόμενοι απ όπου και αν προέρχονται να προσαρμοστούν σε όλα αυτά που θα τους δώσουν χρόνια εργασίας Το ίδιο θα πρέπει να εκπαιδεύονται Όλα χρειάζονται φυσικά αλλά είναι μάλλον λάθος να εκπαιδευόμαστε μόνο ως μυς  η ως οπλοφόροι σκοπευτές και τίποτα άλλο Οι μαλακές δεξιότητες έχουν μεγαλύτερη καθημερινή διάρκεια οι σκληρές είναι σε ετοιμότητα αλλά στο παρασκήνιο

Το φαινόμενο Napoleon: Πού να τοποθετήσετε τα χέρια σας στο γιλέκο μάχης η στο αλεξίσφαιρο  σας?  Πολλοί  τείνουν να ξεκουράζονται ή να κρύβουν τα χέρια τους μέσα ή στο εξωτερικό γιλέκο τους κατά τη διάρκεια μη απειλητικών συναντήσεων, αλλά αυτό επηρεάζει το χρόνο αντίδρασης;

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ο Ναπολέων και άλλοι ηγέτες απεικονίστηκαν με το ένα χέρι στο σακάκι ή το γιλέκο τους; Λοιπόν, δεν ήταν για άνεση να μιλήσει, αλλά ήταν περισσότερο μια χειρονομία μη απειλητικής ηρεμίας και ηγεσίας. Η πρακτική της απόκρυψης ενός χεριού έχει τις ρίζες της στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό όπου ήταν σκόπιμο να κρατήσετε τα χέρια σας χαμηλά ή κρυμμένα όταν μιλάτε με άλλους. Σήμερα με την έλευση του φέροντος εξωτερικού γιλέκου, πολλοί αξιωματικοί τείνουν να ξεκουράζονται ή να κρύβουν τα χέρια τους μέσα ή στο εξωτερικό γιλέκο τους κατά τη διάρκεια μη απειλητικών συναντήσεων και ενώ αυτό μπορεί να είναι άνετο και να φαίνεται λιγότερο εκφοβιστικό, η πραγματικότητα είναι oti  εκεί όπου τα χέρια  τοποθετούνται μπορούν να κάνουν μεγάλη διαφορά όταν μπλοκάρετε  μια απροσδόκητη μετωπική επίθεση.

Συνήθως, υπάρχουν τρία μέρη που οι αξιωματικοί τείνουν να στηρίζονται τα χέρια τους:

Θέση 3: Και τα δύο χέρια τοποθετούσαν τις παλάμες προς τα κάτω, κρυμμένα μεταξύ του γιλέκου και του σώματος του αξιωματικού σε περίπου επίπεδο στήθους. Αγκώνες μακριά από το σώμα.

Θέση 2: Η παλάμη των χεριών προς τα κάτω, τα δάχτυλα έξω, ακουμπά στις εξωτερικές πλευρές του γιλέκου περίπου στο επίπεδο του στήθους με τον αντίχειρα να αγκιστρώνεται ακριβώς μέσα μεταξύ του γιλέκου και του σώματος. Αγκώνες μακριά από το σώμα.

Θέση 1: Κορυφαίο μπροστινό κολάρο του γιλέκου, με τις παλάμες προς τα κάτω στο γιλέκο και τα δάχτυλα να πιάνουν / ακουμπά στην εσωτερική κορυφή του κολάρου με αγκώνες κοντά στο σώμα.

Ποιο νομίζετε ότι είναι το ασφαλέστερο; 

Το χειρότερο είναι όπου και τα δύο χέρια είναι κρυμμένα / τοποθετημένα μέσα στο γιλέκο στο επίπεδο του στήθους (θέση 3), το δεύτερο χειρότερο είναι με τους αντίχειρες να αγκιστρώνουν το γιλέκο στο επίπεδο του στήθους (θέση 2) ​​και το καλύτερο είναι με τα χέρια να στηρίζονται στο πάνω μέτωπο του εξωτερικού γιλέκου (θέση 1).

Οι χρόνοι αντίδρασης και η ικανότητα μπλοκαρίσματος ή αποξήρανσης είναι σημαντικά καλύτερες στη θέση 1. Επίσης, στη θέση 1 οι αγκώνες είναι κοντά στο σώμα και είναι σε καλύτερη θέση για να προστατεύσουν την κεντρική γραμμή του αστυνομικού, τα όπλα / τον εξοπλισμό στο γιλέκο και το πλευρικό τους . Έτσι, από την άποψη αυτή, η τοποθέτηση των χεριών στη θέση 1 μπορεί να είναι ένα απροσδόκητο όφελος από τη φθορά ενός εξωτερικού γιλέκου, με τα χέρια και τα χέρια σε καλή θέση να αντιδρούν σε μια μετωπική επίθεση.

Εν κατακλείδι, είναι πιθανό οι αστυνομικοί να ακουμπήσουν τα χέρια τους πάνω ή γύρω από τα γιλέκα τους σε μη απειλητικές συναντήσεις. Έτσι, έχοντας αυτό κατά νου, η ανάπαυση ή η τοποθέτηση των χεριών στη σωστή θέση μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά στην ανταπόκριση σε μια απροσδόκητη μετωπική επίθεση.

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Ο καπετάνιος Rod Davis Sr., αποσύρθηκε από το γραφείο του σερίφη Stafford County (Βιρτζίνια) μετά από 40 χρόνια υπηρεσίας στην επιβολή του νόμου. Έχει πάνω από 30 χρόνια εμπειρίας ως εκπαιδευτής αμυντικής τακτικής επιβολής του νόμου / διορθώσεων στη Βιρτζίνια και έχει προηγουμένως υπηρετήσει σε δύο επιτροπές αναθεώρησης προγραμμάτων σπουδών για το Τμήμα Υπηρεσιών Ποινικής Δικαιοσύνης της Βιρτζίνια, αναπτύσσοντας απαιτήσεις εκπαίδευσης για χρήση βίας και τακτικές ελέγχου για την επιβολή του νόμου της Βιρτζίνια και αξιωματικοί της φυλακής. Είναι συνιδρυτής της Special Combat, Defensive Tactics USA, που βρίσκεται στο Mechanicsville της Βιρτζίνια. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την ασφάλεια του γιλέκου ή άλλες ερωτήσεις που σχετίζονται με την αμυντική τακτική, επικοινωνήστε με τον Rod στο 804 / 317-9070 ή στο  specialcombatdt@gmail.com .

πηγή  police1.com

Πώς λειτουργούν οι ιδιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας στη Δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ (2017)

 Η ιδιωτική βιομηχανία ασφάλειας αναπτύσσεται με ενεργό ρυθμό όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Λόγω των τακτικών αναφορών τρομοκρατικής απειλής, φυσικών καταστροφών, αχαλίνωτων εγκληματιών, ταραχών και αυξανόμενης αστάθειας στην κοινωνία, οι άνθρωποι καταφεύγουν όλο και περισσότερο στις υπηρεσίες ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας και ντετέκτιβ. Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πώς αναπτύσσεται ο τομέας ασφάλειας της οικονομίας στη Ρωσία. Υπάρχουν όμως πολύ λίγες πληροφορίες στον ρωσικό τύπο σχετικά με το πώς είναι τα πράγματα στις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, αν και η ιδιωτική επιχείρηση ασφάλειας εκεί άρχισε να αναπτύσσεται πολύ νωρίτερα από ό, τι εδώ. Οι πρώτες ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας εμφανίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του '80 του ΧΧ αιώνα, και στη συνέχεια η ιδέα υιοθετήθηκε από τη Δυτική Ευρώπη. Αρχικά, οι υπηρεσίες ασφαλείας εκτελούσαν κυρίως τις πρωτόγονες λειτουργίες των φυλακών: παρακολούθηση του αντικειμένου και κλήση της αστυνομίας ή της πυροσβεστικής υπηρεσίας έγκαιρα. Η δημοτικότητα της χρήσης υπηρεσιών ασφαλείας έχει αυξηθεί απότομα αφού οι ασφαλιστικές εταιρείες άρχισαν να προσφέρουν εκπτώσεις σε πελάτες που προσλαμβάνουν φυσική ασφάλεια για να διασφαλίσουν την ασφάλεια των αντικειμένων, καθώς αυτό αυξάνει τις πιθανότητες ασφαλισμένης περιουσίας να είναι ασφαλείς. 

Σήμερα, χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στον παγκόσμιο κλάδο ασφάλειας, εκατομμύρια ιδιωτικοί φύλακες εργάζονται, συμβάλλοντας σημαντικά στην ασφάλεια των χωρών τους. Πολλές πτυχές του έργου των ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας στις δυτικές χώρες μπορούν να ληφθούν ως πρότυπο. Αυτό ισχύει για όλα - τόσο την εργασιακή εμπειρία όσο και την τεχνική υποστήριξη, Οι σύγχρονες ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας παρέχουν ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών: παρέχουν προσωπική προστασία των πολιτών και την ασφάλεια των πιο σημαντικών δημόσιων και ιδιωτικών εγκαταστάσεων, περιπολούν αστικά τμήματα, διεξάγουν ιδιωτικές έρευνες, καταπολέμηση απατεώνων και κλοπών, πραγματοποιούν συνοδεία αγαθών και συλλογή , παροχή τεχνικού εξοπλισμού εγκαταστάσεων, παρακολούθηση της κατάστασης, παροχή υπηρεσιών ντετέκτιβ, διατήρηση της τάξης σε δημόσιες εκδηλώσεις. Με άλλα λόγια, οι ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας αντικαθιστούν εν μέρει τις κρατικές δομές και λειτουργούν σε εκείνες τις περιοχές που το κράτος έχει ορίσει για αυτές. Τα όρια αυτής της σφαίρας καθορίζονται από τους κρατικούς θεσμούς και οι αποφάσεις τους, με τη σειρά τους, εξαρτώνται από τη γενική κατάσταση στη χώρα και στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα, οι πιο ριζοσπαστικές αλλαγές στη νομοθεσία για τις υπηρεσίες ιδιωτικής ασφάλειας εισήχθησαν μετά από μεγάλες τρομοκρατικές επιθέσεις - το 1986 στη Γαλλία, μετά τις 11 Σεπτεμβρίου 2002 - στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Κατά κανόνα, οδήγησαν στην ενδυνάμωση ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας. Σε μια εποχή που η Ρωσία ενισχύει τον έλεγχο των ιδιωτικών οργανισμών ασφαλείας, οι κυβερνήσεις πολλών Δυτικών χωρών μεταφέρουν δραστηριότητες που προηγουμένως θεωρούνταν το προνόμιο του κράτους σε ιδιωτικά χέρια. Στο Ισραήλ, οι υπάλληλοι ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας δεν οπλίστηκαν χειρότερα από την αστυνομία, που ήταν επιφορτισμένοι με τη φύλαξη των σημαντικότερων κυβερνητικών εγκαταστάσεων και των τόπων μαζικής συγκέντρωσης πολιτών (ιδίως σταθμών λεωφορείων και των αεροδρομίων) και από το 2009 άρχισαν να αντικαθιστούν τις κυβερνητικές υπηρεσίες σε σημεία ελέγχου στην περιοχή της Γάζας. Οι PSC από τη Μεγάλη Βρετανία, την Ουγγαρία, τη Γαλλία και τον Καναδά συμμετέχουν ενεργά στην προστασία των σημαντικότερων κρατικών φορέων και των διπλωματικών αποστολών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων του εξωτερικού και των καυτών σημείων: Βηρυτός, Καμπούλ, Ισλαμαμπάντ, Βεγγάζη, Ιερουσαλήμ, Port-au-Prince, Ελ Ριάντ, Σαναά, Τρίπολη. Στη διοικητική πρωτεύουσα της ΕΕ - Βρυξέλλες - η προστασία της διπλωματικής υπηρεσίας της ΕΕ, Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Συμβούλιο της ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μεταφέρονται από περισσότερους από 1,5 χιλιάδες υπαλλήλους της ιδιωτικής βρετανικής εταιρείας ασφαλείας "G4S" Η ίδια κατάσταση αναπτύσσεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου παραστρατιωτικές, συνοδικές, αντιτρομοκρατικές και σαμποτάζ και αναγνώριση έχουν μεταφερθεί σε ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας. Το αμερικανικό σώμα στο Ιράκ αριθμεί 160.000, και το προσωπικό ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας - 180.000. Κατά τα τελευταία 10 χρόνια, στις δυτικές χώρες, ο όγκος των ομοσπονδιακών συμβάσεων για ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας έχει υπερδιπλασιαστεί και ο αριθμός των ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας που εκτελούν κυβερνητικές συμβάσεις έχει υπερβεί από καιρό τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. αντιτρομοκρατικές και σαμποτάζ και αναγνώριση. Το αμερικανικό σώμα στο Ιράκ αριθμεί 160.000, και το προσωπικό ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας - 180.000. Κατά τα τελευταία 10 χρόνια, στις δυτικές χώρες, ο όγκος των ομοσπονδιακών συμβάσεων για ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας έχει υπερδιπλασιαστεί και ο αριθμός των ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας που εκτελούν κυβερνητικές συμβάσεις έχει υπερβεί από καιρό τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. αντιτρομοκρατικές και σαμποτάζ και αναγνώριση. Το αμερικανικό σώμα στο Ιράκ αριθμεί 160.000, και το προσωπικό ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας - 180.000. Κατά τα τελευταία 10 χρόνια, στις δυτικές χώρες, ο όγκος των ομοσπονδιακών συμβάσεων για ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας έχει υπερδιπλασιαστεί και ο αριθμός των ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας που εκτελούν κυβερνητικές συμβάσεις έχει υπερβεί από καιρό τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Από τη μία πλευρά, το κράτος επωφελείται από μεγάλο αριθμό ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας, επειδή κερδίζουν τα προς το ζην, χωρίς να απαιτούν κονδύλια από τον προϋπολογισμό, πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος μπορεί να σώσει τη διατήρηση της αστυνομίας (παρόμοια κίνητρα χρησίμευσαν ως βάση για τη δημιουργία ιδιωτικών φυλακών). Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνητικές υπηρεσίες, και κυρίως η αστυνομία, επιδιώκουν να διατηρήσουν το μονοπώλιο της ασφάλειας. Η σαφής διάκριση μεταξύ αστυνομίας και ιδιωτικής ασφάλειας συχνά οφείλεται στο γεγονός ότι τα προσόντα των κυβερνητικών υπαλλήλων είναι σημαντικά υψηλότερα από αυτά των ιδιωτικών εταιρειών.

 Αν και σήμερα τα σύνορα είναι μάλλον θολά, γιατί πρώην στρατιωτικοί και αστυνομικοί που έχουν την ίδια ικανότητα με τους σημερινούς υπαλλήλους έρχονται στον τομέα των ιδιωτικών υπηρεσιών. Ο ανταγωνισμός μεταξύ της αστυνομίας και των ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας προκύπτει συνήθως από σύγκρουση συμφερόντων (όταν και οι δύο, για παράδειγμα, διεκδικούν τον ίδιο τομέα δραστηριότητας ή μια πολλά υποσχόμενη περιοχή). Ενώ τα ποσοστά εγκληματικότητας αυξάνονται και η ανάγκη για ασφάλεια αυξάνεται, οι ιδιωτικοί φρουροί ασφαλείας και οι αστυνομικοί λειτουργούν μερικές φορές ως αντίπαλοι παρά ως εταίροι. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η υπεροχή των δυνάμεων παραμένει πάντα στην αστυνομία, η οποία έχει την εξουσία να ελέγχει τις υπηρεσίες ασφαλείας, να εκδίδει και να ανακαλεί άδειες για δραστηριότητες ασφαλείας και να ρυθμίζει το νομοθετικό πλαίσιο. Κατά κανόνα, οι φύλακες ασφαλείας δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα από έναν απλό πολίτη. Απαγορεύεται στις PSC να πραγματοποιούν έρευνες, εξετάσεις, συλλήψεις κ.λπ. Σε ορισμένες χώρες, οι ιδιωτικές υπηρεσίες απαγορεύονται να χρησιμοποιούν όπλα ή ειδικό εξοπλισμό, για παράδειγμα, στην Αυστραλία, τη Μεγάλη Βρετανία, Καναδάς (αν και η εφαρμογή ένοπλων υπηρεσιών σε άλλες χώρες δεν αποκλείεται, σε συμφωνία με την πλευρά υποδοχής). Κυριολεκτικά κάθε είδος δραστηριότητας ασφάλειας και ντετέκτιβ επιβάλλεται από τις δικές του απαγορεύσεις και αποχρώσεις, ανάλογα με το νομοθετικό πλαίσιο της χώρας ή ακόμη και τη χωριστή διοικητική περιοχή της (τυπική για διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ, της Αυστραλίας, του Καναδά). Υπάρχουν άλλοι περιορισμοί, για παράδειγμα, σχετικά με τα γλωσσικά χαρακτηριστικά ή την εμφάνιση. Έτσι, σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, οι δομές ασφαλείας μπορούν να χρησιμοποιούν μόνο εξοπλισμό και σύμβολα εγκεκριμένα από το Υπουργείο Εσωτερικών, έτσι ώστε να μην μοιάζει καν με αστυνομικό. Και στην πολιτεία της Καλιφόρνια των ΗΠΑ, απαγορεύεται η χρήση της λέξης "πράκτορας" όταν εφαρμόζεται σε ιδιωτικούς φρουρούς ασφαλείας, επειδή αυτή η λέξη σχετίζεται με πράκτορες κρατικών υπηρεσιών πληροφοριών. Στις καναδικές επαρχίες Αλμπέρτα και Οντάριο, απαγορεύεται να καλέσετε ιδιωτικούς φρουρούς "αξιωματικό ασφαλείας", υποστηρίζοντας ότι η λέξη "αξιωματικός" είναι υπερβολικά "αστυνομία", αν και είναι η πιο κοινή λέξη για τους φρουρούς ασφαλείας. Οι ορισμοί της ιδιωτικής αστυνομίας "ιδιωτικής αστυνομίας" ή "αστυνομίας ασφαλείας", που χρησιμοποιούνται ευρέως σε ορισμένες πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών, απαγορεύονται αυστηρά σε άλλες περιοχές. Ωστόσο, στις περισσότερες χώρες, ένας ιδιωτικός φύλακας έχει όλα τα απαραίτητα δικαιώματα - να χρησιμοποιεί όπλα, να κρατεί υπόπτους για εγκλήματα (υπό την επιφύλαξη της άμεσης μεταφοράς τους στην αστυνομία), να καταθέσει στο δικαστήριο, να προειδοποιήσει για παραβιάσεις των κανόνων δημόσιας συμπεριφοράς και κυκλοφορίας. Και οι υπάρχοντες περιορισμοί PSCs αντισταθμίζουν με την εισαγωγή των τελευταίων τεχνολογιών και μεθόδων εργασίας, ειδικής εκπαίδευσης προσωπικού, τη χρήση του πιο σύγχρονου εξοπλισμού και όπλων, που δεν είναι καν σε κυβερνητικές υπηρεσίες. Επιπλέον, σε πολλές χώρες, επιτρέπεται σε ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας πρόσθετες "μη βασικές" δραστηριότητες, είμαστε σε στενή επαφή με την ασφάλεια. Για παράδειγμα, μία από τις παλαιότερες εταιρείες ασφαλείας στην Ιταλία "Travis group" (στην αγορά για 20 χρόνια), που εργάζεται σύμφωνα με την παλιά αρχή μάρκετινγκ "Κατανοήστε τις ανάγκες του πελάτη και ικανοποιήστε το!" Εκτός από τα κλασικά μέτρα ασφαλείας, παρέχει στους πελάτες υπηρεσίες: αχθοφόρος, αχθοφόρος, αεροσυνοδός, επιστάτης, καθαριστής, ταχυδρόμος, διαχειριστής, οδηγός κ.λπ. . Τόσο η ίδια η εταιρεία ασφαλείας όσο και κάθε υπάλληλός της πρέπει να διαθέτουν άδεια. Οι άδειες εκδίδονται από το Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά μερικές φορές αυτό μπορεί να γίνει από το Υπουργείο Δικαιοσύνης και ακόμη και από την Εισαγγελία. Για να αποκτήσουν άδεια, τα νομικά πρόσωπα πρέπει να εγγράψουν νόμιμα έγγραφα, να υποβληθούν σε έλεγχο για την ακεραιότητα των ιδιοκτητών της εταιρείας, να πληρώσουν την κρατική αμοιβή και το απαιτούμενο μετοχικό κεφάλαιο και να παρέχουν ασφάλεια για οικονομικές εγγυήσεις. Τα άτομα μπορούν να αποκτήσουν άδεια (ταυτότητα) από την ηλικία των 18 ετών. Για να το κάνετε αυτό, πρέπει να περάσετε ένα ειδικό τεστ και ένα εκπαιδευτικό μάθημα, Το αυστηρό πρόγραμμα για την επιλογή και την πρόσληψη υπαλλήλων στην εταιρεία ιδιωτικής ασφάλειας προβλέπει: συνέντευξη, δοκιμές, επαγγελματικές δοκιμές, ελέγχους ιστορικού (συμπεριλαμβανομένης της φήμης των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, συμμετοχή σε εγκλήματα κ.λπ.), καθώς και καταχώριση δακτυλικών αποτυπωμάτων. Οι υποψήφιοι πρέπει να έχουν θετικές μαρτυρίες από προηγούμενους εργοδότες, συναδέλφους και συγκατοίκους και, επιπλέον, να μην έχουν σημαντικά προβλήματα με την αστυνομία στο παρελθόν. Δεν υπάρχουν αυστηρές απαιτήσεις για τη βασική εκπαίδευση των φρουρών ασφαλείας, αλλά οι εργοδότες προτιμούν άτομα με ολοκληρωμένη δευτεροβάθμια ή τριτοβάθμια εκπαίδευση και με άδεια οδήγησης. Παρεμπιπτόντως, παντού και πάντα, οι ΕΠΑ προσλαμβάνουν εύκολα πρώην στρατιωτικούς, αστυνομικούς, αξιωματικούς πληροφοριών (CIA, FBI κ.λπ.), εάν δεν καταγράφεται κανένα συμβιβαστικό παράπτωμα. Ο καιρός έχει περάσει όταν οι ζοφεροί "ψευτοπαλλικαράδες" σε σχήμα ταύρου στάθηκαν στις πόρτες των εγκαταστάσεων και συνόδευαν ιδιαίτερα σημαντικά άτομα. Η σύγχρονη ασφάλεια έχει γίνει ένα είδος πολιτισμένης υπηρεσίας. Σήμερα, ένας φύλακας ασφαλείας είναι ένα επάγγελμα που δεν περιλαμβάνει τόσο πολλούς μυς και έντονη έκφραση του προσώπου, αλλά μια βαθιά γνώση της ψυχολογίας και του νόμου.

 Το επίπεδο επαγγελματικής καταλληλότητας του φύλακα ασφαλείας καθορίζεται κατά τη διαδικασία πρόσληψης και, ανάλογα με αυτό, δίνονται οι κατάλληλες οδηγίες, εκχωρούνται σε έμπειρους μέντορες ή αποστέλλονται σε νέα μαθήματα. Η πορεία της ειδικής κατάρτισης σε διαφορετικές χώρες μπορεί να διαφέρει, αλλά τουλάχιστον είναι 180 ώρες κατάρτισης σε ένα ειδικό κέντρο + έξι εβδομάδες αυτο-εκπαίδευσης. Οι φύλακες ασφαλείας εκπαιδεύονται στον τομέα των δημοσίων σχέσεων, της ψυχολογίας, της διαχείρισης συγκρούσεων, των πρώτων βοηθειών, της ειδικής και φυσικής κατάρτισης, της νομολογίας. Ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσης, οι μαθητές λαμβάνουν γραπτές και πρακτικές εξετάσεις που καλύπτουν θέματα όπως η ανταλλαγή πληροφοριών με υπηρεσίες επιβολής του νόμου, η πρόληψη του εγκλήματος, η επεξεργασία αποδεικτικών στοιχείων, η χρήση σωματικής δύναμης, οι δεξιότητες όπλων, η μαρτυρία στο δικαστήριο, η αναφορά, οι διαπροσωπικές και επικοινωνιακές δεξιότητες και ειδικές διαδικασίες. Στο μέλλον, κάθε φύλακας ασφαλείας πρέπει να παρακολουθεί προχωρημένο εκπαιδευτικό μάθημα (20 ώρες) ετησίως. Φύλακες ασφαλείας, που εργάζονται σε ιδρύματα με ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας, όπως πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ενέργειας ή μυστικές βιομηχανίες, συνήθως λαμβάνουν πιο εκτεταμένη θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση. Σε ορισμένους φρουρούς ασφαλείας εκδίδονται πρόσθετα αστυνομικά πιστοποιητικά που επιτρέπουν περιορισμένες συλλήψεις στο καθήκον. Σε ορισμένα ανώτερα και δευτεροβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν ειδικά προγράμματα κατάρτισης για μελλοντικούς και ήδη εργαζόμενους επαγγελματίες ασφάλειας. Στη Νορβηγία, για παράδειγμα, έχει εισαχθεί ένα κρατικό πιστοποιητικό που επιβεβαιώνει τα προσόντα ενός φύλακα ασφαλείας. Για να το κερδίσετε, πρέπει να έχετε εργαστεί στη βιομηχανία για τουλάχιστον 5 χρόνια ή να αποκτήσετε πρόσθετη εξειδίκευση σε ένα βασικό εκπαιδευτικό ίδρυμα και να ολοκληρώσετε μια διετή πρακτική άσκηση. Το κρατικό πιστοποιητικό αυξάνει τις πιθανότητες εύρεσης εργασίας και σας επιτρέπει να περιμένετε υψηλότερο μισθό. Το κίνητρο και η προώθηση αποτελούν σημαντικό παράγοντα για τους φύλακες. Κάθε εταιρεία ασφαλείας εφαρμόζει τις δικές της μεθόδους προσέλκυσης εργαζομένων - παροχές, αύξηση σταδιοδρομίας, τακτικές αυξήσεις μισθών. Κατά τον υπολογισμό του μισθού, πολλά εξαρτώνται από τις μεμονωμένες παραμέτρους, τις προσωπικές και επαγγελματικές ιδιότητες του φύλακα. Ανάλογα με τη διάρκεια υπηρεσίας, τις δεξιότητες, την εργασιακή εμπειρία, τη θέση, την πολυπλοκότητα, ο μισθός μπορεί να αυξηθεί έως και 30-40%. Πολλοί μεγάλοι οργανισμοί χρησιμοποιούν διάφορα διακριτικά σε στολές, ιμάντες ώμου, και μάλιστα έχουν μια επίσημη τάξη παρόμοια με μια στρατιωτική. Στην πραγματικότητα, κάθε φύλακας ασφαλείας έχει την προοπτική να ανέβει στη θέση ενός διευθυντή ασφαλείας, επικεφαλής μιας μονάδας, επικεφαλής ενός τμήματος, αλλά οι υπάλληλοι με τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν πλεονεκτήματα στην απόκτηση διευθυντικής θέσης. Η ζήτηση για φρουρούς ασφαλείας είναι πάντα τεράστια. Οι χαμηλές απαιτήσεις για το επάγγελμα και οι ευέλικτες ώρες εργασίας προσελκύουν πολλούς ανθρώπους που χρειάζονται όχι μόνο την κύρια εργασία τους, αλλά και τις θέσεις μερικής απασχόλησης μερικής απασχόλησης. Πρόσφατα, όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες προσλήφθηκαν ως φύλακες. Το ένα πέμπτο όλων των φρουρών ασφαλείας στην Ευρώπη είναι γυναίκες. Εργάζονται σε προσωπική προστασία, σε υπηρεσίες ασφαλείας στις οδικές, αεροπορικές και σιδηροδρομικές μεταφορές, σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και νηπιαγωγεία, σε καταστήματα και ιατρικά κέντρα. Οι γυναίκες προσλαμβάνονται ευχαρίστως, επειδή είναι σε θέση να αμβλύνουν την κατάσταση με την παρουσία τους και δεν λειτουργούν χειρότερα από τους άνδρες (και μερικές φορές ακόμη καλύτερα!). Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι τα ρούχα ασφαλείας συνδυάζονται για να αυξήσουν την απόδοση. 

Ορισμένες στατιστικές πληροφορίες σχετικά με την ιδιωτική ασφάλεια σε διάφορες χώρες ... Ευρώπη. Ο αριθμός των ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας στην Ευρώπη το 2010 ήταν 1,6 εκατομμύρια. Ο αριθμός των ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας είναι 44.896. Σε απόλυτους όρους, ο μεγαλύτερος αριθμός ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας είναι στην Τουρκία (257.192), τη Μεγάλη Βρετανία (250.000), τη Γερμανία (170.000), την Πολωνία (165.000) και τη Γαλλία (159.000). Χώρες με τον μικρότερο αριθμό ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας: Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα, Δανία, Βέλγιο και Λιθουανία. Σύμφωνα με την Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Υπηρεσιών Ασφαλείας, ο αριθμός των ιδιωτικών φρουρών ασφαλείας υπερβαίνει τον αριθμό των αστυνομικών στη Βουλγαρία, την Τσεχική Δημοκρατία, τη Φινλανδία, την Ουγγαρία, την Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο, την Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Σλοβενία. Ο ηγέτης είναι η Ουγγαρία, όπου υπάρχουν 105 ιδιωτικοί φύλακες και μόνο 40 αστυνομικοί ανά 10 χιλιάδες κατοίκους. Η Ρουμανία βρίσκεται στη δεύτερη θέση, ακολουθούμενη από την Ιρλανδία, την Πολωνία, τη Φινλανδία, το Λουξεμβούργο, τη Βουλγαρία, την Τσεχική Δημοκρατία και τη Σλοβενία. Αντίθετα, η Αυστρία διαθέτει περίπου 20.500 αστυνομικούς και 11.200 ιδιωτικούς φρουρούς ασφαλείας. Ο μισθός των φρουρών ασφαλείας στην Ευρώπη είναι κατά μέσο όρο 1000-1500 ευρώ το μήνα (για 163 ώρες, σύμφωνα με την TC), καθώς και πρόσθετα επιδόματα και μπόνους («για ζημιά», για επεξεργασία ή για προσόντα). Για την Ευρώπη, αυτό είναι πολύ μικρό (στη Φινλανδία, για παράδειγμα, οι φρουροί ασφαλείας κερδίζουν έως και 5.000 ευρώ το μήνα). Οι υπάλληλοι ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας λαμβάνουν 31 ημέρες διακοπών ετησίως, αλλά δεν πληρώνουν αμοιβές διακοπών και όλοι στηρίζονται με δικά τους έξοδα. Λόγω των χαμηλών μισθών, οι φρουροί απεργούν περιοδικά. ΗΠΑ.Πουθενά στον κόσμο δεν καταφεύγει συχνά το κράτος στη βοήθεια ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας όπως στην Αμερική. Οι αστυνομικές υπηρεσίες συγκρίνονται εδώ με τις υπηρεσίες δημόσιας υγείας: η πολιτεία παρέχει ένα ελάχιστο όριο, και εάν απαιτούνται πρόσθετες ή στενές υπηρεσίες, θα πρέπει να απευθυνθείτε σε ιδιωτική εταιρεία. Ο αριθμός των φρουρών ασφαλείας που εργάζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες πλησιάζει τα 1,2 εκατομμύρια, κάτι που είναι σημαντικά υψηλότερο από τον αριθμό των αστυνομικών. Το Capitol Spesial Police απασχολεί μόνο πάνω από 1.500 άτομα. Ο τεράστιος πανικός μετά την 9/11 έχει αφήσει εκατομμύρια Αμερικανούς να σκεφτούν την ασφάλειά τους και η ιδιωτική ασφάλεια έχει γίνει μια από τις πιο περιζήτητες επιχειρήσεις. Στις ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας έχουν ανατεθεί τεράστιες εξουσίες, συγκρίσιμες με αυτές της αστυνομίας. Ωστόσο, παρά το τόσο υψηλό επίπεδο δημοτικότητας, οι φρουροί ασφαλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν κερδίζουν πάρα πολλά από τα δυτικά πρότυπα, κατά μέσο όρο περίπου 28.000 $ ετησίως (περίπου 150 $ ανά βάρδια, ή λίγο περισσότερο από 2.000 $ ανά μήνα). Ο μέγιστος μισθός φτάνει τα 55-60.000 $ ετησίως, αλλά κερδίζεται από το 10% των φρουρών ασφαλείας (που εργάζονται σε εταιρείες εμπορευμάτων και εταιρείες που ασχολούνται με την ανάπτυξη ηλεκτρονικών και ηλεκτρονικών συστημάτων) και ο ελάχιστος μισθός είναι 18.000 $ (σε σχολεία, νοσοκομεία, γηροκομεία και άλλες δημοσιονομικές οργανώσεις) ... Γερμανία... Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ξεκίνησε μια ταχεία ανάπτυξη ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας, η οποία δεν υπήρχε μέχρι τη στιγμή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο συνολικός αριθμός των υπαλλήλων των εταιρειών ασφαλείας είναι 177 χιλιάδες άτομα. Το 2003, το επάγγελμα ενσωματώθηκε επίσημα στο γερμανικό εργατικό δίκαιο: «ειδικός προστασίας και ασφάλειας». Στη Γερμανία μπορεί κανείς να παρατηρήσει τη στενότερη συνεργασία μεταξύ κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας και ιδιωτικής ασφάλειας, χάρη στην οποία δημιουργούνται οι ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας, για παράδειγμα, για εκπαίδευση προσωπικού, μεταφορά ορισμένων λειτουργιών και αμοιβαία βοήθεια στην εργασία . Οι γερμανοί φύλακες δεν είναι αισθητοί και η οργάνωση και η σαφήνεια του έργου τους είναι πάντα στην κορυφή. Αυτό οφείλεται στη χρήση των πιο πρόσφατων εργαλείων τεχνικής ασφάλειας, παρακολούθησης βίντεο και ελέγχου πρόσβασης. Οι φύλακες στην εγκατάσταση είναι συνήθως βρίσκονται σε ειδικό δωμάτιο και είναι ορατό μόνο όταν συμβαίνει ένα περιστατικό. Παρόλο που υπάρχει έλλειψη εργασίας στη χώρα, οι μισθοί δεν είναι πολύ καλύτεροι από τους ομολόγους τους από τις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά μέσο όρο, ένας ειδικευμένος υπάλληλος μπορεί να αναμένει μισθό 1000 € - 1500 ευρώ το μήνα. Ισπανία.Παρά την παρορμητικότητα και την έντονη ψυχραιμία των Ισπανών, το ποσοστό εγκληματικότητας στην Ισπανία είναι ένα από τα χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση: μόνο 47 εγκλήματα ανά 1000 κατοίκους, ενώ ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 70,4. Ωστόσο, οι ισπανικές υπηρεσίες ασφαλείας δεν παραμένουν αδρανείς, επειδή πολλοί επιχειρηματίες δεν υποτιμούν πρόσθετα δίκτυα ασφαλείας και εγγυήσεις ασφαλείας, δεδομένου του τεράστιου αριθμού παράνομων μεταναστών και μεταναστών από μειονεκτούσες χώρες. Τις περισσότερες φορές, απαιτείται ιδιωτική ασφάλεια σε μεγάλα και μικρά εμπορικά κέντρα. Στη δεύτερη θέση όσον αφορά την απασχόληση είναι η συντήρηση των συστημάτων ασφαλείας και της ασφάλειας της κονσόλας. Η τρίτη θέση ανήκει στους φύλακες πολλών ψυχαγωγικών εγκαταστάσεων. Η αγάπη για ψυχαγωγία οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας είναι τόσο εθνικό χαρακτηριστικό όσο η συνήθεια να δείπνο μετά τις 22:00. Έτσι, η νυχτερινή ζωή μαίνεται παντού - στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Σεβίλλη, τη Βαλένθια, και απαιτούνται φύλακες παντού. Αλλά ο μέσος μισθός δεν είναι υψηλός - περίπου 700 ευρώ το μήνα. Αυτό οφείλεται κυρίως στην οικονομική κατάσταση στην Ισπανία και, κατά συνέπεια, στην επισφαλή θέση της ιδιωτικής ασφάλειας. Η ισπανική αστυνομία σπάνια έρχεται σε επαφή με ιδιωτική ασφάλεια, καθώς οι σφαίρες επιρροής κατανέμονται λογικά εδώ. Όμως, η νομοθεσία ορίζει ότι οι PSC παρέχουν κάθε είδους βοήθεια σε επίσημες δομές και υπακούουν άνευ όρων στις απαιτήσεις της αστυνομίας σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.Πάνω από τετρακόσιες ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας λειτουργούν στα ΗΑΕ. Υπάρχουν ακόμη και ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας που δημιουργήθηκαν με την ενεργό υποστήριξη ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων. Για παράδειγμα, η Πρώτη Ομάδα Ασφαλείας δημιουργήθηκε με την υποστήριξη του Μεγαλειότατου Σεΐχη Mohammed Ibn Rashid Al Maktoum, Αντιπροέδρου, Πρωθυπουργού και Ανώτατου Κυβερνήτη των ΗΑΕ. Η αστυνομία σε μεγάλες πόλεις καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτών, των τουριστών και της περιουσίας τους, αλλά δεν μπορούν απλά να αποτρέψουν φυσικά όλα τα εγκλήματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ιδιωτικοί φύλακες έχουν ιδιαίτερη σημασία. Οι PSC παρέχουν ένα πλήρες πακέτο υπηρεσιών ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένης της δέουσας επιμέλειας μεμονωμένων εταιρειών, ερευνών και είσπραξης χρεών. Το μόνο πράγμα που απαγορεύεται στα Emirates είναι η ιδιωτική αστυνομική δραστηριότητα. Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, η αγορά υπηρεσιών ασφαλείας αυξάνεται από έτος σε έτος στην Αμερική, στην Ευρώπη και στις ασιατικές δημοκρατίες. Ταυτόχρονα, η ζήτηση για υψηλές τεχνολογίες αυξάνεται κυρίως, καθώς καθίστανται όλο και πιο σημαντικό στοιχείο για την πρόληψη των εγκληματικών καταπατήσεων

μετάφραση από guardinfo.online (2017)

10 ΑΛΗΘΕΙΕΣ σχετικά με την εκπαίδευση στα όπλα που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας

 10 ΑΛΗΘΕΙΕΣ σχετικά με την εκπαίδευση στα όπλα που πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας 

1) εκπαιδευόμαστε σε ένα περιβάλλον (σκοπευτήριο) εντελώς διαφορετικό από το περιβάλλον στο οποίο δρούμε και εργαζόμαστε

2) Το πεδίο βολής είναι ένα περιβάλλον δύο διαστάσεων (2D), το πραγματικό περιβάλλον είναι ένα περιβάλλον τριών διαστάσεων (3D)

3) Στο σκοπευτήριο, το βαλλιστικό περιβάλλον είναι σχεδόν πάντα ομοιογενές στην πραγματικότητα το περιβάλλον είναι πάντα ετερογενές.

4) Ο στόχος στο εκπαιδευτικό περιβάλλον είναι σχεδόν πάντα γνωστός, εύκολος στη διάκριση, πάντα κάθετος και στο ίδιο επίπεδο με εμάς.

5) Ό, τι κι αν κάνουμε, θα είμαστε πάντα οι πρώτοι που θα κινηθούμε (δράση), οι πρώτοι που θα πυροβολήσουμε, οι μόνοι που θα πυροβολήσουμε. Στον πραγματικό κόσμο, πιθανότατα θα κινηθούμε για δευτερόλεπτα (αντίδραση), ίσως δεν θα πυροβολήσουμε πρώτοι και δεν θα είμαστε οι μόνοι που θα πυροβολήσουμε. Στην εκπαίδευση εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να «ΔΡΑΣΟΥΜΕ» αλλά στον πραγματικό κόσμο η ζωή μας πιθανώς θα εξαρτηθεί από την ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.

6) Προπονούμαστε σχεδόν πάντα κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά τα περισσότερα βίαια εγκλήματα συμβαίνουν το βράδυ ή τη νύχτα σε σκοτάδι ή σε χαμηλό φωτισμό  Το φως της ημέρας και το χαμηλό φως είναι εντελώς διαφορετικά περιβάλλοντα.

7) Σχεδόν πάντα νιώθουμε ευχαρίστηση και διασκέδαση όταν εκπαιδευόμαστε με τα όπλα μας, αλλά αν στην πραγματικότητα χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσουμε, θα νιώσουμε φόβο, και τρόμο.

8) Τις περισσότερες φορές ξεκινάμε τις βολές από όρθια θέση, αλλά στην καθημερινή ζωή θα προσαρμόσουμε τη στάση βολής σύμφωνα με τις καθημερινές μας συνήθειες όπως: φαγητό, ανάπαυση, οδήγηση, ύπνος , και τα λοιπά.

9) Το πεδίο βολής είναι ένα ελεγχόμενο και ασφαλές περιβάλλον, επειδή έχει κατασκευαστεί για να χρησιμοποιούνται με ασφάλεια τα πυροβόλα όπλα, υπάρχουν κανόνες ασφαλείας που όλοι σέβονται. Στην πραγματικότητα οι συνθήκες είναι χαοτικές, το περιβάλλον είναι ανεξέλεγκτο, υπάρχουν κανόνες (νόμοι), αλλά εμείς είμαστε οι μόνοι που πρέπει να τους σεβαστούμε, γιατί ένας εγκληματίας δεν περιορίζεται από νόμους και κανόνες.  Σε  πραγματικές συνθήκες ο οπλισμός μας δεν θα χρησιμοποιηθεί με απόλυτη ασφάλεια,  οπότε υπάρχει πολύ υψηλός κίνδυνος παράπλευρης ζημιάς με κάθε βολή.

10) Κατά την προπόνηση μπορείτε και πρέπει να επαναλάβετε μια ενέργεια όταν έχετε κάνει ένα λάθος, στην πραγματικότητα θα έχετε μόνο μία ευκαιρία και θα πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας, γιατί η απόδοση σας θα καθορίσει τη ζωή ή το θάνατο των γύρω σας,

Να γνωρίζετε ποιοι δεν είστε ποιοι νομίζετε ότι είστε …

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙΤΕ  ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ !!

 Instructor Zero