Μπορείς να σκοτώσεις; (Ρ. Γκορ)

Γεια άνθρωποι των όπλων!

(Θα κάνω ένα βίντεο με τα άλογα μου στο παρασκήνιο, θα εστιάσω λίγο ώστε να μπορείτε να τα βλέπετε από πίσω και θα κάτσω εκεί δίπλα από το δέντρο για να τα δω αν κάνουν τίποτα τρελό και αρχίσουν να τσακώνονται…
https://youtu.be/_p2W_69lnAs)

Λοιπόν, έλαβα μία ερώτηση για το τι κάνεις… Πως ξέρεις ότι μπορείς να πυροβολήσεις κάποιον. Πως ξέρεις ότι δε θα παγώσεις κρατώντας ένα όπλο και τι γίνεται αν κάποιος έρθει μέσα και δε θα μπορείς να τον πυροβολήσεις. Και έλαβα αυτή την ερώτηση από μία γυναίκα, αν και μερικοί άντρες αντιμετωπίζουν το ίδιο. Όμως οι γυναίκες έχουν αυτό το μητρικό ένστικτο που θέλουν να προστατεύουν τα παιδιά και βλέπουν το κόσμο μέσα από αυτό το πρίσμα την ίδια στιγμή που οι περισσότεροι άντρες δεν έχουν αυτό το εσωτερικό μητρικό ένστικτο ως κίνητρο που έχουν οι μητέρες. Άρα συνήθως οι γυναίκες έχουν δυσκολία με αυτή την απόφαση. Μπορώ να πυροβολήσω ή να σκοτώσω κάποιον; Σίγουρα κάποιες θα λένε «αν κάποιος ακουμπήσει το παιδί μου θα τον σκοτώσω, θα του ξεριζώσω τη καρδιά», μη με παρεξηγείτε, υπάρχουν γυναίκες που πολύ εύκολα παίρνουν αυτή την απόφαση και είναι καλές στο να παίρνουν αυτή την απόφαση. Αλλά στη πλειοψηφία των ένοπλων πολιτών που λένε «ξέρεις, θέλω να έχω ένα όπλο για αυτοάμυνα», υπάρχει αυτό το ερώτημα στο πίσω μέρος του μυαλού τους… Θα μπορούσα πραγματικά να πυροβολήσω κάποιον;

Στις ένοπλες δυνάμεις και στην αστυνομία πρέπει να το αντιμετωπίσεις αυτό. Και συνήθως είναι ομάδες αποτελούμενες κυρίως από άντρες άρα υπάρχει η τεστοστερόνη, η επιθετικότητα, ο ανδρισμός, ο προγραμματισμός σου από το στρατό για να ακολουθείς διαταγές… Και όλοι αυτοί οι εξωγενείς παράγοντες σε βοηθάνε να αποφασίσεις λίγο πιο εύκολα και νοιώθεις καλύτερα για αυτό.

Είχα μιλήσει για το πείραμα του Μίλγκραμ σε μερικά άλλα βίντεο και θέλω να κάνω και ένα βίντεο για αυτό, αλλά βασικά είναι το εξής. Ένας τύπος φοράει μία ιατρική ποδιά και λέει ότι είναι γιατρός, και λέει σε ανθρώπους να κάνουν ηλεκτροσόκ σε άλλους ανθρώπους μέχρι να πεθάνουν και αυτοί συνεχίζουν να το κάνουν παρότι ξέρουν ότι θα σκοτώσουν έναν άνθρωπο. Και ξέρεις, 1-2 άνθρωποι είπαν «δε μπορώ να το κάνω, σταματάω» αλλά οι περισσότεροι ακολούθησαν τις διαταγές και ήταν σε θέση να μεταφέρουν την ευθύνη από τον εαυτό τους στον ειδικό ιατρό με τη δικαιολογία ότι είναι διαταγή. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνωρίζουν από ιστορία γνωρίζουν ότι το να ακολουθείς διαταγές δεν είναι δικαιολογία για απάνθρωπες ενέργειες. Τώρα ο ορισμός του «απάνθρωπου» όταν προσπαθείς να κερδίσεις ένα πόλεμο είναι άλλο θέμα. Αλλά, το να ακολουθείς διαταγές δε πρέπει να δικαιολογεί ακραίες πράξεις για τις οποίες αργότερα θα είσαι εσύ υπεύθυνος. Από την άλλη, το να ακολουθείς διαταγές σου δίνει αυτό το κίνητρο, το σπρώξιμο… Αυτό το λίγο που θέλεις όταν δε ξέρεις τι να κάνεις και κάποιος λέει πρέπει να το κάνεις και κάπως στο μυαλό σου το δικαιολογείς με το ότι «ακολουθούσα διαταγές», ή «ήταν μέρος των καθηκόντων μου», ή «έπρεπε να…». Γιατί ως άνθρωποι πρέπει να δικαιολογούμε τις πράξεις μας.

Πρέπει να καταλάβεις ότι αν πάρεις ένα όπλο στο χέρι σου και δεν έχεις αποφασίσει, χωρίς ούτε τη παραμικρή αμφιβολία ή σκέψη, ότι μπορείς και θα πυροβολήσεις κάποιον… Τότε φίλε μου έχουμε μία πολύ άσχημη κατάσταση.

Όταν πιάνεις ένα όπλο όπως όταν πηγαίνεις στο σκοπευτήριο και ρίχνεις σε χάρτινους στόχους, με τις όμορφες ροζ και μωβ λαβές… Ξέρεις, με τα όμορφα όπλα που φαίνονται ωραία και οι άνθρωποι σου λένε «πολύ ωραίο όπλο», και είσαι μέσα σε μία κοινότητα, μία παρέα που βοηθάει και όλα αυτά τα ωραία πράγματα. Αλλά, με αυτό το συγκεκριμένο όπλο, αν το έχεις για να προστατέψεις τον εαυτό σου και την οικογένεια σου, πρέπει οπωσδήποτε να έχεις αποφασίσει ότι εάν χρειαστεί θα πυροβολήσεις κάποιον χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.

Εντάξει; Κανένα πρόβλημα. Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να πυροβολήσω κάποιον. Δε θέλω να σκοτώσω κανέναν, δεν ψάχνω να σκοτώσω κάποιον, αλλά αν είναι ανάμεσα στη ζωή μου και τη ζωή σου, θα είναι η δική σου. Τελεία. Τέλος συζήτησης. Αν είναι ανάμεσα στη ζωή σου, τη δική μου ή της οικογένειας μου, θα είναι η δική σου ζωή. Δεν υπάρχει γκρίζα ζώνη, δεν υπάρχει ιδιαίτερη σκέψη, έχω πάρει την απόφαση και ξέρω ότι, κοίτα να δεις, έχω δει πάρα πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν. Έχω δει τι παθαίνουν όσοι δεν αντεπιτίθενται. Έχω δει ανθρώπους με κομμένα χέρια, αποκεφαλισμένους, κρεμασμένους… Πυροβολισμούς, βιασμούς… Σκληρά πράγματα χάρη στα οποία ξέρω τι γίνεται εάν δεν είσαι διατεθειμένος να αντεπιτεθείς και έχω δει πως θα σε βλάψει. Απλά το ξέρω. Άρα για εμένα είναι μία πολύ εύκολη απόφαση και κουβαλάω όπλα από όταν ήμουν 12 και πήρα το πρώτο μου όπλο και οπλοφορώ για τη κυβέρνηση από όταν ήμουν 17.

Έτσι έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα. Για εμένα είναι κάτι που δε χρειάζεται σκέψη. Αλλά για κάποιον νέο ή τη δεσποινίδα που ρώτησε αυτή την ερώτηση είναι μάλλον μία πολύ καλή ερώτηση. Βλέποντας το από τις προσωπικές μου εμπειρίες θα έλεγα «πως θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι υπάρχει τέτοιο ερώτημα;». Δεν τίθεται τέτοιο ερώτημα για εμένα. Αλλά πρέπει να καταλάβετε και οι άνθρωποι να κατανοήσουν όταν λένε πως όταν πιάνουν ένα όπλο, αυτό το όπλο θα καταστρέψει, θα σκοτώσει, θα διαλύσει… Θα χτυπήσει ένα ανθρώπινο σώμα με τεράστια ταχύτητα και θα προκαλέσει απώλεια αίματος και θα σκοτώσει κάποιον. Δε με νοιάζει! Χαίρομαι! Είμαι ευγνώμων που το κάνει αυτό! Εύχομαι να έκανε χειρότερα! Εύχομαι να είχα ένα όπλο που όταν θα σε πυροβολούσα θα ανατιναζόσουν και δε θα χρειάζονταν να ανησυχώ για τίποτα. Εύχομαι να είχα ένα όπλο που όταν θα σε πυροβολούσα ακόμα και αν ήταν κοντά σου θα ανατιναζόσουν! Αυτό θα ήταν τέλειο.

Και τώρα θα μου λένε μερικοί «αυτό είναι τρελό», «αυτό είναι διαβολικό»… Κοίτα, έχω δει τι συμβαίνει όταν άνθρωποι πυροβολούν ανθρώπους και αστοχούν, ή τους χτυπάνε στο χέρι, ή τους πετυχαίνουν στη καρδιά και παρότι στο νοσοκομείο θα είναι νεκροί, έχουν αρκετό χρόνο να σκοτώσουν 2-3 ακόμα ανθρώπους. Ξέρω τι συμβαίνει. Ένα όπλο μπορεί να σκοτώσει κάποιον αλλά δε γίνεται αμέσως. Και πρέπει να έχεις αυτό το τρόπο σκέψης του πολεμιστή, τη επιθετική διάθεση που σου λέει «αν είναι ανάμεσα στη ζωή μου και τη ζωή σου θα είναι η ζωή σου, και πρέπει να σε εξουδετερώσω, πρέπει να σε εξουδετερώσω μέχρι το τέλος γιατί αν σηκωθείς και αστοχήσω, ή σε πετύχω κάπου που δε θα σε σταματήσει, θα μπορείς να συνεχίσεις την επίθεση σου», αυτό είναι είτε μιλάμε για μαχαίρι, πιστόλι, βιτριόλι, να πετάς οτιδήποτε χημικό ή βιολογικό ή κάτι άλλο… Εάν δε σε σκοτώσω για να σε σταματήσω κατά την επίθεση, θα είμαι εγώ στο νεκροτομείο ή η οικογένεια μου, ή θα είμαι φυτό για την υπόλοιπη ζωή μου, ή θα με βιάσει αν είμαι γυναίκα, ή οτιδήποτε άλλο.

Πρέπει να πάρεις αυτή την απόφαση. Μπορώ να σου πω να πάρεις την απόφαση; Όχι. Αλλά για να μπορέσεις να φτάσεις σε αυτή την απάντηση μπορείς να μελετήσεις. Μπορείς να δεις φωτογραφίες που δεν θέλεις να δεις, όπως ανθρώπων που έχουν μαχαιρωθεί και έχω μερικές στη σελίδα μου. Δες ανθρώπους που έχουν κοπεί, έχουν μαχαιρωθεί, έχουν αποκεφαλιστεί, έχουν πυροβοληθεί με βλήματα υψηλής ταχύτητας. Μπορείς να βλέπεις ειδήσεις και κάθε τόσο όταν δε λογοκρίνουν μπορείς να δεις ανθρώπους που μάχονται και ανατινάζονται και διαμελίζονται. Μπορείς να πας στο αεροδρόμιο να δεις ανθρώπους να επιστρέφουν χωρίς χέρια, χωρίς πόδια… Υπάρχουν πολλές πληροφορίες εκεί έξω που τεκμηριώνουν τι συμβαίνει όταν είσαι σε μία βίαιη κρίσιμη κατάσταση ζωής ή θανάτου και χάσεις. Υπάρχουν απεριόριστες πληροφορίες, και καμία τους δεν είναι κάτι καλό.

Εάν χάσεις σε μία κατάσταση ζωής ή θανάτου, τίποτα καλό δε θα βγει από αυτό. Άρα η μοναδική επιλογή που υπάρχει για εμένα και είναι πολύ απλή, είναι ότι δε θα χάσω. Θα δώσω μάχη μέχρι να πεθάνω, θα βγάλω τα μάτια, θα χτυπήσω στο λαιμό, στα γεννητικά όργανα, δε με ενδιαφέρει. Θέλω να πεθάνεις για να σταματήσεις. Δε θέλω να έχεις καμία δεύτερη ευκαιρία για να με σκοτώσεις. Γιατί χρειάζεται μόνο ένα τυχερό χτύπημα από εσένα που θα χτυπήσει τη σφαγίτιδα φλέβα μου με ένα καρφάκι ή ένα μαχαιράκι τσέπης, και θα πεθάνω. Ακόμα και αν κερδίσω, εάν σε πυροβολήσω και σε σκοτώσω, πάλι θα πεθάνω. Άρα αυτό δεν είναι νίκη για εμένα. Αν πεθάνω δεν είναι νίκη. Αν φύγω τραυματισμένος ή ακρωτηριασμένος, δεν είναι νίκη για εμένα. Η νίκη για εμένα είναι να πεθάνεις εσύ και εγώ να φύγω περπατώντας.

Εκτός και αν μπορείς να βάλεις αυτό το τρόπο σκέψης στο μυαλό σου, πραγματικά πρέπει να αναλογιστείς εάν πρέπει να οπλοφορείς. Εάν έχω αυτό εδώ το μαχαίρι και δεν είμαι διατεθειμένος να σε μαχαιρώσω και να το χρησιμοποιήσω, και σκέφτομαι «θα σε απειλήσω και ίσως να φύγεις», αλλά αν με αρπάξεις και μου πεις «φέρε εδώ αυτό το μαχαίρι» θα σου πω «ορίστε, πάρτο»… Σκέψου, μόλις όπλισα τον εχθρό μου για να μου επιτεθεί. Άρα αν οπλοφορείς πρέπει να είσαι διατεθειμένος και ικανός να πεις «ξέρεις τι; Θα το χρησιμοποιήσω χωρίς δεύτερη σκέψη» γιατί πάνω στη μάχη, εάν το σκεφτείς είσαι νεκρός. Γιατί αυτό προκαλεί καθυστέρηση αντίδρασης. Αυτό που έχουμε εμείς οι αστυνομικοί όταν πυροβολούμε κάποιον. Πρέπει να σκεφτόμαστε, είναι κανείς πίσω; Έχω εξουσιοδότηση; Είναι αληθινό όπλο; Είναι γεμάτο το όπλο; Είναι ο τύπος μαύρος; Γιατί τότε θα με πουν ρατσιστή. Είμαι εντός των κανόνων; Πρέπει να σκέφτομαι όλα αυτά τα σκατά προτού τραβήξω τη σκανδάλη.

Ξέρεις τι; Ως πολίτης, όταν βρίσκεται σε αυτοάμυνα η μόνη ερώτηση είναι «εάν δεν το κάνω αυτό μπορεί να είμαι νεκρός ή σοβαρά τραυματισμένος;» και αν η απάντηση είναι ναι, τότε τελείωσε. Τέλος. Η απόφαση πάρθηκε αμέσως. Μάλιστα πολλές φορές η απόφαση μπορεί να παρθεί πριν από αυτό. Εάν δω κάποιον να τρέχει και να πυροβολεί ανθρώπους, μπορώ να τραβήξω το όπλο μου, να καλυφθώ και μπορώ να εξασφαλίσω ότι θα τον σκοτώσω πριν πλησιάσει. Δηλαδή, δε χρειάζεται καν να το σκεφτώ. Πήρα την απόφαση προτού καν μου επιτεθεί. Έχω ένα σχέδιο, θα κρυφτώ στη γωνία, όταν περάσει μπροστά μου θα κολλήσω το όπλο μου στο σβέρκο του και θα διαλύσω τη σπονδυλική του στήλη. Ήδη το ξέρω άρα δεν υπάρχει καμία απόφαση, καθυστέρηση ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά αυτό ήταν μία περίπτωση που γνωρίζω ότι θανατηφόρα ενέργεια επιτρέπεται και μπορώ να το κάνω. Τώρα χρειάζεται μόνο να σκεφτώ το πως θα το κάνω.

Αλλά σε μία περίπτωση που είσαι στο σπίτι σου και ακούς ένα θόρυβο και πιάνεις το όπλο σου από το κομοδίνο, και δε ξέρεις ποιος έρχεται και σκέφτεσαι «Ω, Θεέ μου, ποιος θα με βοηθήσει;». Ξέρεις κάτι; Κανένας δεν είναι εκεί για να σε βοηθήσει. Αν νοιώθεις άσχημα φώναξε «έχω όπλο, βγες έξω». Αλλά αυτό προδίδει και το που βρίσκεσαι. Προσωπικά δε μου αρέσει να προειδοποιώ. Αν με φέρεις σε μία θέση που πρέπει να κάνω κάτι, θα το κάνω και δε πρόκειται να σε προειδοποιήσω. Ως αστυνομικός έπρεπε να προειδοποιώ πολλές φορές για το τι θα κάνω γιατί η νομοθεσία το απαιτεί, γιατί έχεις επίπεδα βίας και κλιμάκωση καταστάσεων, και όλα αυτά που παίζουν κάποιο ρόλο. Αλλά ως πολίτης δε πρόκειται να σε προειδοποιήσω. Και ακόμα και ως αστυνομικός, εάν ληστεύεις μία τράπεζα ο πολιτειακός νόμος λέει ότι δε πρέπει να σε προειδοποιήσω πριν σε πυροβολήσω, ακόμα και στη πλάτη γιατί αν η προειδοποίηση μου βάζει σε κίνδυνο πολίτες, δε χρειάζεται να προειδοποιήσω.

Πρέπει να καταλάβεις πως όταν οπλίζεις τον εαυτό σου και πηγαίνεις στο σκοπευτήριο και πυροβολείς στο χαρτί πρέπει να σκέφτεσαι, εάν αυτός ο χάρτινος στόχος ήταν κάποιος που έρχονταν για να με βιάσει, θα μπορούσα να το κάνω; Και φαντάσου έναν άνθρωπο και πάρε την απόφαση να πυροβολήσεις αυτό τον άνθρωπο. Θέλω να σκοτώσω αυτό το άτομο, θέλω να το σταματήσω. Θα τον πυροβολήσω τρεις φορές, όχι μία. Δε θα πυροβολήσω μία φορά και θα κοιτάξω αν τον πέτυχα, θα αδειάσω το γεμιστήρα μου γιατί φοβάμαι.

Ο φόβος είναι η νομική δικαιολογία για χρήση βίας. Αν έχεις το λεγόμενο «φυσιολογικό φόβο» θα είσαι μια χαρά. Αλλά δε θα είσαι μια χαρά αν προσπαθείς να αποφασίσεις πάνω στη μάχη, να πάρεις αποφάσεις, να έχεις αυτή τη καθυστέρηση της απόφασης, μπορώ; Πρέπει; Γίνεται; Δε μπορώ να το κάνω. Πως θα πυροβολήσω; Είναι κακή ιδέα. Τι κάνω τώρα; Μήπως είναι άδειο; Να το κρύψω;… Ξέρεις; Είσαι θύμα.

Για εμένα αν αγοράσεις ένα όπλο έχεις το τρόπο σκέψης ότι δε θέλεις να είσαι θύμα. Αλλά χρειάζεται να έχεις πάρει αυτή την απόφαση και να έχεις περάσει από τη διαδικασία σκέψης καταλήγοντας ότι μπορείς και θα σκοτώσεις κάποιον. Γιατί αν δε το κάνεις, οι συνέπειες είναι κάτι που δε μπορείς να το αντέξεις. Εντάξει; Και αυτό μπορεί να είναι θάνατος, μόνιμη βλάβη, κτλ. Δε μπορείς να προστατέψεις τα παιδιά σου αν είσαι νεκρή. Άρα αν δε θέλεις να σκοτώσεις κάποιον για να είσαι καλή και γιατί είναι παιδί κάποιου και εσύ είσαι γονιός, και μπορεί να έχει ψυχολογικά προβλήματα και ίσως να μην ήταν δικό του λάθος, και ίσως φταίει το σύστημα ή φταίει το χρώμα του, και έχεις όλες αυτές τις δικαιολογίες για τους λόγους που κάνουν οι άνθρωποι εγκλήματα… Τότε ξέρεις κάτι; Θα είσαι ένα θύμα. Μπορεί να μπεις στη φυλακή γιατί το όπλο σου χρησιμοποιήθηκε σε τρίτους ή εναντίον σου. Εάν είσαι δικαιολογημένη να χρησιμοποιήσεις θανατηφόρα βία, νομικά τελείωσε, δεν υπάρχει κανένα άλλο προαπαιτούμενο. Απλά το κάνεις. Από τη στιγμή που η θανατηφόρα βία είναι δικαιολογημένη τελείωσε. Υπάρχει ένας παράγοντας χρόνου, δε μπορείς να πας 20 λεπτά αργότερα και να πεις πριν από 20 λεπτά ήμουν δικαιολογημένος για θανατηφόρα βία και τον σκότωσα. Αυτό δε δουλεύει. Αλλά τη στιγμή που πήρα την απόφαση ότι δικαιολογείται η θανατηφόρα βία, σε πυροβολώ και δε με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Η μόνη μου δουλειά είναι να σκοτώσω και να σταματήσω την απειλή, και να προστατέψω τη ζωή μου ή τις ζωές άλλων.

Και αυτό είναι αυτό που πρέπει να θυμάστε αλλά δε ξέρω πως να σας κάνω να πάρετε αυτή την απόφαση. Δε νομίζω ότι κανένας άνθρωπος μπορεί να το κάνει. Είναι κάτι προσωπικό που πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου ότι θα είναι η ζωή του για τη ζωή σου. Εγώ είμαι ο καλός εδώ. Δεν είμαι αυτός που έψαχνε φασαρίες. Δε κλέβω εγώ. Εγώ προστατεύω την οικογένεια μου και προστατεύω τον εαυτό μου. Και ξέρεις, για εμένα αυτό κλείνει το βιβλίο. Βέβαια όλοι οι τρελοί αριστεροί θα μου γράφουν ότι πρέπει να δίνουμε λουλούδια στους ληστές που μπαίνουν στα σπίτια μας και πρέπει να γίνουμε φίλοι. Τέλος πάντων, θα κλείσουμε εδώ το θέμα της απόφασης για το αν μπορείς να πυροβολήσεις και να σκοτώσεις κάποιον. Να θυμάστε ότι την απόφαση πρέπει να την έχετε πάρει από πριν.

---

Πηγή: YouTube.com/channel/UCsgkhimI0MthrMZo-F2zrTQ

Η καριέρα του στις κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας είναι σπάνια, έχοντας ξεκινήσει από το ROTC (Reserve Officer Training Corps, Σώμα Εκπαίδευσης Έφεδρων Αξιωματικών) της Πολεμικής Αεροπορίας σε ηλικία 17 ετών μέχρι και την συνταξιοδότηση του από το πολιτειακό αστυνομικό τμήμα της Καλιφόρνια. Σήμερα, ζει στο σπίτι του στο Τέξας όπου εργάζεται περιστασιακά ως εκπαιδευτής αλόγων. Ωστόσο, δε χάνει την ευκαιρία να μοιράζεται τις εμπειρίες του και να απαντά σε ερωτήσεις σχετικά με τα θέματα που γνωρίζει καλύτερα.